Η αβάσταχτη βαρύτητα των εορτών.

Σου γράφω αυτές τις λέξεις στη γωνία Carnaby με Ganton street. Στο 13. Του Λονδίνου. Των Χριστου-γέννων. Που έρχονται. Που ήρθαν. Που με κάνανε παιδί. Να κοιτώ στις βιτρίνες των λούτρινο Άγιο Βασίλη, να μου κουνάει ρυθμικά το χέρι. Με την άσπρη γενειάδα του, να μου υπόσχεται πως θα πάρει μακριά τους μαυροφορεμένους μουσάτους, που πίνουνε το αίμα του Χριστούλη. 2008 χρόνια μετά. Δεν τους φτάνει. Θέλουν κι άλλο.

Περπατώ στους δρόμους της Βρετανικής πρωτεύουσας απολαμβάνοντας τη σπουδαιότητα της απέραντης ασημαντότητάς μου, σ’ αυτό το πολύπλοκο σύμπλεγμα που αποκαλούμε: μεγαλούπολη. Πραγματική. Όχι της φαντασίας μας. Εδώ ο Ομπάμα, είχε ανακηρυχθεί Πρόεδρος των ΗΠΑ, πολύ πριν την εκλογή του. Χωρίς πολλά λόγια.

Μυρωδιές από μπαχάρια να έρχονται από παντού. Δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω. Ινδικά, Κινέζικα, Ταϊλανδέζα ή ποιος ξέρει τι άλλα. Μου αρκεί που με ταξιδεύουν. Μέχρι εκεί φτάνει, βλέπεις, ο δικός μου ιμπεριαλισμός. Να κατακτώ τις γεύσεις των άλλων. Και είμαι ευτυχισμένος.

Επιτέλους! (φωνάζω με εμφανή αγανάκτηση) Σταματήστε να παίζεται Στοίχημα και ξοδέψτε χρόνο στους αγαπημένους σας και τα χρήματά σας σε ταξίδια. Ποια χρήματα, θα μου πείτε. Και δικαίως. Αλλά αυτό, είναι άλλο θέμα.

Το 49^ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου ήρθε και έφυγε σαν σίφουνας. Κόσμος πολύς. Η οικονομική δυσπραγία ήταν εμφανής, καθώς και η πολιτιστική κουλτούρα της κυβέρνησης. Που καταδίκασε το φεστιβάλ, σε έναν μινιμαλιστικό τρόπο οργάνωσης. Δηλαδή, ανύπαρκτης. Αμφιβάλλω αν το ανεπιτήδευτο κοινό, αντιλήφθηκε ότι άλλαξε κάτι στην πόλη. Μας στέρησαν και αυτές τις 15 μέρες γιορτής. Και από την άλλη, εν μέσω του Φεστιβάλ, αποφάσισε η Δημοτική Αρχή να μας πετάξει κατάμουτρα τις ετοιμασίες για την Γιορτή των Αγγέλων. Που ας μας λυπηθεί ένας Άγγελος κι ας μας λυτρώσει από δαύτη.

Καλό μας μήνα!