Ένα μόνο ένα..

Ξεκινάω. Φωνάζω. Δεν βλέπω. Κοιτώ το είδωλό μου στον καθρέφτη μιας πολυκατοικίας, που αγχωμένη σηκώνει το βάρος των ενοίκων της. Όχι άλλο Χατζηγιάννη. Όχι άλλο ακατάσχετη ανοησία ψευτο-καψούρας και έρωτα. Όχι άλλο κουλτούρα της υποκρισίας και της αχαλίνωτης φαντασίας των αναρχοαυτόνομων καπηλευτών της τέχνης. Όχι άλλο επιθεώρηση.

Δεν θέλω άλλους δημάρχους σε πρεμιέρες θεατρικών της οκάς. Όχι άλλους βολευτές, που με τα στρόγγυλα φλώρικα γυαλιά τους κρύβουν τις πιο διεστραμμένες τους ιδέες για το δημόσιο βίο. Σε μια πόλη που δεν ονειρεύεται. Σε μια χώρα που δεν ελπίζει πέρα από το να πηδήξει τη γυναίκα του γείτονα. Του φίλου. Του κουμπάρου. Του διπλανού. Σε τι μπορεί να ελπίζει η Ιστορία. Σε τι μπορεί να ελπίζει ο ποιητής. Σε τι μπορείς να ελπίζεις εσύ. Στο χούφτωμα του άγνωστου gay που με θάρρος κατακτητή θέλει να σου αποδείξει το αναπόδεικτο.  

Κοιτώντας με στα μάτια βλέπεις πως παρά το χάος μιας ασυντόνιστης ειλικρίνειας και  παιδικής ελαφρότητας, ελπίδα δεν υπάρχει. Ή υπάρχει. This is the question. Σε σένα. Σε μένα. Σ’ αυτό που μας χωρίζει. Ενώνει. Παράλληλες γραμμές που τέμνονται στον άπειρο ορίζοντα της ασημαντότητάς μας μπροστά στην πέτρα, στον βράχο, στο σίδερο. Θα είναι εκεί. Εμείς όχι. Θα είμαστε αλλού. Πιο καλά.

Είναι ώρες που οι ώμοι μου δεν σηκώνουν την ανθρώπινη φύση. Τα υποστυλώματα μοιάζουν αδύναμα να κρατήσουν τα μπράτσα που με ευαισθησία κοιτούν τον κόσμο που με ταχύτητα και κακία στροβιλίζεται σε αυτό που αποκαλούμε σύμπαν. Το ανθρώπινο σύμπαν. Το σκυλίσιο σύμπαν είναι πιο απλό. Αγαπάς. Γλύφεις. Σε χαϊδεύουν. Ευτυχία.

Χάδια. Έρωτας. Αγάπη. Μίσος. Αγάπη. Έρωτας. Φιλί. Χάϊδεμα. Στοργή. Αγκαλιά. Δάκρυ. Ένα δάκρυ. Και μετά τίποτα. Χάρισέ μου ένα δάκρυ και ξέχασέ με για πάντα. Ένα αληθινό δάκρυ. Δυνατό σαν τον τυφώνα. Ζωντανό σαν το νεογέννητο, που κλαίει εγκαταλείποντας την φροντίδα της μάνας. Πνιγηρό σαν το ποτάμι. Έντονο σαν αυτά που μου λες όταν σου λέω σ’ αγαπώ. Και μένεις εκεί ακίνητος. Ή μάλλον, περίπου ακίνητος. Ευκίνητος στην ακινησία μιας αγάπης.  Ένα δάκρυ. Δώσε μου ένα δικό σου δάκρυ. Και πάρε μου τα πάντα..