Στα χείλη γλυκά φίλησέ με! Smirt me!

Για ακόμα μία φορά το Hampstead Heath με αγκάλιασε, κατά την ανοιξιάτική μου επίσκεψη στο Λονδίνο. Είναι μαγευτικό να αγαπάς μια πόλη για την διαφορετικότητά της. Είναι ακόμα πιο μαγευτικό, να αγαπάς μια πόλη, γιατί ελπίζεις ότι μπορείς να κάνεις και τη δική σου να της μοιάζει. Σε μικρογραφία. Να μετράς τα πάρκα και να μην τελειώνουν. Hyde Park, Regents Park, Hampstead Heath, Kensington Gardens, Green Park, St. James Park και Belsize Park. Και πόσα ακόμα, μικρά και μεγάλα πάρκα, που με περισσή αγάπη φροντίζουν και προστατεύουν οι Βρετανοί. Ξαπλώνεις, λιάζεσαι, γυμνάζεσαι, δένεσαι, αγαπάς και ερωτεύεσαι. Μα, πώς να μην ερωτευτείς σε ένα πάρκο που τα πουλιά κελαηδούν, τα σκιουράκια γεμίζουν τη φωλιά τους με φουντούκια και όλες οι μυρωδιές της φύσης σε ακολουθούν. Και έρχεσαι εδώ, και προτείνεις στους άρχοντες να φύγει η HELEXPO δυτικά. Να κάνουμε το τσιμέντο πάρκο, για να παίζουν τα παιδιά και να ερωτεύονται οι μεγάλοι και σε κοιτούν απορημένοι, ενώ, φλερτάρεις με τον ζουρλομανδύα.

Μετά από τα πάρκα στο Λονδίνο αγαπώ, περισσότερο, το θέατρο. Μια πολιτεία θέατρα. Για μικρούς και μεγάλους. Για φιλοσοφημένους ή χαβαλέδες. Για κλάμα ή για μιούζικαλ. Αυτή τη φορά και μετά από μεγάλη προσπάθεια, παρακολούθησα το Madame De Sade του Yukio Mishima, με την Rosamund Pike και την Judi Dench. Εκπληκτική ερμηνεία από την πρώτη, που υποδυόταν την Madame De Sade. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η γραφή του Ιάπωνα συγγραφέα και η απόδοση του έργου. Λίγο στατική η σκηνοθεσία, αλλά μια παράσταση, που πρέπει να δείτε, μιας και πραγματεύεται το άκρως διαχρονικό θέμα της σεξουαλικής διαστροφής των αρχόντων. Βλέπεται, τότε, οι άρχοντες είχαν το οικονομικό τους πρόβλημα λυμένο, οπότε η διαστροφή τους περιφέρονταν γύρω από το σεξ. Σήμερα, η διαστροφή είναι περισσότερο υλική..

Έπειτα από τις συμβουλές του Βασίλη, είχα οργανώσει δύο καταπληκτικά δείπνα σε βραβευμένα εστιατόριο του Λονδίνου. Το πρώτο, ονόματι Hakkasan, βρίσκεται στο 8 της Hanway Place, πέντε λεπτά από την Tottenham Court Road. Ο Alan Yau, βραβεύτηκε ως ο καλύτερος σεφ του Λονδίνου (2005), ενώ κατέχει και ένα αστέρι Michelin. Το εστιατόριό του, είχε βραβευτεί ως το καλύτερο εστιατόριο με ασιατική κουζίνα το 2003 και το 2004. Μην παραλείψετε να δοκιμάστε το αριστουργηματικό του πιάτο, silver cod με σαμπάνια. Απλή ποίηση. Το περιβάλλον μαγευτικό. Βλέπετε, είχα την τύχη να ζήσω σε ιαπωνικό σπίτι, στο μακρινό Yamaguchi, και προσυπογράφω πως η διακόσμηση σε ταξιδεύει σε ένα γνήσιο περιβάλλον της Άπω Ανατολής, που το παιχνίδι του ματιού μπερδεύεται αισθησιακά με μία φωτεινή μουντάδα και ένα κοκτέιλ αρωμάτων και αισθήσεων. Την επόμενη φορά, που ο δρόμος σας, θα σας φέρει στο Λονδίνο, μην παραλείψετε να το επισκεφτείτε. Φυσικά, θα πρέπει να έχετε προβλέψει να κάνετε κράτηση, περίπου 20 μέρες πριν.

Το δεύτερο εστιατόριο, που με μεγάλη χαρά και περιέργεια επισκέφτηκα ονομάζεται Joel Robuchon. Ο σεφ (του οποίου το όνομα βρίσκεται στην επιγραφή), έχει βραβευτεί το 1989, ως ο Σεφ του Αιώνα και κατέχει 3 αστέρια Michelin. Κάτι έχει να μας πει, λοιπόν. Στην καρδιά του Covent Garden, βρίσκεται αυτό το πανέμορφο εστιατόριο, που από την είσοδό του σε προϊδεάζει, πως θα έχετε μια πολύ όμορφη βραδιά.

Ξεκινήστε με το ταρτάρ από λαβράκι και καπνιστό σολομό πασπαλισμένο με λεμόνι και βασιλικό. Ποίηση. Στη συνέχεια οι επιλογές πολλές, αλλά αναζητείστε τον αστακό ψημένο στο ζουμί του, σε φούρνο από ξύλα. Η λίστα των κρασιών είναι ενημερωμένη, με τις τιμές να ξεκινούν από 30 ευρώ και να ξεπερνούν τα 1000. Η επιλογή δική σας. Αν θέλετε να ολοκληρώσετε τη βραδιά με τον καλύτερο τρόπο, το μπαρ και η βεράντα στον τρίτο όροφο, είναι η καλύτερη επιλογή. Μια βραδιά, που αξίζει να μπει στο βιογραφικό σας.

Οι υπόλοιπες μέρες και νύχτες κυλήσανε εξίσου όμορφα. Τις ηλιόλουστες μέρες, το Λονδίνο είναι πανέμορφο και τα πεντακάθαρα πάρκα, με τις ανθισμένες τουλίπες, σε καλούν σαν άλλες σειρήνες να ξαπλώσεις. Και ξαπλώνεις. Και ανοίγεις κουβέντες. Φιλοσοφείς. Γελάς. Ονειρεύεσαι. Ονειρεύεσαι, πώς θα φέρεις το εκεί εδώ. Ονειρεύεσαι το πλωτό πάρκο στην Πυλαία, το υπαίθριο θέατρο στον Αντίλαλο στους Ελαιώνες και προσπαθείς. Στο μεταξύ, όμως, συνεχίζεις σε κάποια pub, πίνεις τις μπύρες σε παγωμένο ποτήρι. Γελάς, κοινωνικοποιήσε και κερδίζεις τη συμπάθεια όλων. Με ένα και μόνο προσόν. Είσαι Έλληνας. Έχεις αυτόν τον ήλιο. Την θάλασσα. Τα άσπρα σπίτια στα νησιά. Αρκεί αυτό, να μην μας εγκλωβίζει και να μας ωθεί να κάνουμε τη χώρα καλύτερη. Να γίνει αυτοσκοπός. Γιατί η διαδρομή θα είναι ωραία. Trust the postman. Always brings the letters home…