Νομίζεις
πως κοιτάς την αλήθεια
δεν βλέπεις
ανασαίνεις
φωνάζεις, θυμώνεις, κοιμάσαι
κλαις, αγαπάς
ζεις, φοβάσαι
με εκείνη, σε ένα κοσμο φωτιά
λυγίζεις, λοξοκοιτάς και φωνάζεις
την αγαπάς, σ'αγαπά
πιο δυνατό απ' το γιατί
η αγάπη σ'οδηγεί
και θυμώνεις, φοβάσαι,
την κοινωνία εδώ γύρω
την κοινωνία μου
σειρήνες γυρίζουν
φωνάζουν σου τάζουν
πως κοιτάς την αλήθεια
δεν βλέπεις
ανασαίνεις
φωνάζεις, θυμώνεις, κοιμάσαι
κλαις, αγαπάς
ζεις, φοβάσαι
με εκείνη, σε ένα κοσμο φωτιά
λυγίζεις, λοξοκοιτάς και φωνάζεις
την αγαπάς, σ'αγαπά
πιο δυνατό απ' το γιατί
η αγάπη σ'οδηγεί
και θυμώνεις, φοβάσαι,
την κοινωνία εδώ γύρω
την κοινωνία μου
σειρήνες γυρίζουν
φωνάζουν σου τάζουν
δεμένος Οδυσσέας
σε κατάρτι
ανύμπορος, αδύναμος
δυνατά
από την αγάπη σου
την αγάπη μου
κι εγώ εδώ γύρω
μα δεν είναι αυταπάτη
δεν είναι μια πλάνη
είναι αγάπη
είναι εδώ γύρω
είναι παντού
είναι για σένα*.
ανύμπορος, αδύναμος
δυνατά
από την αγάπη σου
την αγάπη μου
κι εγώ εδώ γύρω
μα δεν είναι αυταπάτη
δεν είναι μια πλάνη
είναι αγάπη
είναι εδώ γύρω
είναι παντού
είναι για σένα*.
(thanks to basnia)
Ε μπαμ κανει! Το στυλ του εννοω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι η αγαπη που ξεχειλιζει! Αφιερωμενο; Στο ευχομαι!
και να φροντίζεις την αγάπη. και όταν αγαπάς και σε αγαπούν αληθινά. τίποτα δεν μοιάζει να φοβάσαι. και πάντα να αγαπάς. (και) την ίδια την αγάπη. και την αλήθεια αυτής.
ΑπάντησηΔιαγραφή(εκπλάγηκα με το ευχαριστήριο! να 'σαι καλά. σε ευχαριστώ!)
M’ αρέσεις όταν σωπαίνεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία
κι ενώ μεν απ’ τα πέρατα με ακούς,
η φωνή μου εμένα δεν σε φτάνει.
Μου φαίνεται ακόμα ότι τα μάτια μου σε σκεπάζουν πετώντας
κι ότι ένα φιλί, μου φαίνεται,
στα χείλη σου τη σφραγίδα του βάνει.
Κι όπως τα πράγματα όλα ποτισμένα είναι από την ψυχή μου,
έτσι αναδύεσαι κι εσύ μέσ’ απ’ τα πράγματα,
ποτισμένη απ’ τη δική μου ψυχή.
Του ονείρου πεταλούδα, της ψυχής μου εσύ της μοιάζεις έτσι,
σαν όπως μοιάζεις και στη λέξη μελαγχολία, καθώς ηχεί.
Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν ξενητειά.
Κι άμα κλαις μου αρέσεις,
απ’ την κούνια σου πεταλούδα μικρή μου εσύ.
Κι ενώ μεν απ’ τα πέρατα με ακούς,
η φωνή μου εμένα δεν μπορεί να σ’ αγγίξει:
Άσε με τώρα να βυθιστώ κι εγώ σωπαίνοντας
μες τη δική σου σιωπή.
Άσε με τώρα να σου μιλήσω κι εγώ με τη σιωπή
τη δικιά σου
που είναι απέριττη σα δαχτυλίδι αρραβώνων
και που λάμπει σαν αστραπή.
Είσαι όμοια με την νύχτα, αγάπη μου,
η νύχτα που κατηφορίζει έναστρη.
Απόμακρη και τοσηδά και απ’ αστέρια φτιαγμένη
είναι η δικιά σου σιωπή.
Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία.
Μακρινή κι απαρηγόρητη, σα να σε σκέπασε χώμα.
Μια λέξη μόνο αν πεις, ένα χαμόγελο – μου αρκεί
για να πανηγυρίσω που είσαι εδώ κοντά μου ακόμα.
Τί να πω τώρα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχουν και κάποιοι, όμως, που κάηκαν στο χυλό και φυσάν και το γιαούρτι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιος ειλικρινά προτιμά πάντα την αλήθεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε ξέρω αν ο Οδυσσέας ήταν ψυχασθενής ή όχι...να μου πεις βέβαια ήταν πατέρας.
Εξ ιδίων κρίνω.