4 Μαρτίου 2011

+2

Και περνούσαν όλοι από το γραφείο. Αγχωμένοι. Καινούρια υπηρεσία. Δέκα ώρες στη μηχανή. Αν-ασφάλεια. Α-προστάτευτοι προστατευτές. Και τους πίεζαν από την οικογένεια να αλλάξουν υπηρεσία. Να υποχρεωθούν. Αλλά δεν γίνονται πλέον αυτά. Με μεγάλη δυσκολία. Μόνο λόγοι υγείας βλέπεις. Το ξανασκέφτονταν. Γούσταραν με την αδρεναλίνη. Γι' αυτό μπήκαν στο Σώμα. Και ξεκίνησαν. Άρχισαν τις βόλτες. Τους έλεγα θα σας αρέσει. Και την βρίσκανε. Ο αέρας να σου χτυπάει τα μαλλιά. Τα μυαλά. Καθαρό βλέμμα. Καβαλάρηδες σε άσπρο άλογο. Και τους άρεσε. Ήρθαν και οι πρώτες επιτυχίες και ανέβηκε η ψυχολογία. Τότε να δεις καμάρι. Τότε να δεις περηφάνια. Και δεν το άλλαζαν.Είναι το καμάρι του σώματος. Δεν τους αγγίζει κανείς. Πολλές επιτυχίες. Κι άλλες. Τόσες πολλές. Και μετά αυτό. Δυο παιδιά νεκρά. Δυο οικογένειες χαροκαμένες. Ήρωες. Αληθινοί. Υπάρχουν ήρωες τελικά. Και δεν χρειάζονται να σκοτωθούν για να γίνουν. Δεν χρειάζεται να πενθήσουμε.Είναι όλοι αυτοί που κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Και είναι πολλοί. Ας ενώσουμε τις φωνές μας. ΌΧΙ ΑΛΛΑ ΘΥΜΑΤΑ.  

6 σχόλια:

  1. Οχι άλλα θύματα !
    Ο πόνος κάθε φορά, για κάθε απώλεια δεν αξίζει σε κανέναν.
    Οσοι σκότωσαν, θα ξανασκοτώσουν. Φτάνει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ..αυτά τα παιδιά δε θα νιώσουν πια ποτέ τον αέρα στο πρόσωπό τους..(κι όμως..πόσο μοιάζει η μνήμη μας μ΄αυτή του χρυσόψαρου καμιά φορά...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. δυστυχως αυτη η χωρα παει απο το κακο στο χειροτερο

    τι να πεις...\κριμα για το καθε θυμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Από το στόμα σου και στων... υπευθύνων τα αφτιά! Έχεις απόλυτο δίκιο. Φτάνει πια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σχολίασαν και τους ευχαριστώ: