Χριστούγεννα στις πόλεις. Στις πόλεις που λατρέψαμε.

Σαν όνειρο. Ένα δέντρο φωτισμένο. Σε μια πόλη. Κόκκινα σκουφάκια. Τρίγωνα. Κάλαντα. Φάτνη με μάγους. Κρύο. Το ψιλόβροχο. Μόναχο. Πλατεία Κοτζιά. Βερολίνο. Πλατεία Αριστοτέλους. Λονδίνο. Regent Street. Spitalfields. Livingston. Boris. Κακλαμάνης. Παπαγεωργόπουλος. Delanoe. Wowereit. Τσιμισκή. Bond. Chance Elysee. Ελλάδα. Στα φανάρια παιδιά με θλιμμένα μάτια να ζητιανεύουν. Πιο κάτω ένας πατέρας. Ρουφάει το τσιγάρο. Το τζάμι θολό. Τα μάτια θολά. Η κοινωνία δεν βλέπει. Την διαφορά. Την ειδοποιό. Το μέλλον. Τις συνθήκες. Τις ανθρώπινες. Απάνθρωπες. Και πηδάς. Στο κενό. Από τον έβδομο. Και σώζεσαι. Και πέφτεις από το ποδήλατο. Και δεν σώζεσαι. Μην εγκαταλείπεις. Η απόφαση. Του αυτόχειρα. Του γιου. Ενός γονιού. Μιας πόλης. Σαν τη Θεσσαλονίκη. Που αυτοκτονεί. Χιλιάδες αυτόχειρες σε μια πόλη που ψηφίζει. Και αυτοκτονεί. Και δολοφονεί. Το μέλλον. Δυσοίωνο. Και η ντροπή. Που δεν έρχεται. Δεν τη βλέπω. Ο ορίζοντας χλωμός. Σε μια αριστερά που προτιμά να πετά την πέτρα. Να μην δει το πρόβλημα. Το αγνοεί. Μαζί και μας. Τους πολλούς. Που θέλουμε την αλλαγή. Σε μια κοινωνία που πρέπει να συστρατευτεί. Να φύγει η παράταξη του μπιντέ. Που πάει η Θεσσαλονίκη. Η παράλλαξη του Νοέμβρη. Διαβάζω ένα άρθρο το μήνα για να μην τελειώσει. Αναμνήσεις μιας πόλης. Που θυμάμαι αχνά. Η πόλη μπροστά. Ο πολίτης μπροστά. Εκτός και αν ο ίδιος πηδά. Από το ρετιρέ. Στις επόμενες εκλογές επιστροφή δεν υπάρχει. Σοβαρότητα από όλους.. Την άνοιξη κάτι αλλάζει στην πόλη. Κάπου θα πάει η πόλη..