Ονειρεύτηκα μια πόλη Ευρωπαϊκή. Το σχέδιό μας για το Δήμο Πυλαίας Χορτιάτη

Ονειρεύτηκα μια πόλη Ευρωπαϊκή. Αναζητώ για τη γενιά μου αυτά που δεν ευτυχήσαμε να ζήσουμε. Μιας γενιάς που δεν έζησε το θρυλικό τραμ της πόλης, δεν έζησε το Σεπτέμβρη του ’65 τη δημιουργία του πρώτου τηλεοπτικού σταθμού – εδώ στη δικής μας Διεθνή Έκθεση-, δεν έζησε μια Θεσσαλονίκη χωρίς καυσαέρια και με ιδιαίτερους πνεύμονες πρασίνου, δεν έζησε μια Θεσσαλονίκη με ανοιχτούς δρόμους, σχολεία χωρίς ψηλά κάγκελα και επίσης, ακόμα κι αν έζησε, δεν θυμάται τη Θεσσαλονίκη με διαφορετική, ιδεολογικά, Δημοτική Αρχή.

Η γενιά μου, αντιθέτως, σπουδάζοντας σε μεγάλο ποσοστό σε πόλεις του εξωτερικού και κυρίως της Αγγλίας, αντίκρισε στα ράφια των Waterstones - γνωστή βρετανική αλυσίδα βιβλιοπωλείων-, ένα μόνο βιβλίο να αναφέρει το όνομα Θεσσαλονίκη. Το βιβλίο με τίτλο, «Θεσσαλονίκη, πόλη των φαντασμάτων» του Mark Mazower. Salonica, city of ghosts. Η δική μου γενιά συμμετέχει στο γνωστό πια σε όλους facebook και με περηφάνια συμμετέχει στο group «Η Μακεδονία είναι Ελληνική», και το πιστεύει. Και φυσικά είναι. Η δική μου γενιά τρώει δικάβαλο στον Εικοσιδιό και ξενυχτά μέχρι το πρωί. Η δική μου γενιά ψάχνει να παρκάρει, επιβαρύνει την ατμοσφαιρική ρύπανση με τους ατελείωτες κύκλους στην πόλη, και τελικά διπλοπαρκάρει όπου βρει.

Το Περπατώντας Ανάμεσα του Σπύρου Βούγια αναφερόταν στο «ανάμεσα σε δυο πρόσωπα» της Θεσσαλονίκης. Γιατί η γενιά του Σπύρου έζησε και ζει τα δύο πρόσωπα αυτής της πόλης. Στη δική μου γενιά, όμως, δεν υπάρχουν δύο πρόσωπα. Υπάρχει ένα, και αυτό είναι απρόσωπο. Διότι, αρνούμαι να δεχτώ τον τίτλο Θεσσαλονίκη, πόλη των φαντασμάτων, καθώς αρνούμαι να δεχτώ μια Θεσσαλονίκη φοβική και εγκλωβισμένη στη μιζέρια και τον νεοσυντηριτισμό. Όπως αρνουμαι τον ίδιο χαρακτηρισμό για τον Δήμο Πυλαίας-Χορτιάτη. Τον Δήμο που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Εγώ και οι πρόγονοί μου. Την περιοχή που διέσχυσα απ’άκρη σ’άκρη με το ποδήλατο σαν παιδί και εκπροσώπησα από το Τόκυο μέχρι το Ελ Σαλβαδόρ. Έφτασε ο καιρός να διεκδικήσω γι’αυτή ένα καλύτερο αύριο. Στην ελπίδα, πως θα ζήσω κι εγώ τα δυο πρόσωπα της Πυλαίας αλλά αντίστροφα. Από τη μιζέρια και τη στασιμότητα των πρηγουμένων να είναι η δική μου γενιά που θα φέρει τα πάνω κάτω. Ο συντηρητισμός και η κλειστοφικότητα που έχουν μετατρέψει το πιο δημιουργικό κομμάτι του πολεοδομικού συγκροτήματος της Ανατολικής Θεσσαλονίκης σε ένα στάσιμο κομμάτι γης είναι καιρός να περάσουν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.

Η μαρίνα στην περιοχή Πατριαρχικό, το τραμ που θα ενώσει τα τρια Δημοτικά –πλέον- διαμερίσματα, η αξιοποίηση του δάσους στην περιοχή του Χορτιάτη, το Μητροπολιτικό πάρκο που θα ενώσει τις τρεις περιοχές και οι υποδομές για να αποτελέσει ο πιθανότητα πιο πλούσιος Δήμος της Βόρειας Ελλάδας φορέας ανάπτυξης και κοινωνικής πολιτικής είναι μόνο μερικά από αυτά που μπορούμε να πετύχουμε. Τις επόμενες ημέρες θα ακούσουμε πολλά για συνεργασίες, συμμαχίες και συνομωσίες. Τίποτα από αυτά όμως δεν μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο γι’αυτό που έχει ήδη ξεκινήσει. Για την αλλαγή που είναι προ των πυλών. Στην Πυλαία, το 60% του Ελληνικού λαού που αναζητά νέα πρόσωπα και απορρίπτει τα παρωχημένα, θα έχει πού να απευθυνθεί. Θα έχει διέξοδο και όχι αφορμή για δικαιολογίες. Το μέλλον είναι στα χέρια μας. Ας μην ξεχνάμε πως νέα συνταγή με παλιά υλικά είναι σίγουρο πως δεν μπορεί να πετύχει..

Για όλα τα παραπάνω, αξίζει να προσπαθήσουμε να υλοποιήσουμε το σχεδιό μας για το νέο Δήμο Πυλαίας-Χορτιάτη. Για μια Πόλη Ευρωπαϊκή. Εγώ και μια ομάδα νέων ανθρώπων θα βάλουμε τα δυνατά μας να αλλάξουμε το πολιτικό σκηνικό του τόπου. Να οδηγήσουμε το Δήμο στο μέλλον. Η αγάπη του κόσμου είναι αυτή που θα κάνει πράξη αυτό το όραμα.

(φίλοι bloggers spread the news)