Ένας κόσμος μια αγκαλιά.

Πάσχα. Εργατική Πρωτομαγιά που έρχεται. Καμπάνες. Λαμπάδες. Παιδιά να τρέχουν πάνω κάτω. Φωνές. Πυροτεχνήματα. Γέλια. Γιαγιάδες να κλαίνε κατά τη Σταύρωση (τη δική μας, άραγε, ή του Θεανθρώπου;). Οικογένειες να γελούν κατά την Ανάσταση. Νηστεία. Αρνί. Κοινωνία.

Την κοινωνία μου…

Κάθε φορά που επισκέπτομαι το Λονδίνο, αυτό μου κρύβει ένα μυστικό. Κάθε φορά και πιο ενδιαφέρον. Αυτή τη φορά, η έκπληξη λεγόταν Susan Boyle. Η μεγάλη έκπληξη του “Britain’s got talent”. Μια μεγάλη φωνή. Τόσα χρόνια καταδικάζω τα κάθε λογής reality παιχνίδια. Με την ανακάλυψη αυτή της κυρίας, θα έδινα συγχωροχάρτι σε όλα τα τηλε-σκουπίδια, που μας προσφέρουν κατά καιρούς. Χωρίς αυτά, αυτή η φωνή δεν θα είχε ανακαλυφθεί ποτέ. Αξίζει να την αναζητήσετε, άλλωστε, είμαι σίγουρος πως θα μας απασχολήσει πολύ, τα επόμενα χρόνια.

Είμαι νομίζω έτοιμος, εμπειρικά και ακαδημαϊκά, να αναλύσω το θέμα των επιτυχημένων Ελλήνων μεταναστών. Βλέπεις, όταν έχεις μάθει να λειτουργείς σε αυτή τη χώρα, οι άλλες σου φαίνονται παιχνιδάκι. Τα πάρκα, για παράδειγμα, είναι για να κάθεσαι στο χορτάρι, να παίζουν τα παιδιά, να μαζεύεσαι παρέα, να χαίρεσαι τη ζωή, και όχι να βγάζεις, εσύ, το σκύλο σου βόλτα για να ενεργηθεί. Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι για να βοηθούν τη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού. Όχι για να τον παρεμποδίζουν. Τα Πανεπιστήμια είναι για να διδάσκουν. Όχι για να παραμένουν κλειστά. Οι τράπεζες προσφέρουν κοινωνικό έργο. Δεν λειτουργούν (μόνο) κερδοσκοπικά. Αυτές, είναι μερικές, μόνο, από τις βασικές μας διαφορές.

Η κρίση στο Λονδίνο υπαρκτή. Όμως, με μια μεγάλη διαφορά. Το ίδιο καλάθι που στην Ελλάδα μου κόστισε 21.45 ευρώ, στο Λονδίνο μου κόστισε 16.73 ευρώ. Είπατε κάτι; Η κρίση στο Λονδίνο έχει χτυπήσει τραπεζίτες, ενώ οι υπόλοιποι όλοι, για το ωστικό κύμα που ενδεχομένως να έρθει. Για κάποιους έχει έρθει, αλλά αντιμετωπίζεται με συλλογική προσπάθεια.Οι βιομηχανίες αντιμετωπίζουν μια κρίση ρευστότητας, αλλά το παλεύουν με διάφορους τρόπους. Τα μαγαζιά δεν κλείνουν. Τουλάχιστον στο ρυθμό της Ελλάδας. Η κατανάλωση έχει πέσει. Αλλά, συνεχίζεται. Ο κόσμος κινείται, γιατί γνωρίζει πως την κρίση εμείς την αναπαράγουμε. Βλέπετε, αν από φόβο κλείσουμε τα χρήματά μας σε ένα συρτάρι και σταματήσουμε να καταναλώνουμε, (όπως συμβαίνει στην Ελλάδα), τότε έρχεται η κρίση. Μάλλον, είμαστε η μόνη χώρα, που την κρίση την τροφοδοτήσαμε εσωτερικά. Από τη μία, το Κράτος με τις αλόγιστες δαπάνες για κεριά στις εκκλησίες και τα μοναστήρια και από την άλλη, εμείς, από το φόβο μήπως καταστραφεί η οικονομία. Μια συμβουλή: αν καταστραφεί η οικονομία, τα χρήματα που έχετε στο ντουλάπι, δεν θα έχουν καμία αξία.

Δειλά δειλά, σε αυτήν την πόλη, όμως, συμβαίνουν πράγματα. Κατά-ευχαριστήθηκα την θεατρική παράσταση Aγαπώ-αγαπώ-αγαπώ αυτόν τον άντρα από την θεατρική ομάδα akazoo, καθώς εκπληκτική ήταν και η έκθεση φωτογραφίας και ζωγραφικής της STEREOSIS. Από το λέγε λέγε, μήπως αρχίζουμε να αλλάζουμε τα πράγματα; Θα φανεί. Στις επόμενες εκλογές..