Thessaloniki Confidential *

Εδώ και μερικές εβδομάδες η πόλη ζει μέσα από τα σκοτεινά πλάνα ενός νουάρ μυθιστορήματος που έγινε ταινία. Για την ακρίβεια, έγινε πραγματικότητα. Είναι λες και έχω μπροστά μου την Kim Basinger στο LA Confidential, και αντί για τρεις συμμορίες κακών αστυνομικών έχουμε τέσσερις συμμορίες πολύ κακών εγκληματιών (και ενός πολύ καλού αστυνομικού διευθυντή σαν τον Μαρτίνεθ του Μαουρις Αττιά).

Γύρω τους πολύ κομπάρσοι (πραγματικοί άνθρωποι) που πηδάνε από κτίρια και με το άψυχο κορμί τους συνθλίβουν πολλούς από αυτούς. Παλιά λέγανε πως αν αγαπούσες κάποιον πολύ, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τον έπαιρνες μαζί σου όταν περνούσες τις πύλες του Αχέροντα. Μάλλον ισχύει το ίδιο και για το μίσος.

Όταν επέστρεψα από το Λονδίνο με ένα boho στυλ, που πραγματικά καθρέπτιζε την ίδια την ύπαρξή μου αλλά και τη διάθεσή μου να αμφισβητήσω τον καθωσπρεπισμό και την μπουρζουαζία που νόμιζε πως με την παρουσία του κρατούσε τα ηνία της πόλης/κράτους (Θεσσαλονίκης) άρχισα να γνωρίζω σε πιο βάθος πρόσωπα και πράγματα σ’ αυτή την πόλη. Μου φαινόταν αδιανόητο να βρίσκομαι στον ίδιο χώρο με ανθρώπους, που γνωρίζαμε ακόμα και στα προάστια της Καμπουτζίδας, πως προέρχονταν από γενιά κλεφτών και αρματολών. Πήγα μία, δυο, τρεις φορές δεν άντεξα και προτίμησα να περνάω τα βράδια μου σε στέκια της εποχής από το να βλέπω (έστω στο οπτικό μου πεδίο) ανθρώπους που γνώριζα πως έτρωγαν το αίμα των συμπολιτών μου.

Ποτέ δεν μάσησα τα λόγια μου. Ποτέ δεν μέτρησα τις λέξεις για να εκφράσω την οργή μου για όλα αυτά στα οποία μας αναγκάζει η γενιά του Πολυτεχνείου να περάσουμε. Πολλές φορές και με υπερβολές, που όμως πηγάζανε από την οργή του να αποτελείς τη γενιά πλυντήριο: καθαρή για τους παλιούς και βρώμικη για τους νεότερους, βρώμικη με βρωμιές όχι δικές της. Η δική μου γενιά σπούδασε όπως της είπαν, έσκυψε το κεφάλι όπως τη είπαν, διασκέδασε όπως της είπαν και τώρα είναι στην πόρτα της εξόδου όπως της έδειξαν.

Σε όλο αυτό το σκηνικό πρωταγωνιστικές φιγούρες υπήρξαν άνθρωποι καρικατούρες που καθόρισαν την ίδια την ύπαρξη αυτής της πόλης, και τη βύθισαν στην ανυπαρξία. Δυστυχώς με τη σημερινή κρίση κεφάλι δεν μπορούμε να σηκώσουμε.

Μήπως ήρθε όμως ο καιρός να σταματήσουμε την γκρίνια και να τους στείλουμε σπίτι τους; Τουλάχιστον ας σηκώσουμε ανάστημα.

Καλό μας μήνα!