μ.Χ.

Από μικρός ζήλευα τους ανθρώπους που ταξιδεύουν. Κοίταζα τα αεροπλάνα να απογειώνονται και τα μετρούσα. Eκεί, από το μπαλκόνι της γιαγιάς. Από την ζεστή υπερπροστατευτική αγκαλιά της ονειρευόμουν τόπους μαγικούς, που μέσα απο τα παραμύθια της έμοιαζαν παράδεισοι σωστοί. Γιαγιά στην Αμερική έχεις πάει; ρωτούσα και ξαναρωτούσα. Όχι, απαντούσε αυτή, που όσο κι αν ήθελε να πάει, οι εποχές ήταν άλλες. Πού λεφτά για ταξίδια, πού θάρρος για το άγνωστο.. Μη στεναχωριέσαι γιαγιά, ελεγα και ξανάλεγα, όπου κι αν ήθελες να πας θα πάω εγώ δυο φορές, μία για σενα και μία για μένα! Τότε μου έσκαγε ένα από εκείνα τα φιλιά, που μάλλον οφείλονται για τον συναισθηματισμο μου. Για την αδυναμία μου να είμαι σκληρός.
Σήμερα, 20 χρόνια μετά, γράφω καθώς προσπαθώ να ξεκλέψω λίγο 'σήμα' από το wireless σήμα του εθνικού μεταφορέα της Γηραιάς Αλβιόνας। Θεσσαλονίκη-Λονδίνο-Swansea σε λιγότερο από 12 ώρες, όταν η γενιά της γιαγιάς έκανε 24 ώρες για Θεσσαλονίκη-Πευκοχώρι (ειδικά αν έχαναν το καραβάκι στην Ποτίδαια)। Κρατώ στο ένα χέρι τον φορητό μου υπολογιστή με την οθονη αφής, που με δυσκολία πετυχαίνω τα γράμματα των λέξεων που αραδιάζονται μπροστά στα μάτια σας, και στο άλλο, δύο βιβλία। Την “Η Ιερή Παγίδα” της Λείας Βιτάλη, που μόλις τελείωσα, και το αριστουργηματικό μ.Χ. του Β.Αλεξάκη. Δύο βιβλία που με γεμίζουν, μεν, προβηματισμό, αλλα και αγάπη για'αυτό που λέμε πατρίδα.
Δεν είναι λιγες οι φορές, που σε απλά ταξίδια αναψυχής στο εξωτερικό και όχι ταξίδια που με περηφάνια εκπροσωπούσα την Ελλάδα, δεν έχανα ευκαιρία να αναδείξω τον πολιτισμό της χώρας. Ναι, γιατί όταν καθένας από εμάς βρίσκεται εκτός των συνόρων, είναι αλήθεια πως κουβαλάει στις πλάτες του χιλιάδες χρόνια ιστορίας. Και έχουμε όλοι μας μερίδιο ευθύνης για τη σημερινή κρίση της ονομασιας των Σκοπίων. Αισθάνομαι μία ιδιαίτερη υπερηφάνια οταν αναλογίζομαι τον Οκτώβρη του 2001 στο Παρίσι στην πανευρωπαϊκή σύσκεψη για τη Λευκή Βίβλο των Νέων της Ευρώπης, που απειλησαμε με αποχώρηση απο την ολομέλεια, εάν δεν άλλαζε ο τροπος παρουσίασης της γείτονος χώρας. Και το καταφέραμε. Μία περίοδο, που κανείς δεν καταλάβενε τί εννοούσαμε και ποιο ήταν το πρόβλημά μας. Εάν, αυτό το κάναμε όλοι μας στα ταξίδια μας στο εξωτερικό, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Εάν έλειπαν τα παραδείγματα της κοσμοφον και της τσιπίτα, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά.
Το πρόβλημα, είναι πάλι επίκαιρο σήμερα, γιατί πολύ απλά, όλα αυτά τα χρόνια νομίζαμε πως βάζοντάς το στο ντουλάπι ή κάτω από το χαλί, αυτό θα ξεχνιόταν. Όπως όταν ήμασταν παιδιά, που κλείνοντας τα μάτια νομίζαμε πως όλα θα αλλάξουν. Εις μάτην. Η διεθνής διπλωματία είναι ένα παιχνίδι μεγάλων. Το ίδιο δεν γίνεται με τα θαλάσσια σύνορά μας με την εξ Ανατολάς γειτονικη χώρα; Προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχει κανένα προβλημα. Αλλά για να πούμε και του στραβού το δικιο: και δεν κάνουμε τιποτα για την επέκταση των ναυτικών μας μιλίων (θέμα ζωτικής σημασίας για τους ψαράδες μας) και μας εμφανίζουν δηθεν προβλήματα της μειονότητας στην Θράκη. Δηλαδή, και κερατας και δαρμένος!
Κλείνοντας, θα αναπολύσω στιγμή αμηχανίας στην τάξη που δίδασκα, όπου οι Ελληνες μαθητές μου με αμηχανία (λόγω ευγένειας) απέναντι σε αυτούς των Σκοπίων (και για να μην θεωρηθεί ρατσιστική αντιμετώπιση) προσπαθούσαν να συζητήσουν το θέμα της ονομασίας. Αυτοί, ως επί το πλείστον ανένδοτοι και με θράσος. Η αληθεια είναι, πως η πολύ ευγένεια θα μας φάει σ'αυτή τη χωρα.