Εξευρωπαϊσμός: Τώρα ή ποτέ!

Κάθεσαι μπροστά στην τηλεόραση και απορροφημένος βλέπεις να περνάει από μπροστά σου ολόκληρη η Ευρώπη. Προβλήματα στην Ιταλία με την δημόσια εκπαίδευση. Διαδηλώσεις στη Γαλλία για την ανεργία των μεταναστών. Νέες εφευρέσεις στη Μεγάλη Βρετανία. Νέοι μέθοδοι αύξησης της παραγωγικότητας στη Γερμανία. Και τα θεωρούμε τόσο αυτονόητα όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Και τα καταπίνουμε, όπως το φαγητό, που τρώμε μπροστά στην τηλεόραση. Διερωτηθήκαμε όμως ποτέ, πώς θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε όλες αυτές τις πληροφορίες που μας σερβίρονται αγόγγυστα; Έχουν πρακτική χρήση; Ή είναι μία διαφορετική πλευρά της κουτσομπολίστικης πραγματικότητας μας. Ένα ποιοτικό προκάλυμμα των τύψεων που μας διακατέχουν. Καθώς κλεφτοβλέπουμε, άλλοι Τατιάννα και άλλοι Λαμπίρη.
Τον τελευταίο καιρό, κάθεσαι να πιεις τον καφέ σου, ιδιαιτέρως στα καφέ της παραλιακής, και ακούς από δεξιά και αριστερά τις επιχειρηματικές φιλοδοξίες, μικρών και μεγάλων. Και είναι κακό αυτό; θα με ρωτήσετε. Του εναντίον, θα απαντήσω. Αυτό που θα ρωτήσω εγώ με τη σειρά μου όμως είναι το εξής: Καθίσαμε ποτέ να αναλογιστούμε την αιτία όλων των παραπάνω; Της ωφελιμότητας, τόσο της παγκοσμιοποίησης της πληροφορίας, όσο και των υποστηρικτικών μηχανισμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Ή νομίζουμε ότι ο μόνος λόγος ύπαρξης αυτών, είναι για να βοηθούν στην υλοποίηση των άλλοτε μικρών και άλλοτε μεγάλων ονείρων μας. Είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση ένας μικρός (ή μεγάλος) Αλαντίν; Όχι θα απαντήσω εγώ, ακόμα και αν θα στεναχωρήσω κάποιους από εσάς. Γιατί, όπως θυμάμαι τον καθηγητή μου, στο Πανεπιστήμιο, πάντα να λέει: «η ουσία των πραγμάτων κρύβεται μέσα στο μπουκάλι και όχι στην πίσω ετικέτα». Δεν θα έχουν ουσία όλα αυτά, αν ο αγρότης και ο νέος επιχειρηματίας αξιοποιούν τα Ευρωπαϊκά Προγράμματα και λαμβάνουν την παγκόσμια πληροφόρηση, αλλά μετά επιστρέφουν σπίτι και συμπεριφέρονται τη γυναίκα-σύζυγο-υπηρέτρια όπως μια εικοσαετία πριν. Με απαξίωση και ειρωνεία. Για να μην ξεχνάμε, ότι η χώρα μας, είναι μία από τις χώρες ουραγούς στην επαγγελματική ενεργητικότητα των γυναικών. Ο σεβασμός στη γυναίκα, στο παιδί μας, (που πλέον πρέπει να πάψουμε να συνετίζούμε με ξύλο και σφαλιάρες), είναι και αυτά στοιχεία τη Ε.Ε., άσχετα με το αν δεν είναι επιδοτούμενα. Ο σεβασμός στην τρίτη ηλικία, και όχι ο ξυλοδαρμός τους, ακόμα και όταν κατεβαίνουν σε πορείες. Αυτό είναι πολιτισμός. Αυτό είναι Εξευρωπαϊσμός. Δεν αρκεί να χαιρόμαστε βλέποντας τα αστέρια της Ε.Ε. δίπλα από την ελληνική σημαία, κάθε τόσο που οδηγούμε στην Εγνατία Οδό. Πρέπει να φανούμε αντάξιοι των περιστάσεων και να αρχίσουμε να εξάγουμε ξανά πολιτισμό. Και όχι μόνο Μάρμαρα του Παρθενώνα. Και με στεναχωρούν, και με ανατριχιάζουν, τα συχνά δημοσιεύματα για κακοποίηση γονιών προς τα παιδιά τους, αντρών προς τους συζύγους και ότι άλλο μπορούμε να φανταστούμε.
Εξευρωπαϊσμός, ως προς το σύνολό του σημαίνει, προσαρμογή. Προσαρμογή στο δείκτη τιμών, μισθών, αυξήσεων επιδοτήσεων. Αλλά ταυτόχρονα σημαίνει προσαρμογή στις συνήθειες, τα δικαιώματα, στις υποχρεώσεις και τη Δημοκρατία. Μάλιστα πριν προλάβουν κάποιοι να κακίσουν την πρόθεσή μου, θα διευκρινίσω ότι προσαρμογή σε μία διευρυμένη συνομοσπονδία Κρατών όπως η Ε.Ε., είναι η διακρατική ανταλλαγή των καλών πρακτικών. Για παράδειγμα, της εύγεστης ελληνικής τομάτας με την εργατικότητα των Γερμανών. Λέμε τώρα.
Εγώ, βάζω προς το παρόν άνω τελεία, και κάνω τον προσκοπικό μου χαιρετισμό. Υπόσχομαι, ότι θα επανέλθω με, ίσως, ακόμα περισσότερο Ευρώπη. Μα, σίγουρα ακόμα περισσότερο Ελλάδα. Με πληροφορίες for your eyes only.