ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝ(Ε)ΣΗ.

Είναι γεγονός, ότι από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα να αρθρογραφώ, η Χριστίνα επέμενε να γράψω για την Ελλάδα. Για την Ευρωπαϊκή Ένεση της χώρας μας, από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Εγώ από την άλλη, όχι ότι δεν το ήθελα, απλά μου πήρε λίγο παραπάνω να αναζητήσω και να καταγράψω τα στοιχεία εκείνα, που θα ξεδιπλωθούν μπροστά σας τόσο σε αυτό όσο και στο επόμενο τεύχος. Άλλωστε, τί να πρωτογράψεις για μία τόσο θυελλώδη σχέση. Αγάπης και μίσους. Μία σχέση που ξεκίνησε με το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Συνεχίστηκε με τα περίφημα «πακέτα Delors» και τις παντός είδους επιχορηγήσεις. Έφτασε στο αποκορύφωμά της τη χρυσή «Ευρωπαϊκή» δεύτερη τετραετία του Κώστα Σημίτη, και κατέληξε σήμερα, σε μία ακαθόριστη, αδιάφορη ίσως, σχέση, της τελευταίας τετραετίας. Μάλιστα, το τελευταίο θα έλεγα ότι συνδέεται άμεσα, με την παντός είδους αδαιφορία των ελλήνων για τα κοινά. Γιατί, αν δεν το πω αδιαφορία, πώς αλλιώς να ονομάσω, το ότι ο κόσμος δεν αντιδρά σε όλα αυτά, τα μικρά και μεγάλα σκάνδαλα, που αποκαλύπτονται μπροστά στα μάτια μας.Σταματώ εδώ, όμως, το συγκεκριμένο θέμα, για να αρχίσω το «κανονικό» μου άρθρο.
Η Ευρωπαϊκή Ένεση, λοιπόν, της Ελλάδας ξεκίνησε 26 χρόνια πριν, το 1981. Η ευρωπαϊκή πορεία ξεκίνησε πολύ δειλά, αλλά συνεχίστηκε με τη δημιουργία εκατοντάδων οργανώσεων κοινωνικού χαρακτήρα. Χαρακτηριστικά θα αναφέρω ότι, την περίοδο 1988-1993, μόνο 23 περιφερειακοί οργανισμοί και κοινωνικοί φορείς συμμετείχαν στη χάραξη της Ελληνικής πολιτικής, ενώ την περίοδο 1993-1999 συμμετείχαν περισσότεροι από 71. Επίσης, οι κοινωνικοί φορείς που επιχορηγήθηκαν από την ΕΕ μεταξύ 1996 και 1998 τετραπλασιάστηκαν σε σχέση με το παρελθόν. Χαλάρωσε, και σταδιακά εξαφανίστηκε ο κρατικός έλεγχος των κοινωνικών φορέων. Ο εξευρωπαϊσμός της χώρας άνοιξε τον δρόμο σε νέες ομάδες συμφερόντων να παλέψουν για τη διαμόρφωση των πολιτικών, και ανεξαρτητοποίησαν, σε μεγάλο βαθμό, τους ανθρώπους, από την κομματική εξάρτηση. Εν συνεχεία, και για πρώτη φορά, δόθηκαν αρκετά χρήματα στην ανάπτυξη της περιφέρειας, γεγονός που περιελάμβανε τόσο επενδύσεις σε υποδομές, όσο και επενδύσεις σε τρέχουσες ανάγκες.
Ιδιαίτερα εντυπωσιακά εμφανίζονται, επίσης, τα αποτελέσματα στην Οικονομία. Το Δημόσιο Έλλειμμα, που το 1986 ήταν 112% του ΑΕΠ και το 1993 ήταν 12,5 μονάδες, το 1999 μειώθηκε στο 0,9. Για να επιτεχθεί αυτό, μειώθηκαν τα Δημόσια Έξοδα, μειώθηκαν οι απασχολούμενοι στο Δημόσιο και μειώθηκαν οι επιχορηγήσεις και ενισχύσεις των Δημόσιων Ανώνυμων Εταιριών. Αυτές που μπορούσαν να επιζήσουν μόνες τους, είχαν το δικαίωμα να συνεχίσυν. Οι υπόλοιπες, δεν μπορούσαν και δεν μπορούν να «ζουν» σε βάρος του ελληνικού νοικοκυριού. Ιδιαίτερα, η ευαίσθητη Ελληνική Οικονομία, δεν μπορεί να αντέξει αυτό το φορτίο. Και δεν πρέπει. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό και πρέπει να το τονίσουμε ότι το 0,9 του Δημόσιου Ελλείμματος ήταν ένα άπιαστο όνειρο της μεταπολεμικής Ελλάδας. Κι όμως, επετεύχθει.
Στη συνέχεια, μία από τις σημαντικότερες, αν και λιγότερο διαφημισμένες αλλαγές της χώρας μας, συνδέεται με τη διοικητική της οργάνωση. Τόσο η θέσπιση των περιφερειών και η δυνατότητα να εκλέγουμε τους Νομάρχες, όσο και οι Καποδιστριακοί Δήμοι, είναι προσταγές της ΕΕ. Με μεγάλο νόημα και ουσία. Άσχετα αν εμείς έχουμε καταφέρει να μετατρέψουμε τις Νομαρχιακές Εκλογές, σε «πρώτο μεγάλο γκάλοπ» ενόψει των Βουλευτικών. Δεν είναι ο θεσμός στραβός, εμείς στραβά αρμενίζουμε.
Από την άλλη, κλείνοντας θα ήθελα να τονίσω ότι μία από τις πιο ευεργετικές για την Ελλάδα αλλαγές, ήταν αυτή της Περιβαντολλογικής Πολιτικής. Ήταν η ΕΕ άλλωστε, που ανάγκασε την Ελλάδα να επιβάλλει στις επιχειρήσεις να σταματήσουν την καταστροφή του περιβάλλοντος και να υιοθετήσουν πιο φιλικές, προς αυτό, μεθόδους παραγωγής. Εξιχρονίστηκαν οι μέθοδοι παραγωγής και έκλεισαν τα εργοστάσια που δεν συμμορφώθηκαν. Δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός το κέρδος. Όχι σε ένα κράτος. Αυτό προσπαθεί να φωνάξει η ΕΕ. Όσο της το επιτρέπουν τα λόμπι των εφοπλιστών, βέβαια. Είναι εκεί, όμως, και το παλεύει. Και θα συνεχίσει να το παλεύει όσο ενισχύεται ο ρόλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Κι εγώ θα είμαι εδώ, και ενώ θα συνεχίσω στο επόμενο Libre το παρόν άρθρο, κάνω τον προσκοπικό μου χαιρετισμό και ελπίζω να σας βρω όλους εδώ και στο τεύχος Μαίου.

* Ο Νίκος είναι Οικονομολόγος, Πολιτικός Επιστήμων και αγωνίζεται για να μην εκλείψει η φαντασία από την πολιτική συμμετοχή.