Ο Παπανδρέου πρόεδρος.

Οι τελευταίες ημέρες με βρίσκουν ακόμα περισσότερο αγχωμένο για το πολιτικό μέλλον της χώρας. Μιας χώρας, που ουκ ολίγα έχει τραβήξει τα τελευταία χρόνια. Από γκάφα σε γκάφα. Από ατόπιμα σε ατόπιμα. Και να, σου έρχεται ο κοντός και στο παίζει ιστορία. Αν είμασταν σε εποχές σχολείου θα έτρωγε πολύ καρπαζιά. Μπορεί και εκεί να οφείλεται, βέβαια, ο κομπλεξισμός και η λατρεία του να βρίσκεται στην επικαιρότητα. Οι φάπες που έφαγε μικρός. Ή ποιος ξέρει, η επιθυμία να αποτελέσει τον τελευταίο πρωθυπουργό του Κινήματος.

Μεγάλη ανωριμότητα δείχνει, κατά τον γραφόντα, ο οποιοσδήποτε επιδεικνύει αυτή την αλλαζονική προσπάθεια να ειναι στην επικαιρότητα. Σε κρίσιμες πολιτικά στιγμές. Εν μέσω σκανδάλων, αρπαχτών, ιδιωτικοποιήσεων και καταπατήσεων (αυτού του ενός και μοναδικού Ελληνικού Πανεπιστημίου). Τώρα, που η συσπείρωση όλων των δημοκρατικών δυνάμεων είναι επιτακτική ανάγκη.

Η σπουδαιότητα μιας καλής αντιπολίτευσης, βλέπεται, είναι μεγαλύτερη, ίσως και από μια καλή κυβέρνηση. Γιατί ως γνωστόν, όταν παίζεις με τους καλούς γίνεσαι καλύετρος, όταν παίζεις, όμως, με τα τσικό, μένεις στάσιμος ή χειροτερεύεις. Άντε να δούμε..

*ΥΓ. Και για να βάζουμε τα πράγματα στη σωστή τους θέση, διευκρινίζω, πως αποτελώ μεγάλο υποστηρικτή των Ακαδημαϊκών επιτευγμάτων και εργασιών του κ. Σημίτη. Για μια Ευρώπη των ανθρώπων. Για μια Ευρώπη των όλων. Αλλά άλλα τα σύκα και άλλα τα μήλα..