Good luck Mr. Gorsky!

Νέα χρονιά. Νέες ελπίδες. Νέα όνειρα. Νέοι ορίζοντες. Νέοι άνθρωποι. Καινούριες πόλεις. Νέοι στόχοι. Νέα δάνεια. Καινούρια σπίτια. Καινούρια εστιατόρια. Καινούρια μπαρ. Νέοι πολιτικοί. Νέα πρόσωπα. Καινούρια πολιτική. Νέοι φόροι. Νέα μέτρα. Νέα όλα. Σε μια χώρα που ελπίζει. Σε έναν πρωθυπουργό, που πάει να σώσει την παρτίδα. Να διορθώσει το κακό, ολόκληρων δεκαετιών. Για να λέμε την αλήθεια. Απλά, η τελευταία πενταετία τα ισοπέδωσε όλα. Το κακό.

Το 2010 βρίσκεται στην αρχή και η Ελλάδα στο μάτι του κυκλώνα της οικονομικής κρίσης. Όλα σε καθυστέρηση. Όταν οι χώρες της Κεντρικής Ευρώπης αρχίζουν να ανακάμπτουν από τις δυσμενείς οικονομικές συνθήκες των τελευταίων χρόνων, εδώ, τα πράγματα ολοένα και δυσχεραίνουν. Από την άλλη, ας τελειώνει η υπόθεση με τα σκάνδαλα του Δήμου και επιτέλους κάποιος να μπει φυλακή. Έτσι, μόνο, θα συνετιστούν οι επόμενοι και θα βλέπουν τί θα υπογράφουν. Κατέστρεψαν τον Δήμο, οικονομικά και κοινωνικά. Κατέστρεψαν τη χρυσή δεκαετία του ‘80. Τότε, αυτή η πόλη μεσουρανούσε. Τότε, αυτή η πόλη δημιουργούσε.

Τριγυρνάω, μετά τη δουλειά, στα στενά αυτής της πόλης. Ζεύξιδος, Ισαύρων, Βαλαωρίτου, Φράγκων, Καλαποθάκη. Καταστήματα με το «ενοικιάζεται», να ζητούν αγάπη. Κάποιος να τα φροντίσει, να βάλει το μεράκι του και να το αναδείξει. Είναι πολύ θλιβερή η εσωστρέφεια με την οποία μάς καταδίκασαν οι τοπικοί άρχοντες, γιατροί και δικηγόροι. Οι καταστηματάρχες κατηγορούν την τοπική αυτοδιοίκηση. Όλους και όλα. Τους φταίνε. Η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι η μόνη που μας βγάζει μπροστά. Μας κάνει να επιζούμε. Να ζούμε. Σαν πόλη. Σαν άνθρωποι. Γίνονται όμορφα πράγματα στην πόλη. Εμείς τα κάνουμε. Ο καθένας από εμάς. Στα τέλη Φεβρουαρίου θα μάθουμε πού πάει η πόλη. Στα μέσα Απριλίου θα την πάμε αλλού. Όλοι μαζί.

Θυμάμαι που λίγο χρόνια πριν έγραφα πως «όσο περνάει ο καιρός, αρχίζουν να σου λείπουν οι Coldplay που είδες στο Λονδίνο, σου λείπει ο Fiennes που έβλεπες στα δύο μέτρα στο Epitafy for George Dillon στο Albert Theatre. η ξενιτιά φαντάζει ωραία όταν είσαι σπίτι. Όμως, σου λείπουν, γιατί ξέρεις πως εδώ, σε αυτήν την πόλη ποτέ δε θα τα δεις. Και φεύγεις. Άλλος για την Αθήνα, άλλος για το Λονδίνο, Παρίσι. Και όπου σε βγάλει ο δρόμος. Κι εγώ μένω εδώ. Για την ακρίβεια, μεταξύ εδώ κι εκεί. Γιατί, αν πάω εκεί, ποτέ δε θα είμαι μόνο εκεί. Αλλά και εδώ να μείνω, δε θα είμαι ποτέ εδώ. Και θα γίνω πενήντα, και θα λέω όλα αυτά που έλεγαν οι πενηντάρηδες όταν ήμουν είκοσι πέντε. Όλα αυτά που, όταν τα άκουγα, χαμογελούσα, και έλεγα: «Εγώ ποτέ δε θα τα πω!». Και στέκω εδώ να κοιτώ το νερό. Αλλά, μα την αλήθεια, δεν ξέρω αν βλέπω το νερό της Νύφης του Θερμαϊκού ή το νερό του Τάμεση ή αυτό του Σηκουάνα. Κι εκεί που το νερό κυλά, μια λάμψη στο μυαλό μου, μου λέει: Γιατί να μη φέρω το εκεί εδώ; Γιατί να μην αλλάξουμε την πόλη; Να μην αλλάξουμε διάθεση, ζωή και όνειρα;» Ήρθε λοιπόν η ώρα να επιστρέψουμε την πόλη εκεί που ανήκει. Στο μέλλον της. Το 2010, νομίζω πως είναι εξίσου σημαντική χρονιά για την πόλη. Εξίσου σημαντική, με την πρώτη απελευθέρωση του 1912.. Let Thessaloniki free..

Act now!