Parallaximag!

Για πρώτη μου φορά, επισκεπτόμουν το Λονδίνο με μεγάλη περιέργεια. Το Νοέμβριο, που ο δρόμος μου με έφερε πάλι εδώ, η κρίση είχε χτυπήσει την πόρτα, αλλά ήταν ακόμα πολύ αρχή. Λίγα ήταν τα κεφάλια που είχαν πέσει από τις τράπεζες του City. Σήμερα, οι κυνηγοί κεφαλών έχουν μείνει άνεργοι. Τα κεφάλια, πέφτουν μόνα τους, Η εθελούσια έξοδο, καθόλου δεν θυμίζει την δική μας. Στο Λονδίνο, τη συνοδεύει ένας χορός εκατομμυρίων.

Η αγορά είναι μουδιασμένη. Κυρίως, τα κτηματομεσιτικά και οι επενδύσεις. Τα μεγάλα μπόνους έχουν κοπεί και έτσι κόπηκαν και οι συνεχόμενες 3ήμερες αποδράσεις σε Μαγιόρκα και Ίμπιζα. Φοβοι, υπάρχουν και για τον καλοκαιρινό τουρισμό. Εγώ, συμβουλεύω τις ταξιδιάρικες ψυχές, να αδράξουν την ευκαιρία της πτώσης της λίρας, για να αποδράσουν στην πραγματική πρωτεύουσα της Ευρώπης. Το Λονδίνο. Σε όλους όσους κατα τα φοιτητικά τους χρόνια αγοράζαν την λίρα προς 1,5 ευρώ, καταλαβαίνουν τί εννοώ. Άλλωστε, δεν θα κρατήσει για πολύ αυτή η βουτιά στο κενό, μιας και οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα την εκτινάξουν και πάλι στα ύψη. Όπως σας γράφω και με διαβάζεται.

Το μεσημέρι της Μεγ. Παρασκευής των Καθολικών, ο δρόμος μου με έβγαλε στο Notting Hill.Στη γωνία Kensington Park Road και Westbourne Grove, μαζί με τον Κλέων να πίνουμε καφέ σε μεγάλους δερμάτινους καναπέδες. Ο καπουτσίνο στην καρδιά του Λονδίνου, κατά πολύ φθηνότερος από τον ίδιο καφέ, στην Πλατεία Αριστοτέλους. Και αν τολμήσει κανείς να χρησιμοποιήσει ως δικαιολογία τα ακριβά ενοίκια της Πλατείας του Βασίλη, ένα έχω να του πω: στην Αγγλία πέρα απο τα ενοίκια των δεκάδων χιλιάδων λιρών, τους σερβιτόρους που είναι όλοι ασφαλισμένοι, το μηνιαίο μισθό των υπαλλήλων, ΑΥΤΟΙ λαμβάνουν και το 12,5% του κάθε λογαριασμού. Μίλησε κανείς;

Στα εμπορικά καταστήματα, η κίνηση σαφώς μικρότερη. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, πως  ενώ στο παρελθόν θα έβλεπες την Oxford street γεμάτη σακούλες των Selfridges, αυτο δεν συμβαίνει πια. Ο κόσμος που πηγαινοέρχεται πολύς, αλλά με άδεια χέρια. Οι τιμές έχουν διατηρηθεί σε χαμηλά επίπεδα και κυρίως στα καθημερινά ήδη. Αυτό, άλλωστε, είναι το μεγαλείο της Βορειοδυτικής Ευρώπης: σε περιόδους κρίσης υπάρχει σύμπνοια, όχι σαν τους δικούς μας Αρματωλούς και Κλέφτες.

Το θετικό στην πρωτεύουσα της Γηραιάς Αβιώνας είναι πως η  τέχνη, ακόμα και σε περιόδους κρίσης παραμένει σε πολύ καλά επίπεδα. Το αριστουργηματικό Madame De Sade με την ανεπανάληπτη Judi Dench συνεχίζεται. Η Saatchi Gallery σε καθηλώνει με την περιοδική έκθεση με τίτλο Μοντέρνα τέχνη από τη Μ. Ανατολη. Η Tate Modern, δίπλα ακριβώς από τα νερά του ποταμού Τάμεσυ, σ'αυτό το παλιό εργοστάσιο Ηλεκτρικής ενέργειας, κρύβει καλά κρυμμένο τον μεγαλύτερο θυσαυρό της πόλης. Την περίοδο αυτή, φιλοξενούν τα έργα των δύο σημαντικότερων avant-garde καλλιτεχνών της Ρωσίας. Των  Alexander Rodchenko και Lyubov Popova.

Παρόλη την καλλιτεχνική δραστηριότητα και την εν γένει δημιουργικότητα, που δεν σταματά ποτέ στο Λονδίνο, η κρίση είναι εμφανής στην καθημερινότητα. Το ενδιαφέρον, όμως, βρίσκεται στην ποιότητα της κρίσης. Εδώ, έχουν χτυπηθεί κυρίως η αστική και όχι η εργατική τάξη. Κανένας δεν θα σταματήσει να κάνει όλα αυτά, που ικανοποιουνται με τον μόχθο των εργατών. Εδω, αυτοί που δημιούργησαν την κρίση, την γεύονται πολύ έντονα. Δεν υπάρχει κανένας μηχανισμός να τους   προστατεύσει, μάλιστα όπως οσφραίνομαι, οι υπόλοιποι το ευχαριστιούνται...