Πολιτευτής Φανφάρας.

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε έκανα το πρώτο μου μπάνιο. Βέβαια, με τη βοήθεια της μαμάς τεχνολογίας, παρακολουθούσα, ώρα προς ώρα, τα comments και τα μαντέματα. Από το κινητό αυτής φυσικά. Πήγε λίγο η καρδιά μου στην κούλουρι, μιας και στην αρχή πολλοί ήταν αυτοί, που με βάζανε στην ίδια μοίρα με τον Ψωμιάδη. Μα, είναι δυνατόν, ρε παιδιά;)

Η μόνη αλήθεια, είναι το 3. Έχω πάει στην Ιαπωνία 2 φορές και γι'αυτό αρνούμαι να δεχτώ την Ελληνική πραγματικότητα. Από τη μία, στο εδώ, σε πατούν και λένε ας πρόσεχες. Στο εκεί, τους πατάς και λένε συγνώμη που το πόδι τους, ήταν κάτω από το δικό σου. Ποιό είναι το σωστό; Βρείτε το μόνοι σας! Από την άλλη, όταν με φιλοξένησε μία οικογένεια, μου έδωσαν να χαζέψω το guest book τους. Στο βιβλίο, εγώ είδα ένα γλυκό σκυλάκι. Και οι δύο, στο ζευγάρι, συνταξιούχοι. Και τους ρωτώ: ο σκύλος; Μας "πέθανε", απαντούν. Και συνεχίζω εγώ, "μα γιατί δεν πήρατε άλλο σκυλάκι για παρέα, μιας και η κόρη σας δουλεύει μακριά; ρωτάει ο απόγονος του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Και μου απαντούν: Μα, ξέρεις Νίκο, ο σύζυγός μου είναι περίπου 70, εγώ πάνω από 60, δεν ξέρουμε πόσο θα ζήσουμε. Αν φύγουμε από τη ζώη, ποιος θα προσέχει το σκύλο; Και ο "μαλάκας" έχει μείνει άναυδος. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Βέβαια, για να μην βγω ψεύτης από τη μία, και από την άλλη, επειδή θα χρειαστώ τη βοήθειά σας εάν γίνει, μπορεί να κατέβω Βολευτής -εάν βοηθήσει η zanzibar, σίγουρα- όμως μιας και ακόμα δεν το σκέφτομαι, παραμένει μόνο σκέψη. Και φυσικά, τότε, θα κάνω ένα μεγάάάάάλο blogογραφείο.

Καλημέρα, Καλά Εβδομάδα και Καλό μήνα! Ουφ τα είπα όλα!