Η Ευρωπαϊκή Κοινότητα, φαίνεται πως βρίσκεται μπροστά στη μεγαλύτερη και κρισιμότερη ιστορική της στιγμή. Πολύ σύντομα, στις 19 Νοεμβρίου, έπειτα και από το πράσινο φως του Τσέχου Προέδρου Vaclav Klaus, η Ευρωπαϊκή οικογένεια θα αποκτήσει έναν Πρόεδρο και έναν Υπουργό Εξωτερικών. Πιθανότητα έναν άντρα και μία γυναίκα, οι οποίοι θα ανήκουν, ο μεν Πρόεδρος στο block των δυνατών, ενώ ο/η Υπουργός Εξωτερικών στο block των μικρών χωρών. Θα είναι όμως αυτό αρκετό για να βγάλει την ΕΕ από το τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει την τελευταία 3ετία; Ποια είναι αυτά τα στοιχεία που καθιστούν σημαντική την επιλογή των προσώπων και πώς αυτά μπορούν να εμπνεύσουν τον μέσο Ευρωπαίο πολίτη, όπως πριν από περισσότερα από πενήντα χρόνια ο Monnet και ο Schuman; Μπορεί ο Νικολά Σαρκοζί να παίξει το ρόλο του Ντε Γκωλ και η Άγκελα Μέρκελ του Adenauer? Δύσκολα.
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως οι κρατικοί μηχανισμοί, με το πέρασμα του χρόνου, έχουνε εξευρωπαϊστεί. Η Ευρώπη υπάρχει στην καθημερινότητά μας. Αλλού σε μεγαλύτερο βαθμό και αλλού σε μικρότερο. Όμως, η απουσία, μιας κοινής Ευρωπαϊκής γλώσσας, ενός κοινού εκπαιδευτικού συστήματος, κοινών ΜΜΕ και κοινής Ευρωπαϊκής γνώμης, ανάμεσα σε άλλα, κάνουν την επίτευξη του απώτερου στόχου, που δεν είναι άλλος από την δημιουργία μιας κοινής Ευρωπαϊκής ταυτότητας, ακόμα πιο δύσκολη.
Το κράτος/έθνος παραμένει η πιο δυνατή ουσία κοινωνικοποίησης και πολιτικής εξουσίας. Η Εθνική ταυτότητα είναι ιδιαιτέρως δύσκολο να αντικατασταθεί με οτιδήποτε άλλο μιας και έχει βαθύ και άρρηκτο δέσιμο με τον ψυχισμό και τη υπόστασή μας. Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο Smith, ο μόνος δρόμος για μια πραγματικά Ενωμένη Ευρώπη περνάει μέσα από τη δημιουργία κοινής μνήμης και αναμνήσεων, παραδόσεων, αξιών, μύθων και συμβόλων αναφορικά με την εικόνα του έθνους και τους κράτους.
Ιδιαιτέρως σημαντικό για τις εξελίξεις είναι η επιλογή των προσώπων που θα επιλεγούν για να τραβήξουν το κουπί αυτής της προσπάθειας. Αν και μεγάλος πολιτικός θαυμαστής του Blair, πιστεύω πως ο Tony, έχει χάσει το τρένο προ πολλού λόγω του κακού χειρισμού της κρίσεως στο Ιράκ και το bending του στους Αμερικανούς. Μια λύση θα ήταν η διπλή επιλογή Jean-Claude Juncker και Massimo D' Alema. Μιας και μαζεύουν αρκετούς ψήφους εμπιστοσύνης. Άλλωστε, η επιλογή αυτών δεν θα είναι ισόβια. Αν και, όπως πιστεύω, η πιθανότητα για μια γυναίκα είναι, μάλλον, βέβαιη.
And the post goes to..
Και ποια "βλέπεις" στην θέση αυτή;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα από ΝΖ...
"Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο Smith, ο μόνος δρόμος για μια πραγματικά Ενωμένη Ευρώπη περνάει μέσα από τη δημιουργία κοινής μνήμης και αναμνήσεων, παραδόσεων, αξιών, μύθων και συμβόλων αναφορικά με την εικόνα του έθνους και τους κράτους."
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαι fun της θέσης του κάθε Smith. Πιστεύω ακράδαντα πως μοναχά εάν η Ευρώπη ανασύρει εκείνα τα στοιχεία που ενώνουν τους λαούς κλαι όχι εκείνα που τους διχάζουν μπορεί να πάει μπροστά.
