Ταχυδρόμος Οκτωβρίου. Libre calling!

Ο Σεπτέμβριος που πέρασε, ήταν καθηλωτικός,ολοκληρωτικά ανενωτικός, βροχερός και αισιόδοξος, ταυτόχρονα.Πολιτιστικά, νομίζω, πως ήταν ο πιο ζωντανός μήνας από τα εφηβικά μου χρόνια -δέκα ολόκληρα έτη δηλαδή-. Οι Φίλοι τωυς Δημητρίων, μας εξέπληξαν ευχάριστα, ζωντανεύοντας την πόλη. Μάλιστα, γιάυτόν ακριβώς τον λόγο τους συγχωρούμε την συνθηκολόγηση με την διοίκηση του Μητροπολιικού Δήμου,την τελευταία στιγμή. Πού είσαι Γιώργο Τ. οέο!

Ο Μητροπολιτικός Δήμος πανταχού απών, εκτός από κάτι επικουρικές βραβεύσεις του γραφικού, πλέον, αντιδημάρχου, δεν έχει να μας πει πολλά. Σας είπε κανείς, πως ο Χοσέ Καρρέρας θέλει μια προτομή του Αλεξάνδρου, του Μέγα; Αν είανι δυνατόν. Τώρα που το θυμήθηκα. Συγνώμη, να ρωτήσω κάτι; Ο κύριος με τα βαμμένα μαλλιά που την καλή του μας την έχει φεσώσει, πώς παραμένει στην κεφαλή Δημοτικού φορέα, χωρίς να πανικοβάλλονται οι ηρωίδες μητέρες αυτής της πόλης(;): “αυτές που ήρθαν από ποιος ξέρει πού, και παίρνουν τα καλύτερα παιδιά”. Εκτός αν εφησυχάστηκαν, επειδή δεν κινδυνεύουν τα δικά τους παιδιά. Πάσο. Ή αλλιώς, δικαίωμα. Η αλήθεια, όμως, παραμένει πως στον κεντρικό Δήμο, τρεις λαλλούν και κανείς δεν χωρεύει. 'Ισως η Χρύσα.

Ο μήνας που μας πέρασε είχε πολλά. Από τις Χοηφόρες της Κονιόρδου στον Χοσέ Καρρέρας, από εκεί στην ομιλία -αποκάλυψη- του ΓΑΠ και στην παράσταση της Λουζ Καζάλ και τούμπαλιν. Είχε και Αθήνα. Λίγο Mommys, λίγο Baltazar και το κορίτσι μου. Στο δεύτερο, να δοκιμάστε το φουά γκρά σε φριγανισμένο ψωμί συνοδεία λευκού κρασιού, Βιβλία Χώρα 2003. Το φεγγάρι, εκεί ψηλά. Στη Θεσσαλονίκη, το Ιντεάλ, άνοιξε τις πύλες του στο γνώριμο σημείο. Δίπλα στα Svarowski, στον ημιόροφο της Τσιμισκή με Παλαμά. Μην ξεχάσετε, να μην ζητήσετε συγκεκριμένο κρασί, αλλά να μας αφήσετε να επιλέξουν αυτοί ια εσάς. Στα κύρίως, να έχετε το νου σας. Μην παραλείψετε να δοκιμάσετε το φιλέτο Rumpsteak και την ανεπανάληπτη συνταγή του Γιάννη, αχνιστών μυδιών. It smells like Brussels mommy!

Όπως διαπίστωσα στις προεκλογικές εξορμήσεις, η Βαλαωρίτου καλά κρατεί. Εμείς πάντως το Υπο -στρέιτ φρομ Λόντον- βρύχιο, το τιμήσαμε όλο το καλοκαίρι, που το Soul Bar, ήταν κλειστό. Όπως και το .ES. Το νου σας στις γαρίδες με lime και τους πετροσωλήνες. Το Partisan, επιστρέφει ακόμα πιο δυνατό και κοντά σ'αυτό το Rocknrolla. Αν κοιτάξετε ψηλά, ίσως να δείτε το Πείραμα και το Spitimou, για πιο relaxed καταστάσεις. Λίγα πιο χαμηλά, στη Βενιζέλου, ακριβώς απέναντι από το Soul, έρχεται δυναμικά η -δεν έχουμε όνομα ακόμα- ομάδα του Μουρατίδη εμπλουτισμένη με Soul ψυχές. Επιτέλους, ο παραδοσιακά πιο γνωστός πεζόδρομος της πόλης θα αποκτίσει ζωή.

Μια από τις απώλειες της πόλης, ήταν το κλείσιμο του ουζερί του Σωτήρη Αδαλλάκη, ακριβώς δίπλα από το Mediterranean Palace. Δυστυχώς, όπως πολύ εύστοχα έγραψε ο αυτοδίδακτος σεφ, “μια Θεσσαλονίκη δεν αντεξε να συντηρήσει έναν Σωτήρη”. Εμείς, ευτυχώς, είχαμε πολλές φορές την ευκαιρία να τιμήσουμε τις συνταγές του.

Στο Λονδίνο, αυτό το χειμώνα τα πράγματα μοιάζουν ακόμα καλύτερα από ποτέ. Βλέπεται η κρίση, έχει κρατήσει τους εγχώριους στα, στην πατρίδα και μπορείτε να τους απολαύσετε είτε στο δρόμο, στο θέατρο αλλά και στα γνωστά τους στέκια. Για παράδειγμα γνωρίζουμε πως η Sienna Miller συχνέζει στο ΕΝΟ, του Notting Hill, ο Jude Law στο IVY, του Covent Garden, ο τελευταίο James Bond σε διάφορες pub της Marylebone High street και η Gweneth Paltrow στο Regent Park παρέα με τα παιδιά της.

Στο θεατρικό κόσμο του Λονδίνου ξεχωρίζει η παράσταση με τίτλο A Streetcar named Desire -ή αλλιώς Λεωφορείο ο Πόθος- με την οσκαρική Rachel Weisch. Μια μοναδική παράσταση με την πρωταγωνίστρια σε μεγάλα κέφια. Η αριστουργηματικά σκηνοθετιμένη παράσταση αν και μας μελαγχόλησε τόσο πολύ, μας ταξίδεψε σε φειτονιές βρώμικες και ιστορίες αμαρτωλές. Τα σκηνικά εντυπωσιακά και ο φωτισμός δημιουργούσε μια εκπληκτική ατμόσφαιρα φόβου και παράνοιας. Κοντά σ'αυτό, μη χάσετε και μικρές εναλλακτικές παραστάσεις που ανεβάζονται στο Soho Theatre, και καταφέρνουν με έναν μαγευτικό τρόπο να μας κάνουν να αγαπήσουμε το θέατρο, ακόμα περισσότερο. Μην ξεχνάτε, ακόμα, πως η χρονιά που διανύουμε είναι αφιερωμένη στον Σαίξπηρ. Προσπαθήστε να δείτε μια παράσταση στο αυθεντικό Shekspeare theatre, πλάι στις όχθεις του Τάμεσυ.

Τα Spit-affields, μαγεύουν τους εναλλακτικούς Λονδρέζους, που μετακομίζουν προς τα στενά δρομάκια της Brick Lane. Η αγορά της Κυριακής, αναδεικνύει τα μεγαλύτερα ταλέντα της σύγχρονης βρετανικής μόδας. Τα All Saints δημιουργήθηκαν ακριβώς εδώ. Αν κατηφορίσετε λίγο προς την Hoxton square, θα πέσετε επάνω σε μερικά από τα πιο αγαπημένα μπαρ όπως το People και το .

Κλείνοντας, θα σας προτρέψω να αναζητήσετε το καινούριο Monocle. Ένα περιοδικό, διαφορετικό από όσα άλλα έχουν πέσει στα χέρια μου. Ανατρέξτε στη σελίδα τους, www.monocle.com, και αν είστε από αυτούς που ψωνίζουν μέσω διαδικτύου, αναζητήστε το πουκάμισο με διακριτικό τίτλο, Oliver Spencer. Αυτό το χειμώνα, πρέπει να διαφέρετε. Καλό μας μήνα και καλή δύναμη στη νέα κυβέρνηση της χώρας. Στοχέψτε ψηλα.

*PS.

Τί πράγμα κι αυτό, με την καινούρια μόδανα βάφουν οι άντρες τα μαλλιά τους. Και άντε το κάνουν, δεν τους μίλησε κανείς πως το βάψιμο μαλλιών πρέπει να γίνεται μόνο από επαγγελματίες; Δηλαδή δεν ντρέπονται να τα βάψουν, αλλά ντρέπονται να το κάνει ο κομμωτής τους. Το σωστό βάψιμο θέλει τη βάση του οέο!!