Ημερίδα κατά της διαφθοράς ή αλλιώς τα είχαμε χύμα μας ήρθαν και τσουβαλάτα.

Κάθεσαι στο γραφείο και αναλογίζεσαι. Τί είναι αυτό που σου την δίνει στα νεύρα πεισσότερο: ότι σε περνούν για χαζό; Ότι σε περνούν για ηλίθιο; Ή ότι σε περνούν για χαζό με περικεφαλέα και παν-ηλίθιο. Γιατί μόνο έτσι μπορώ να πιστέψω όλα αυτά που είδα το βράδυ, που μας πέρασε, σε όλα τα κανάλια. Ξεκίνησα από τη δημοσιαγραφική αλητεία (αυτό είναι εύκολο να το βρείτε), συνέχισα με τον αστείο βενιζελικο/βαζελικό δημοσιογράφο και κατέληξα στον δημοσιογράφο των αποκαλύψεων. Παράλληλα έβλεπα κάτι ρεπορτάζ από μια ημερίδα, λέει, που διοργανωθηκε "κατά της διαφθοράς" και μίλησε ο πρωθυπουργός. Να κλά(σ)ω ή να φωνάξω;

Η αστειότητα όλου αυτού του πανηγυριού συνεχιζόταν. Άκουγα τύπους να μιλάνε για εκατομμύρια ευρώ σαν να είναι στραγάλια, για ανυπότακτους-ψυχικα διαταραγμένους να μιλάνε για την ηθική της παραλίας και εγώ σκεφτόμουν ακόμα την κυρία με τα δυο παιδάκια, που ξαπλωμένοι στην Τσιμισκή ζητιάνευαν εν μέσω προ-εκπτωτικού πανικού. Τί λάθος κι αυτό; Να ζητιανεύεις όταν οι καταναλωτές ψάχνουν για τις πρώτες προσφορές στις βιτρίνες. Είναι σαν την κότα που είχαν αμολύσει οι Παοκτσήδες στην Τούμπα και κυνηγούσαμε να πιάσουμε πριν από λίγα χρόνια (άσχετα αν μετά ψάχνανε το μπαλάκι, σε τοπικό ντέρμπι).

Από την άλλη, οι δημοσκοπήσεις. Χάνει η κυβέρνηση, λέει, χάνει και η αντιπολίτευση. Ήμαρτον κι αυτό! Συμμέτοχοι είμαστε όλοι στην τρέλα. Ή όλοι τα παίρνουν και τιμωρούν και τους δύο, μιας και που με τις τελευταίες αποκαλύψεις δεν μπορούν να τα παίρνουν τόσο εύκολα. Πρώτη και με μεγάλη διαφ(θ)ορά η Ελλάδα στο οικονομικό έγκλημα। Άρα η περισσότεροι είμαστε λαμόγια. Άρα οι εκπρόσωποί μας θα είναι κι αυτοί. Κατά της γνωστής μαθηματική λογικής. Γιατί διαμαρτυρόμαστε;