Ηδη κάπου διάβαζα πως πιλοτικά κάποια σχολεία συμμετείχαν σε μια έκθεση έργων ζωγραφικής όπου τα παιδιά από όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες ζωγράφιζαν μία κοινή παράδοση, έναν κοινό μύθο και ενθουσιάστηκα με αυτή την ιδέα.
Βέβαια από την άλλη είμαι υπέρμαχος της "διαφορετικότητας". Δηλαδή θεωρώ πως δεν θα πρέπει στο όνομα μιας κοινής Ευρωπαϊκής ταυτότητας οι χώρες να απαξιώσουν τις δικές τους μνήμες και παραδόσεις. Δίχως να τις προτάσσουν ως ανώτερες θα πρέπει να διασωθούν ως ισότιμες μεταξύ τους και να διατηρηθούν. Είμαι κατά της υπερίσχυσης γλωσσών (όπως η Αγγλική) ή της ακύρωσης των τοπικών παραδόσεων κάθε χώρας.
Σε τελική ανάλυση αυτή είναι και η ομορφιά της Ευρώπης....η πολυμορφία του Ευρωπαϊκού πολιτισμού. Αλλωστε όταν πρωτοσυστάθηκε η Ευρωπαϊκή Ενωση αυτή ήταν η υπόσχεσή της : να διατηρήσει και να σεβαστεί τις ιδιαιτερότητες κάθε χώρας μέσα από μια συμμαχία.
Οσο για την ανέλιξη μιας γυναίκας σε καίριο πολιτικό πόστο πιστεύω πως όπως έδειξαν τα πράγματα έτσι κι αλλοιώς οι άντρες πολιτικοί τα έχουν κάνει σκ......(sorry)
Ας δοκιμαστούν οι γυναίκες πολιτικοί μήπως και δούμε καμιά άσπρη μέρα...
Μια πολύ καλή αρχή το να αποκτήσουμε κοινή φωνή σε βασικά πράγματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραίοι οι Σουηδοί με το Take a chance on me!
Πραγματικά αδυνατώ πως μπορέι η κοινή γλώσσα, παράδοση και μνήμη να βελτιώσει τις σχέσεις μεταξύ των λαών και να ενδυναμώσει την ΕΕ?
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικά θα ήθελα να διαβάσω κάποιο επιχείρημα που να στηρίζει λογικά ή με αποδείξεις την "άποψη" αυτή!
Περίεργο να μην διχάζουν οι οικονομικές ανισότητες αλλά η γλώσσα, τα ήθη και έθιμα και η διαφορετικότητα!
Πολύ φασιστικό!
Συμφωνώ με όλυος τους προβληματισμούς που θέτεις. Σε μερικά ζητήματα θα μπορούσαν να διατηρούνται πολιτειακές-εθνικές ελευθερίες (πχ στην Παιδεία) με προϋποθέσεις βέβαια. Μόνο η κοινή οικονομική πολιτική είναι που αποτελεί το μεγάλο εμπόδιο στη δημιουργία μιας Ευρωπαϊκής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας, και τούτο γιατι ακόμα οι λαοί οκαθένας με τον τροπο του ασκούν ισχυρές πιέσεις, ειδικά στις μικρότερες -με πιο δυνατό κίνημα και πιο λαϊκίστικες ίσως- χώρες.
ΑπάντησηΔιαγραφήαπό όσο ξέρω, έχουν ήδη γίνει τα πρώτα βήματα για κοινά μμε, με τη δημιουργία κοινού τηλεοπτικού σταθμού ανάμεσα σε ορισμένες χώρες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκτός από αυτό όμως, θεωρώ ότι ίσως να είναι μεγαλύτερη η συνοχή ανάμεσα στους ευρωπαίους πολίτες παρά ας πούμε ανάμεσα στους αμερικανούς, όπου υπάρχουν εντονότερες διαφορές όπως εθνικισμοί και πιο ακραίες ανισότητες.
Ένας έλληνας ίσως αισθάνεται πιο άνετα στην ιταλία ή την αγγλία από ότι ένας μεξικανός ή κουβανός στις ηπα.
Μονο με το περασμα του χρονου μπορουν λυσεις σαν αυτες να γινουν εφικτες. Η ευρωπη κινειται σε πολυ αργους ρυθμους κι αυτο ωφειλεται αλλωστε στη φυση του ανθρωπου. Ειναι νωρις ακομη..πολλες φορες νιωθω οτι τρεχουμε να προλαβουμε κατι που ακομη κι εμεις οι ιδιοι δεν ξερουμε τι ειναι..
ΑπάντησηΔιαγραφή