28 Δεκεμβρίου 2011

Νέο Πρόσωπο στη χώρα

Δεν σας κρύβω πως είναι φορές που μεσα μου συνέβησαν μεγάλες μάχες αξιών και στόχων μιας ζωής που ολοένα και περισσότερο βασιζεται σε μια υλιστική προσέγγιση της καθημερινότητάς μας. Δεν είναι λίγες οι φορές που κοιτώ φίλους αγαπημένους, συνομίληκους και μεγαλύτερους να διαπρέπουν στο εξωτερικό -στο εσωτερικό η ψαλίδα είναι ακόμα μεγαλύτερη- και ζηλεύω την επαγγελματική τους εξέλιξη, το φούσκωμα του μισθού, τα σκάφη, τα γρήγορα αυτοκίνητα. Είναι πάλι στιγμές που παγώνω το χρόνο και με φαντάζομαι στη δική τους θέση. Μπαίνω ακριβώς σ’αυτή τη θέση που θα μπορούσα να βρίσκομαι αν πριν από ακριβώς πέντε χρόνια και 3 μήνες δεν είχα αποφασίσει να επαναπατριστώ. Αν δεν είχα πάρει τη γενναία απόφαση να γυρίσω στην πατρίδα και να διεκδικήσω για τη γενιά μου αυτά που ήταν αυτονόητα, εκεί έξω. Να που σήμερα, μέσα στη δίνη της κρίσης πρέπει να τα αλλάξουμε όλα.

Δεν φαντάζει ωραία η Ελλάδα όταν βρίσκεσαι το εξωτερικό, παρά μόνο τους καλοκαιρινούς μηνες. Στέκεσαι στην κουπαστή στη μέση του Τάμεση και αγνατεύεις μια Βρετανία που τρέχει. Στο βάθος κοιτάς την Ελλάδα που έρχεται και ονειρεύεσαι πώς θα ήταν η ζωή αν φέρναμε το εκεί εδώ. Αν παλεύαμε για ένα καλύτερο εδώ. Αν το κάναμε για εμάς.

Σκέφτομαι τις θεωρητικές μνήμες και τις υποθετικές στιγμές για την απόφασή μου να μείνω εκεί. Τότε μένω γυμνός στο σήμερα μιας ζωής που αλλιώς τη σχεδίασα και αλλιώς μου ήρθε. Τότε, ξυπνάω από τον ιδρώτα ενός ονείρου που δε με χαροποιούσε. Δεν θέλησα ποτέ μου τιποτα άλλο πέρα από αυτό που κάνω τώρα. Αυτό με έχε καθορίσει απόλυτα και καθοριστικά. Από τον αγώνα που έδωσα μαζί με ανθρώπους που με πίστεψαν και εμπνεύστηκαν από όλα αυτά που μοιράστηκαν μαζί μου. Γι’αυτό τους ευχαριστώ και τους υπόσχομαι πως θα μεινω εδώ, πιστός σε μια μάχη που ξεκινήσαμε και συνεχίσουμε να δίνουμε μαζί για έναν καλύτερο Δήμο.

Κλείνομαι στις σκέψεις μου και θυμάμαι πως στα δώδεκά μου χρόνια ήθελα ακριβώς το ίδιο πράγμα. Να αλλάξουμε το παρον. Από τότε μέχρι σήμερα δεν άλλαξαν πολλά, δυστυχώς, για την πόλη μου. Ήρθε η στιγμή να τα αλλάξουμε. Όπως ακριβώς αυτή η φωνή που από μέσα μου δεν σταματά να μου ψιθυρίζει πως μπορούμε καλύτερα. Πως μπορούμε ψηλότερα.

Η πρωτόγνωρη μάχη αυτής της κρίσης είναι ίσως η τελευταία μας ελπίδα. Ας ελπίσουμε πως θα τα κάνουμε όλα καλύτερα. Ο κόσμος άλλωστε αλλάζει από τη γειτονιά μας. Σαν μυρωδιά από γιασεμί...

1 σχόλιο:

Σχολίασαν και τους ευχαριστώ: