Σαν παλιό σινεμά - Περιοδικό Bischotto

Αρχές Νοέμβρη στο κέντρο της πόλης. Στη Μητροπόλεως ένα παιδί καθαρίζει τα τζάμια του αυτοκινήτου μιας τυπισας που μιλάει στο τηλέφωνο. Ασταμάτητα. Δεν του δίνει σημασία, φεύγει. Ηλεκτρολόγοι ανεβάζουν τα χρωματιστά φανάρια κατα μήκος της παραλιακής. Κανείς δεν μιλά. Μάτια βαριά, κουρασμένα από το χθεσινό ξενύχτι. Η Τσιμισκή μποτιλιαρισμένη, τα αυτοκίνητα παγωμένα σαν άχαροι ακροβάτες στην καινούρια τους πράξη. Ξεκινάει το μεγάλο παρτι της πόλης. Μάλλον ξεκινούσε. Με λάθος τρόπο, για λάθος σκοπό. Είχε εκτροχιαστεί το Φεστιβάλ για πολλά χρόνια. Τόσα πολλά οσο και ο λογαριασμός που άφησε απλήρωτος σε κεντρικό κομμωτήριο η κυρία που ηγούταν. Το ειχαν μετατρέψει σε κοσμικό gala που οι γνωστοί άγνωστοι περνούσαν να φωτογραφηθούν. Μισή ωρα έπειτα από την έναρξη της ταινίας των εγκαινίων έβλεπες την αίθουσα μισοάδεια. Χάνονταν όλοι στα γειτονικά μπαρ της παραλιακής. Ακριβοπληρωμένοι καλεσμένοι, εντυπωσιακά πάρτι. Χρήμα σε όλους και για όλα. Σήμερα ακούμε στα πηγαδάκια και για βίζιτες που κάνανε παρέα σε εκλεκτούς καλεσμενους. Ελλαδα η γη της Επαγγελίας. Ποιος ξέρει...

Πάνε δυο χρόνια, που ο αέρας του Φεστιβάλ φαίνεται να έχει αλλάξει. Γυρίζει στον κόσμο του, που το αγαπά και το στηρίζει. Στο δικό του κόσμο. Σε όλους αυτούς που μετράνε τα χρόνια που περνάνε, με τα Φεστιβάλ, όπως ειχε πει ο Σπύρος Βούγιας σε μια συνέντεξη τύπου που ήμουν παρών. Κοιτάζεις γυρω σου και βλέπεις νέα παιδιά, μαθητές, φοιτητές, ηλικιωμένα ζευγάρια, μοντέλες να κάνουν συνδιασμούς ταινιών ώστε να απολαύσουν περισσότερες. Παίρνουν ρεπό, άδειες και είναι εκει!

Την προηγούμενη χρονιά το Φεστιβάλ Κινηματογράφου είχε μιαν άλλη λάμψη. Την λάμψη της ομορφιάς της απλότητας. Φέτος είμαι σίγουρος πως θα ειναι ακόμα καλύτερα. Η πόλη έχει ανάγκη από κάθετί που μπορεί να την αλλάξει. Το Φεστιβάλ Κινηνατογράφου Θεσσαλονίκης ειναι η Θεσσαλονίκη του φθινοπώρου. Στην ομορφιά της ανάπλασης του Λιμανιού, της Χρ. Σμύρνης, της Αγ. Σοφίας, της Καλαποθάκη, της Ρογκότη και σε όλους αυτούς που βάζουν τον καλύτερό τους εαυτό για να ακτινοβολεί αυτή η πόλη, αυτές τις γιορτινές μέρες, αλλά και πάντα.

Το 52ο Φεστιβάλ Κινηνατογράφου μάς δείχνει την κατεύθυνση για μια πόλη εξωστρεφής, ευρωπαική, φρέσκια και ανανεωμένη.

Καλώς την!