Ευρώπη: νωχελικός περίπατος

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, προς μεγάλη θλίψη όλων αυτών που ελπίζουν και αγωνιούν για το μέλλον της, αρχίζει να επιβεβαιώνει τον τίτλο της ως Ένωση Συμβιβασμών. Από την κραυγαλέα και αμφισβητήσιμη, για πολλούς, υποψηφιότητα του Τόνι Μπλερ μέχρι και την ενδιαφέρουσα υποψηφιότητα του Ιταλού Μάσιμο ντ’ Αλέμα η Ένωση κατέλειψε πριν δύο περίπου χρόνια στην διπλή επιλογή του Βέλγου πρωθυπουργού Χέρμαν βαν Ρομπάι, για τη θέση του προέδρου του Συμβουλίου και της Βρετανίδας επιτρόπου Κάθριν Άστον, για τη θέση της Υπουργού Εξωτερικών.

Σε μια προσπάθεια να προσεγγίσουμε και να αναλύσουμε την επιλογή αυτή, των κρατών-μελών, είναι εύκολα να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως για ακόμα μία φορά στις ευρωπαϊκές διαβουλεύσεις κέρδισε ο συμβιβασμός και η φοβία. Η διπλή επιλογή δύο προσώπων, που ναι μεν δεν υπολείπονται προσόντων αλλά υπολείπονται διεθνούς κύρους και αναγνώρισης ευνουχίζει την όποια προσπάθεια της ΕΕ για εξωστρέφεια και διεθνή συνεργασία. Τον τελευταίο μήνα αυτό γίνεται ιδιαιτέρως αισθητό.

Η επιλογή των κρατών-μελών και των κυβερνήσεων αυτών, αποδεικνύει αυτό που περίτρανα ισχυρίζονταν οι Ακαδημαϊκοί για χρόνια, πως δηλαδή είναι τα κράτη-μέλη που δεν επιθυμούν μια ισχυρή Ένωση. Μια Ένωση με μία φωνή, μια Ένωση με ενιαίο σχεδιασμό εξωτερικής πολιτικής και μια Ένωση που θα κοιτά το μέλλον με ένα ζευγάρι μάτια. Το δυσάρεστο είναι πως, μια μακριά περίοδο διαβουλεύσεων που είχε ως αποτέλεσμα την επικύρωση της Συνθήκης της Λισσαβόνας, έληξε χωρίς ουσιαστικά και τρανταχτά αποτελέσματα. Το τελικό κείμενο αποτελεί προϊόν συμβιβασμού και δύσκολα εμπνέει. Ο βασικός στόχος της Συνθήκης ήταν και είναι, η δημιουργία ενός ενιαίου πλαισίου για την εκπροσώπηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης που θα την καθιστούσε στο όλον της, ως ισότιμο συνομιλητή με άλλες μεγάλες δυνάμεις. Η ολοένα και πιο εξασθενημένη πρωτοκαθεδρία των ηνωμένων Πολιτειών και ο μη καθορισμένος ρόλος της Κίνας στο παγκόσμιο γίγνεσθαι ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για την ΕΕ και τους ηγέτες της.

Η απόφαση, αυτή που θα επιτρέψει σε ένα πρόεδρο να μιλήσει εξ ονόματός της Ένωσης, θα θέσει αυτόματα τους προέδρους και πρωθυπουργούς σε δεύτερη μοίρα στο διεθνές πολιτικό τραπέζι. Αυτός είναι και ο μεγάλος φόβος των ηγετών των κρατών μελών. Ο συμβιβασμός στον οποίο όλοι οι ηγέτες πρέπει να υποκύψουν είναι πολύ μεγάλος και σημαντικός. Η ωριμότητα και η ευθύνη που πρέπει να υποδείξουν καθιστά την ευθύνη μεγάλη. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, η απόφαση που πάρθηκε στη Σουηδία, κάθε άλλο παρά γενναία ήταν. Οι συμβιβασμοί καλά κρατούν.

Σήμερα με την κατάσταση στην Αίγυπτο, τη Λιβύη, το Ισραήλ, τη Μέση Ανατολή, την φοβερή επίθεση των Γερμανών (διαμέσου της Μέρκελ), την απουσία της Μεγ. Βρετανίας (ανικανότητα των Torys), τα εσωτερικά προβλήματα των Ηλυσίων, την απουσία πολιτικής στην Ιταλία και την αδιαφορία των Βορείων Χωρών, δυστυχώς επιβεβαιώνονται όλα αυτά που φωνάζαμε.

Θα τολμήσουν οι ηγέτες να αλλάξουν κάτι; ή ο χρόνος μετράει αντίστροφα;

Cross your fingers or we are in deep...