I have a brother name Lee. He looks just like me.

Μεσημέρι Τετάρτης. Σε μια μπάσταρδη μέρα. Μεταξύ καλοκαιριού, φθινοπώρου και χειμώνα. Αν με ρωτούσες έστω αν πονάω, θα σου 'λεγα ναι. Με τον ήλιο να εκενυρίζει πιο πολύ την εκνευρσμένη μου φύση. Citizen cope στο mp3. Να ζήσει το offradio. Κι εγώ να πονώ πιο πολύ ακούγοντας το κομμάτι. Να περπατώ. Αλλά να παραπατώ. Να πετώ αλλά να μην κουνώ τα χέρια. Να φωνάζω, αλλά να μην μ'ακούς. Να καταριέμαι. Αλλά να μην με ακούν. Σαν σε γυάλινο τοίχο, πίσω από το φράχτη. Σαν πρωταγωνιστής στον Άμλετ, με τον Jude πρωταγωνιστή, αλλά εμένα να κινούμε ανάμεσα στους ηθοποιούς. Να μην με βλέπουν. Να παίζουν. Οι θεατές δεν αντιδρούν. Είμαι ζωντανός ή κομάμαι. Ονειρεύομαι ή εχω πεθάνει. Φωνάζω ή η φωνή δεν μου βγαίνει. Θέλω να βρω αυτόν που μου μοιάζουν σε αυτό τον άπειρο κόσμο, που με την ασημαντότητά μας γινόμαστε σημαντικοί. Αγάλματα. Να μας κουτσουλούν. Μάρτυρες να μας προσκυνούν. Άνθρωποι να μας αγαπούν. Γιατί γεννήθηκα εδώ; Δεν θα ήθελα να έχω γεννηθεί πουθενά αλλού. Γιατί να μην θες να είμαστε μαζί. Έτσι. Χωρίς αλλά. Μόνο με την αγάπη. Φοβάμαι πως δεν θα ζήσω για πολύ. Πονάω αλλά είμαι και περίεργος. Χορο-πηδάω αλλά δεν με βλέπεις. Φωνάζω αλλά δεν με ακούς. Θέλω να πάρω τους δρόμους. Δεν θέλεις. Θέλεις να πάρεις τα βουνά. Φεύγω πρώτος. Η θάλασσα εκεί. Ο Θεός πιο πέρα. Ο τραγουδιστής ανάμεσα σε όλα. Ταινία με όμορφο τέλος. Το τέλος. Εκεί, εσύ. Εγώ εδώ. Δεν μπορώ. Βγάλε με από αυτό. Έχω χαθεί. Δεν με βρίσκω. Η ζωή μου θα μπορούσε να είναι απλή. Είναι. Ίσως όχι. Μην μου δίνεις επιλογές. Δεν θέλω επιλογές. Όχι άλλες αποφάσεις. Θέλω να με σώσεις. Σώσε με. Δεν θέλω να το ζητάω, δεν θέλω να μιλάω. Θέλω ένα εισιτήριο. Διπλό. Παράτα τα όλα. Μπορείς; Μπορώ. Πάμε; Για πού; Για παντού...