The Post-Office: Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα.

Aν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα θα ξαναέκανα πεζόδρομους στις πόλεις. Τα αυτοκίνητα θα έκανα παγκάκια και τα μηχανάκια να πουλούν παγωτά. Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα, με τις ζωγραφιές των παιδιών θα ταξίδευα και με μπαλόνια τους δρόμους θα γέμιζα, για να πετούν μαζί μου κι αυτά.
Καθώς γράφω αυτές τις σειρές, έχει τελειώσει η Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Κινητικότητας. Στα τέλη του Σεπτέμβρη. Σε πολλά μέρη της γης, περισσότερες από 2000 πόλεις σε 36 χώρες του κόσμου, και πάνω από 200.000 άνθρωποι συμμετείχαν. Άλλοι επέλεξαν να συμμετάσχουν για πλάκα, άλλοι γιατί είναι συνειδητοποιημένοι και άλλοι γιατί πολύ απλά, πράγματι, αγωνιούν για το περιβάλλον που ζούμε. Στην πόλη μας, τα ποδήλατα δυστυχώς δεν έχουν την τιμητική τους. Ακόμα κι αν επιθυμείς να τα χρησιμοποιήσεις, η μετακίνηση με αυτά είναι από δύσκολη, μέχρι επικίνδυνη. Μάλιστα, πιθανότητα να σε στολίζουν και με διάφορα κοσμητικά επίθετα, που παραπέμπουν στο ότι τα ποδήλατα δεν είναι για να κινούνται στον δρόμο. Αλλά, ποιος είπε σε όλους αυτούς πως οι δρόμοι είναι μόνο για τα μηχανοκίνητα τροχοφόρα; Ο δρόμος ανήκει σε κάθε είδους τροχοφόρο, που τροχοφόρο σημαίνει: όχημα με τροχούς.

O ταχυδρόμος αυτό το μήνα ταξίδεψε πολύ. Άφησε για λίγο τη Vespa στην άκρη και ταξίδεψε μέχρι τους Ν. Επιβάτες. Εκεί το MamaBloom Bar, δημιούργησε ένα μοντέρνο-νεανικό χώρο, με έντονες έθνικ πινελιές που σε συνδυασμό με την pop μουσική, τα live και τα πάρτι, είμαι σίγουρος πως θα πρωταγωνιστήσει το χειμώνα που μας έρχεται. Ή καλύτερα, που μας ήρθε.

Στη συνέχεια, παρκάροντας το αυτοκίνητο στα όρια της Θεσσαλονίκης με την Καλαμαριά, Βασ. Όλγας με Μοσχονησίων γωνία, καβάλησα το ποδήλατο –δανεικό από τον αδερφό μου- και κατευθύνθηκα προς το κέντρο. Στη μέση περίπου του κεντρικότερου, ίσως, άξονα της πόλης, δεν μπορούσα να μην σταματήσω για ένα γρήγορο brunch στο 85 της Βασ. Όλγας. Εκεί, ο δικός μας, Θωμάς Βογιατζόγλου με την ομάδα του, έκανε το Bravo. Μόνο μπράβο αξίζει σε όλους, γι’ αυτή την κίνηση, που έλειπε από το συγκεκριμένο σημείο της πόλης. Ανοιχτό από πολύ πρωί για καφέδες και τυροπιτοειδή, συνεχίζει το μεσημέρι με μακαρονάδες και πίτσες, ενώ το απογευματάκι είναι αξιολάτρευτο μιας και το «χάζι» των περαστικών είναι η καλύτερη συντροφιά σας για τον απογευματινό καφέ. Σύντομα και 24ώρο service. Εγώ, αφού απόλαυσα, μια γευστικότατη κρέπα φτιαγμένη από τον ίδιο τον Θωμά –ναι, είναι αλήθεια- κατευθύνθηκα προς το κέντρο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Με το ποδήλατό μου.

Έπειτα από 20 λεπτά απολαυστικής ποδηλατάδας, 3 φασκελώματα, 5 «μπινελίκια» και αρκετές χειρονομίες, αποφάσισα να παρκάρω το οικολογικό μου μεταφορικό μέσο στο πάρκο της ΧΑΝΘ. Άλλωστε, τα αιωρούμενα σωματίδια που είχα καταπιεί μέσα σε 20 λεπτά, αρκούσαν για να με κρατήσουν σε εγρήγορση, σαν άλλο ντοπάρισμα. Λες; Έτσι πήρα τα ποδαράκια μου και αποφάσισα να κινηθώ επί του πεζοδρομίου. Πρώτη απαραίτητη κίνηση, η συγκομιδή όλων των «συναδελφικών» free press εντύπων και η αγορά των καινούριων περιοδικών του μήνα, από το ένα και μοναδικό ψιλικοlogy στον αγαπημένο, ever, πεζόδρομο της Ζεύξιδος. Βλέπεις, αφού καταφέραμε να ανεβάσουμε στα ύψη αυτή την άλλοτε υποβαθμισμένη γειτονιά της πόλης, τώρα έχουμε αφοσιωθεί στο να κάνουμε το ίδιο με την Καλαποθάκη. Παίρνοντας παρα-μάσχαλα τις εφημερίδες και το καινούριο μου i-phone της apple, κατευθύνθηκα προς το γραφείο του Σπύρου*, για την κατάστρωση νέων δράσεων από τη Metapolis*. Έπειτα από την οικολογική τσάντα, σε συνεργασία με τους Γιατρούς Του Κόσμου, έχουμε υποχρέωση να συνεχίσουμε με τον ίδιο ρυθμό. Εκεί, οι ώρες πέρασαν σαν αστραπή. Συζητήσεις επί συζητήσεων, των οποίων τα αποτελέσματα σίγουρα θα δείτε εκεί έξω. Έτσι όπως ακριβώς είδαμε και εσάς να πηγαίνετε παραλία με την τσάντα μας! Τι συγκίνηση!

Tο ρολόι, είχε πάει ήδη επτά και ευτυχώς η αγορά ήταν ανοιχτή και πρόλαβα το Bio-Bio, ακριβώς απέναντι από τα γραφεία μας, στην Μητρ. Ιωσήφ, μιας και το ψυγείο στο σπίτι ήταν άδειο. Στη συνέχεια, είχα ραντεβού με τα παιδιά –Νίκο, Γιώργο, Αντώνη- για ένα early dinner στις 7 Θάλασσες, της Καλαποθάκη. Ο χώρος ισοδυναμεί με αίθουσα τέχνης, αλλά σ’ αυτήν την αίθουσα δεν ντρέπεσαι να πέσεις με τα μούτρα στο φαγητό και να ξεκοκαλίσεις κάθε νοστιμιά, που θα ξεδιπλωθεί μπροστά στα μάτια σου. Αριστουργηματικό το καβουροπόδαρο, τα baby καλαμάρια και τα μύδια γεμιστά με pesto - και το λέω- να πω πως δεν το λέω! Τα ούζα, λοιπόν, πήγαιναν κι έρχονταν, καθώς η νύχτα ήταν προ των πυλών της και η Καλαποθάκη άρχισε να σφύζει από ζωή. Εμείς, και όλη η υπόλοιπη παρέα ήμασταν συνεπής στο ραντεβού, που μας καλούσε στις δέκα μισή στο Soul. Το Soul, την διακόσμηση του οποίου έκανε ο Νίκος Λέτσας. Και έκανε θαύματα. Έφερε το Λονδίνο, σπίτι μας. Στο 3 της Καλαποθάκη. Εύγε Nikos! Από εδώ, αρχίζει η αντεπίθεση της Καλαποθάκη, ως ο νέος must δρόμος της πόλης. Ζήτω οι πεζόδρομοι!