Όσα φέρνει η ώρα...

Διανύουμε την τελευταία εβδομάδα του 2010. Μια χρονιά που θα μείνει αξέχαστη σε όλους μας για πολλούς και διαφορετικούς λόγους.

Από την αλλαγή των Τοπικών Αρχόντων σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, την παρακμή που βιώνουν Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, την παραμονή του Ηρακλή στη μεγάλη κατηγορία παρά τις δυσκολίες μέχρι την πρόκριση του Άρη και του Πάοκ στους ομίλους, συνέβησαν πολλά και ενδιαφέρντα. Είναι, άλλωστε, τα πρώτα Χριστούγεννα χωρίς δώρο, με περικοπές στις συλλογικές συμβάσεις, με οριστική παρακμή του life style, ΜΕ εθνική ομοψυχία για τη διάσωση της χώρας, με ώριμη αγοραστική συμπεριφορά όλων μας και με μια αμυδρή ελπίδα πως όλα θα αλλάξουν.

Αυτή την τελευταία εβδομάδα του χρόνου νομίζω πως συμβαίνει σε όλους μας να θυμόμαστε τις στιγμές της χρονιάς που πέρασε και όχι μόνο. Πολλές φορές είναι οι παλιότερες μνήμες που έρχονται στο μυαλό μας και καλύπτουν τις φρέσκες που δεν έχουν προλάβει να καθίσουν καλά. Όπως το φρέσκο χιόνι που διαλύεται πιο εύκολα από το παλιό…

Μια από αυτές τις μέρες, λοιπόν, μου ήρθε στο μυαλό μια όμορφη και ευχάριστη ανάμνηση τα χρόνια που βρισκόμουν στο εξωτικό Portsmouth. Φοιτητής στο μεταπτυχιακό..

Είχα την τύχη να γνωρίσω εκεί και να συντροφεύσουν τους μεσημεριανούς μου καφέδες ο Κώστα Χαλκιάς και ο Γιάννης Σκοπελίτης που τιμούσαν την χώρα στην Premier League. Μαζί στην παρέα μας είχαν προστεθεί ο Ivica Mornar και ο Dejan Stefanovic.

Μία από τις κρύες μέρες του χειμώνα του 2005, λοιπόν, χτυπάει το τηλέφωνο και είναι ο Ivica. Μου λέει: Νίκος, δεν είμαι στην αποστολή (αν και για να είμαι ειλικρινής εγώ δεν κατάφερα να τον δω να παίζει, ήταν συνέχεια τραυματισμένος, μιας και βρισκόταν ήδη στη δύση της καριέρας του) και δεν είμαι καλά, θα πάω στις Βρυξέλλες για μια βραδιά, με περιμένουν φίλοι, θα έρθεις;

Φύγαμε!

Ξεκινήσαμε, λοιπόν, οδικώς και σε 6 περίπου ώρες βρισκόμασταν στην καρδιά των Βρυξελλών σε ένα χαλαρό αλλά πολύ καλό (από άποψη φαγητού) Σέρβικο εστιατόριο. Στην αρχή ήμουν εγώ, ο Ivica και ο φίλος εστιάτορας. Σιγά σιγά άρχισε να έρχεται η υπόλοιπη παρέα και το ποτά διαδέχονταν το ένα το άλλο. Εγώ δεν γνώριζα κανέναν αλλά πολύ γρήγορα η ατμόσφαιρα χαλάρωσε και γίναμε όλη μια παρέα. Πραγματικά.

Όσο περνούσε η ώρα, συνειδητοποιούσα πως όλο και περισσότεροι Βέλγοι ερχόταν και μιλούσαν στους δύο της παρέας και ζητούσαν αυτόγραφα. Όχι όμως έτσι απλά, αλλά με μεγάλο θαυμασμό και δέος. Έμενα δεν μου έλεγαν τίποτα τα πρόσωπα, λόγω της περιορισμένης μου γνώσης στο ποδόσφαιρο. Παιδί της εποχής του Γκάλη, βλέπεις, πέρασα τα παιδικο-εφηβικά μου χρόνια στο ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ της Πυλαίας. Πηγαίνοντας, λοιπόν, κάποια στιγμή στην τουαλέτα βλέπω της αφίσες τους στο διάδρομο και τα επίθετά τους εκεί μπροστά μου: Rapaic, Milan και Mijatovic, Predrag. Για να είμαι ειλικρινής ούτε τότε αντιλήφθηκα το ποδοσφαιρικό μέγεθος των νέων μου φίλων, παρά μόνο όταν τηλεφώνησα στον συγκάτοικό μου και τον ρώτησα. Ένοιωσα, σχεδόν, το χέρι του στο σβέρκο μου από το τηλέφωνο όταν έμαθε που βρισκόμουν και με ποιος μεθούσα τις Χριστουγεννιάτικες μέρες του 2005, χωρίς φυσικά να το γνωρίζω.

Αυτή ήταν, λοιπόν μια από τις στιγμές που λες πως όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος, και επιβεβαιώνω πως ο αθλητισμός κάνει καλά παιδιά. Όσο μεγάλοι κι αν γίνουν, παραμένουν πάντα παιδιά…