2310 SKG!

Βράδυ Κυριακής. Block 33. Αγγελάκας. Άνοιξη. Σαν να μην πέρασε μια μέρα, Χρόνια πριν, Θέατρο Συκεών. Η πλατεία δονούνταν από τα χοροπηδητά των εφήβων τότε, τριαντάρηδων τώρα. Τότε ονειρευόμασταν «πως δεν χωράς πουθενά» και πως, ίσως, είναι «ωραία στον παράδεισο», τώρα το διαπιστώσαμε το πρώτο, για το δεύτερο ελπίζω να έχουμε κάποια χρόνια ακόμα.

Τα παιδιά έχουν κάνει θαύματα σ’ αυτό το παλιό βυρσοδεψείο. Το Block 33. Ο Γιώργος μάς ξενάγησε σε κάθε κρυφή γωνιά και μας εξήγησε τους φόβους και τις ανησυχίες του. Όταν μιλούσε για τα όνειρά του γι ’αυτό το χώρο όμως, το μάτι του έλαμπε. Τους αξίζουν τα καλύτερα γιατί τόλμησαν. Και δικαιώθηκαν. Γι’ αυτό τους στηρίζουμε με κάθε τρόπο.

Φτάσαμε στο Block λίγο μετά τις εννιά. Κόσμος στην είσοδο πολύς, κάποιοι έρχονταν για τρίτη συνεχόμενη μέρα. Είναι αρρώστια ο Αγγελάκας, κρυφάκουγα. Είναι, επιβεβαίωνα ψιθυρίζοντας. Είναι ένας σύγχρονος ποιητής με Αναγεννησιακή ρομαντικότητα. Αυτός είναι.

Η συναυλία ξεκίνησε με ένα παλιό του Βαμβακάρη, Όσοι γίνουν πρωθυπουργοί, και έκλεισε με το Τρύπες. Ένα μουσικό μονοπάτι του χθες στο σήμερα και τούμπαλιν. Οι πιτσιρικάδες δίπλα μου δεν σταμάτησαν να χτυπιούνται. Αλλά και οι μεγαλύτεροι. Εμείς. Το κεφάλι κουνιόταν ρυθμικά σε μία από τις πιο ενδιαφέρουσες προσωπικότητες της μουσικής σκηνής. Ο δικός μας Mick Jagger σκεφτόμουν, αυτό είναι.

Ο Αγγελάκας τραγούδησε χωρίς σταματημό για περισσότερες από δύο ώρες και μας έδωσε ελπίδες πως έχουμε ελπίδα. Φύγαμε με βαριά καρδιά που υπάρχουν στιγμές που θέλεις να σταματήσει ο χρόνος αλλά τίποτα. Ανελέητος.

Ένα είναι σίγουρο. Θα συνεχίσω να πηγαίνω σε συναυλίες του Αγγελάκα, ακόμα κι αν πηγαίνω με Π.