Saved by the Irish!

Ξεκινώντας να γράψω αυτό το άρθρο, ένας άλλος τίτλος ήταν ξεκάθαρος στο μυαλό μου. Saved by the Irish! Σωσμένοι από τους Ιρλανδούς! Βλέπεται, ο πρώτος μήνας του καλοκαιριού, φαίνεται πως βρήκε την Ευρωπαϊκή Ένωση παγωμένη και αμήχανη να αντιδράσει στις συγκλονιστικές εξελίξεις, που η Ιρλανδική άρνηση στη Συνθήκη της Λισαβόνας φέρνει. Είναι προφανές πως η Ενωμένη Ευρώπη, ασπάστηκε για ακόμα μία φορά της εθνικές μας τακτικές, βλ. ψήφιση σημαντικών νομοσχεδίων κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Όταν αρχίζουν τα μπάνια του λαού, που έλεγε ο πολυαγαπημένος μου παππούς. Τότε παίρνονται οι σημαντικότερες αποφάσεις. Όταν ο λαός κάνει βουτιές.

Για δεύτερη φορά, η ΕΕ παρουσιάζει μία έντονη δυσκολία να πείσει τους πολίτες της για το αγαθό των προθέσεών της. Αν βάλουμε μαζί και την οικονομική κρίση που ταλαιπωρεί όλες τις Δυτικές χώρες, τότε αντιλαμβανόμαστε πόσο δύσκολο είναι να μας πείσουν. Προσωπικά, θεωρώ μεγάλη ανεντιμότητα απέναντι στους πολίτες, την τακτική της Γαλλίας και της Ολλανδίας να μην προχωρήσουν σε δημοψήφισμα αλλά να εγκριθεί η Συνθήκη από τους Κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους των. Είναι μεγάλη πολιτική υποκρισία, βλέπεται, να ρωτάς τους πολίτες σου (2 μόλις χρόνια πριν) αν επιθυμούν κάτι, και εν συνεχεία να το εγκρίνεις χωρίς να τους ρωτάς, γιατί φοβάσαι μια δεύτερη απόρριψη. Η ορθολογισμένη πολιτική, επιβάλλει, όταν επιλέγουμε έναν δρόμο να τον ακολουθούμε πιστά. Διαφορετικά, χάνει την αξιοπιστία του ο θεσμός και φυσικά βάζει το πολιτικό σύστημα σε περιπέτειες. Πισωγυρίσματα δεν χωρούν.

Προσωπικά, είμαι επιφυλακτικά υπέρ της Συνθήκης, αλλά διαφωνώ με την τακτική να γίνονται όλα στα κρυφά. Ο ελληνικός λαός, για παράδειγμα, έχει την πολιτική ωριμότητα, τουλάχιστον σε ευρωπαϊκό επίπεδο, να επιλέξει το σωστό για την πατρίδα. Αλλά, ας του δώσουμε αυτή την ευκαιρία. Βλέπεται, σε μία συζήτησή μου, με λειτουργούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προέκυψε, πως κατά τη δική τους εμπειρία, είμαστε πρώτοι στην προβολή που υφίσταται η ΕΕ μέσα από τα έργα και τις υποδομές. Σε αντίθεση με άλλα κράτη, που επιδιώκουν την απόκρυψη της συμβολής της Ένωσης στα έργα και τις λειτουργίες του κράτους. Γι’ αυτό τον λόγο οι πολίτες έχουν άγνοια των σημαντικών επιτευγμάτων της ΕΕ.

Ένας από τους βασικούς λόγους, που είμαι πολύ επιφυλακτικός απέναντι στη Συνθήκη της Λισσαβόνας, είναι η επιλογή των δύο σημαντικών προσώπων, που όπως προβλέπετε από τη Συνθήκη θα καλύψουν τη θέση του Προέδρου και του Εκπροσώπου Διεθνών Υποθέσεων της Ενωμένης Ευρώπης. Μάλιστα, αυτοί είναι οι βασικοί λόγοι, που προωθείται το εν λόγω σχήμα. Τα υπόλοιπα θα έρθουν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Με Συνθήκη ή χωρίς. Η επιφυλακτικότητά μου για την επιλογή των δύο αυτών προσώπων έγκειται στις τελευταίες εξελίξεις που θέλουν τον Γάλλο πρωθυπουργό να προωθεί με ζήλο των πρώην Βρετανό πρωθυπουργό, κ. Μπλερ, για πρόεδρο της ΕΕ. Για πιο λόγο αυτή η ξαφνική αγάπη σε έναν πολιτικό που ποτέ του δεν αγάπησε την Ευρωπαϊκή Ένωση; Για πιο λόγο η προώθηση του κ. Μπλερ σε ένα πόστο, που ποτέ του δεν πίστεψε. Όταν πάντα, ως πρωθυπουργός, έδινε προτεραιότητα στην Αμερικανική συνεργασία και όχι στην Ευρωπαϊκή πρόοδο. Πώς είναι δυνατόν να κερδίσεις την εμπιστοσύνη, τον σεβασμό και την πίστη των πολιτών όταν δεν έχεις μοχθήσει για αυτήν.

Ένα είναι σίγουρο: τέτοιες κινήσεις σε καμία περίπτωση δεν εμπνέουν τον Ευρωπαϊκό λαό να αποκτήσει αυτοπεποίθηση για μια μεγάλη ισχυρή Ευρωπαϊκή οικογένεια με σεβασμό στον πολίτη, το περιβάλλον και περισσότερο από όλα, το μέλλον.