Πάνος Θασίτης

Ένα tribute, σε έναν άνθρωπο που η σκληρή πραγματικότητα τον απομάκρυνε από τα εγκόσμια και επικοινωνούσε με αυτήν μέσω του έργου. Τα λόγια είναι περιττά:

Άσε με να πιστεύω
Πως μπορούμε να κινήσουμε από δω
Όπου μασούμε τον ήλιο με τα δόντια μας
Και διώχνουμε το φως απ' τα δωμάτιά μας ως να μας λησμονήσει.
Εδώ τα ξέρουμε και τα μισούμε όλα
Σας τις χαρακιές του προσώπου μας
Και σαν τους τάφους τους οικογενειακούς
Όλο πικρή σοφία
Σαν την πανάρχαιη Καλημέρα
Χάρτινο χαμόγελο και προδοσία κι' επιμονή.

*

Άσε με να πιστεύω
Πως πέρ' από το σύρμα του ορίζοντα
Δε θα μας αγαπούν μήτε θα μας αρνιούνται,
Να πιστεύω
Πως υπάρχει αλλού ένα δέντρο
Άξιο για τα νεύρα του κεραυνού
Ένα μαχαίρι που δε γνώρισε σπλάχνα
Κι' ένα ποτήρι μ' απρόσιτα χείλη
Να πιούμε!

Στην ελπίδα μιας άλλης Θεσσαλονίκης.. Δεύτερη πολιτική δέσμευση!