11 Ιουλίου 2012

Ευχαριστώ, μαμά πατρίδα! Μας υποχρέωσες...

Ουφ! Τελείωσε! Πώς πέρασαν 8 μήνες πραγματικά δεν μπορώ να το διανοηθώ. Ήταν 11 Οκτωβρίου 2011 όταν πέρασα την πόρτα του στρατοπέδου. Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν πως όλοι ήταν ντυμένοι το ίδιο. Το ίδιο ανόητα. Δεν μπορούσα να το χωνέψω πως θα είμαι αναγκασμένος να φοράω αυτά τα ρούχα για τόσους μήνες. Αλλά πέρασε. Όπως όλα. Πραγματικά κανένας δεν μου έδωσε μια πειστική απάντηση γιατί να πρέπει να φοράω αυτές τις ελεεινές αρβύλες που πέρα από το ότι σου πληγώνουν τα πόδια, εν καιρώ ειρήνης, δεν έχουν καμία μα καμία χρησιμότητα.

Ο στρατός μου κόστισε ακριβά. Όπως και όλους σας είμαι σίγουρος. Αλλά για να είμαι ειλικρινής, το συναίσθημα όταν απολύθηκα και βλέποντας το χαρτί απολύσεως στο διπλανό κάθισμα, η ανακούφιση και η χαρά δεν περιγράφεται. Όταν λέω, λοιπόν, ότι μου κόστισε, δεν το λέω θεωρητικά.

Κυριολεκτώ.

Έχουμε και λέμε: τα πρώτα έξοδα πριν παρουσιαστώ ήταν περίπου 300 €, όταν παρουσιάστηκα, έπρεπε να παραιτηθώ από τη δουλειά μου από όπου αμειβόμουν με 1500 €τον μήνα, όταν πήρα τη μετάθεσή μου μηνιαίως για βενζίνες και λοιπά έξοδα ξόδευα περίπου 500 €. Δηλαδή: ο στρατός μου κόστισε αισίως περίπου 15.000 €. Ευχαριστώ μαμά πατρίδα, μας υποχρέωσες. Την άλλη φορά σε παρακαλώ μην κάνεις τόσα πολλά για μένα. Κράτησέ τα για τον Άκη.

Βέβαια θα μου πείτε υπηρέτησες τη μαμά πατρίδα. Σωστά. Το θέμα όμως είναι τί έκανε αυτή για μας. Τα ακριβοπληρωμένα αεροπλάνα, τα υποβρύχια, τα οπλικά συστήματα, οι ακριβοπληρωμένοι δρόμοι (γιατί δεν μιλάει κανείς γι’ αυτούς άραγε;) δεν μας αφήνουν πολλά περιθώρια για σκέψεις και όνειρα. Τη δική μας τη γενιά, η περιβόητη γενιά του Πολυτεχνείου την πέταξε στον κάλαθο. Διέλυσαν τον κοινωνικό ιστό και κάθε τί αξιόλογο που είχε αυτός ο λαός.

Στο κέντρο εκπαίδευσης, λοιπόν, βοηθούσα στο γραφείο κίνησης και μεταθέσεων, ως ένας από τους λίγους στρατευμένους με πανεπιστημιακή μόρφωση. Έρχονται δύο παιδιά, πολύ συμπαθητικά, και ρωτάνε τη μετάθεσή τους. Ο αξιωματικός απαντά: "Άγιο Ευστράτιο". Ναι, το νησί. Είναι καλά ρωτάνε; Τί να τους πει κι αυτός, απαντά, καταπληκτικά. Φεύγουν. Μετά από δύο λεπτά επιστρέφουν και ρωτούν: μήπως γνωρίζετε πότε πληρωνόμαστε τα 8,60 €; Τα παιδιά είχαν έρθει από την νότια Κρήτη, από φτωχιές οικογένειες, στα Γρεβενά για εκπαίδευση κι ο στρατός τους έστελνε στον Άγιο Ευστράτιο. Κι όλα αυτά επειδή είμαι σίγουρος πως κάποιος μ***άκας που έβγαζε τις μεταθέσεις δεν είδε πως ένας φαντάρος από την Κρήτη που πάει μετάθεση στον Αη Στράτη δεν θα πάει σπίτι του πριν απολυθεί. Ευχαριστούμε μαμά πατρίδα.

Ο στρατός λοιπόν έχει μία και μόνο χρησιμότητα, κατά τη δική μου άποψη. Σου μαθαίνει πως θα σε πηδάει η κοινωνία στη συνέχεια. Και το κάνει καλά. Σταθερή άποψή μου λοιπόν όσο ζω θα είναι η μείωση της υποχρεωτικής στράτευσης στην βασική εκπαίδευση και μόνον μέχρι εκεί. Από εκεί και πέρα όλα γίνονται για το ρουσφέτι. Δεν είναι πολιτική δέσμευση, αλλά στόχος πολιτικής ζωής.

Καλημέρα Ελλάδα! Ας τα αλλάξουμε όλα, μα πρώτα πρώτα τους εαυτούς μας...

8 σχόλια:

  1. εμένα πάντως μου άρεσαν τα ρούχα και τα άρβυλα. επίσης την ζώνη του στρατού εδώ και δέκα χρόνια από τότε που απολύθηκα την φοράω (παρεμπιπτόντως να την πλύνω κάποια στιγμή). Όσον αφορά πάντως τα υπόλοιπα συμφωνώ απόλυτα. και χάσιμο χρόνου είναι και οικονομική καταστροφή. Καλός πολίτης βρε :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλή επιστροφή βρε!

    Άντε ... στα καλυτερότερα τώρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλός πολίτης Ταχυδρόμε! :)
    Άχρηστο πράγμα, έχει μείνει σαν συνήθεια κακιά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλώς τον κι ας άργησε(ς)!
    Καλημέρες με χαμόγελο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μάλλον έπρεπε να μιλήσουμε πριν πας... Βέβαια για τα 500€ δε φταίει η πατρίδα (εσύ ήθελες το σπίτι σου), ούτε είναι ευθύνη της που πήγες μεγάλος σαν εμένα σε βάρος της επαγγελματικής σου/μας ζωής και ίσως και του μεταπτυχιακού (για το οποίο δε νοιάζονται καθόλου).

    Αλλά οι συνθήκες σήμερα ίσως είναι πιο τραγικές από ποτέ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σχολίασαν και τους ευχαριστώ: