Spring is here! (cross your fingers)

Απόγευμα στο κέντρο της πόλης. Ένα παιδί πασχίζει να καθαρίσει τα τζάμια του αυτοκινήτου μιας τύπισσας, που φτιάχνει τα μαλλιά της στον καθρέφτη. Βάφεται. Το αγριοκοιτάζει. Ένας σκύλος, που του έχουν κλέψει την περηφάνια, κοιμάται στο γρασίδι μιας πόλης που δεν ονειρεύεται. Γρασίδι, next generation, σου γνέφει. Ικανοποιήσου με ότι βρεις. Πριν σου κλέψουν κι αυτό. Φεβρουάριος. Στο Λονδίνο, το χιόνι βαρύ. Τα 1.5 εκ. τετραγωνικά μέτρα του Hyde Park φαντάζουν πιο αθώα από ποτέ. Κάτασπρα. Έτοιμα να εξαγνίσουν τα αμαρτήματα των golden boys. Μία από τις λίγες φορές, που οι δρόμοι, τα κόκκινα λεωφορεία και ο υπόγειος υπολειτουργούν. Εγώ χαμογελώ σαρκαστικά και μονολογώ: είδες που μας κατηγορούν πως με το παραμικρό δεν πάμε στην δουλειά μας; Απλά, σε μας, συνέβαινε πιο συχνά. Η Ολυμπιακή πουλιέται. Τα μαγαζιά στη Βασ. Όλγας, πιο άδεια από ποτέ(ς). Ο εμπορικός κόσμος ασφυκτιά. Ο κόσμος στους δρόμους. Τον μήνα που μας πέρασε ο ταχυδρόμος περπάτησε. Την πόλη. Την πολιτική. Το Κράτος παρα-κράτησε, διαβάζω στους τοίχους. Παραστράτησε, προσθέτω εγώ.  Καιρός να το βάλουμε στη θέση του. Για να μπεις μες στο club κάνε ντου..    

Ξεκινώ τη βόλτα μου από το Μέγαρο Μουσικής. Το πιο άσχημο κτίριο της πόλης. Φυλακή Αλκατράζ, όπως συνηθίζω να το αποκαλώ. Η συνέχεια ενδιαφέρουσα. Το καινούριο πάρκο της παραλίας, παρά το μεγάλο κατασκευαστικό κόστος, παρουσιάζει ενδιαφέρον. Τονίζω, όμως: έτσι θα έπρεπε να είναι όλα τα πάρκα της πόλης. Στα δεξιά φαντάζει το Βασιλικό Θέατρο. Δακρύζει, αναπολώντας της παλιές ένδοξες εποχές. Δακρύζω κι εγώ, παρατηρώντας το αρχιτεκτονικής ανοησίας Δημοτικό Μέγαρο. Βουνό από τσιμέντο. Αυτοκρατορικές σκάλες. Επιθετική αρχιτεκτονική. Κλέβω ματιές στο πολύ-αγαπημένο Βυζαντινό Μουσείο. Χαμογελώ.

Συνεχίζω τη βόλτα ανεβαίνοντας προς την Έκθεση και κατευθύνομαι στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Αυτό, με κάνει περήφανο. Παρατηρώ τις τρεις παράλληλες εκθέσεις: «ο Θόδωρος», «Με κόκκινο ή με Λευκό» και «Στην κόψη του ματιού, του Κ. Γιάνναρη».  Πίνω ένα γρήγορο espresso στο εξαιρετικό καφέ του Μουσείου και φεύγω γεμάτος. Με περιμένουν. Ποιος; Η ζωή, οι φίλοι, τα άγχη, τα χρέη, όλοι. Τους ξεφεύγω.

Το μεσημέρι έχω κανονίσει φαγητό με φίλους. Στον Σωτήρη Αδαλάκη. Ακριβώς απέναντι από την είσοδο του λιμανιού. Δίπλα στο ξενοδοχείο Mediterranean. Μην περιμένετε να βρείτε κατάλογο. Ο Σωτήρης είναι αναρχοαυτόνομος. Επιλέγετε κρέας ή ψάρι και αυτός διαλέγει τα υπόλοιπα. Επιλέξτε ψάρι. Εγώ, αυτό έκανα. Το φιλέτο γλώσσας αριστουργηματικό. Η αστακομακαρονάδα, αξίζει αστέρι Michelin. Οι μικροί μεζέδες σου αφήνουν μία μοναδική γεύση στον ουρανίσκο. Συνοδέψτε τις γεύσεις με ούζο ή τσίπουρο. Πρέπει να γίνετε κομμάτια. Το επιβάλει η περίσταση. Εγώ, έγινα.

Μετά, γρήγορο espresso στην Εστία (Βενιζέλου με Ερμού γωνία) με καφέ Pascucci. Γιάννη, εύγε που μας έφερες αυτόν τον αριστουργηματικό καφέ στην Ελλάδα. Torre rules!

        Στη συνέχεια, με τη συντροφιά παλιών φίλων και συμμαθητών κατηφορίζω προς το Λιμάνι. Καταφέρνω να τους πείσω να πάμε στην Έκθεση του Μουσείου Φωτογραφίας με τίτλο «Νερό – ρεύματα». Ο κόσμος εκεί, πολύς. Η έκθεση παρουσιάζει το υδάτινο στοιχείο σε κάθε του μορφή. Η έκθεση εγκαινιάζει το θεματικό κύκλο «Τα τέσσερα στοιχεία της φύσης και ο άνθρωπος». Το μόνο μελανό σημείο της έκθεσης, είναι η εξαναγκαστική εγκαινίαση της εκάστοτε εκθέσεως, από Υπουργούς και παρατρεχάμενους. Παιδιά, αφήστε την τέχνη να εκφραστεί μόνη της. Όλα τα άλλα τα έχετε βεβηλώσει. Φτάνει!

Το απόγευμα είχε ήδη φτάσει, αλλά η διάθεση ήταν ακόμα στο ζενίθ της. Η δύση του ηλίου με βρήκε στο βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ, όπου η επιλογή του καθιερωμένου βιβλίου ήταν γεγονός: Ο Μικρός Πρίγκιπας. Ναι, δεν ντρέπομαι να το πω. Ο ήρωας του Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερί είναι ο δικός μου ήρωας. Δάσκαλος ζωής:

Αντίο, είπε η αλεπού. Και να το μυστικό μου.
Είναι πολύ απλό: δε βλέπεις σωστά, παρά με την καρδιά.
Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια.
-Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια,
ξανάπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
-Είναι ο καιρός που έχασες για το τριαντάφυλλό σου,
που το κάνει να 'χει τόση σημασία.
-Είναι ο καιρός που έχασα
για το τριαντάφυλλό μου...είπε ο μικρός πρίγκιπας,
για να το θυμάται.
-Οι άνθρωποι ξέχασαν αυτή την αλήθεια,
είπε η αλεπού.
-Μα εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις.
Γίνεσαι για πάντα υπεύθυνος
για ότι έχεις εξημερώσει.
Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου...
-Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου...
Ξανάπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται...

 

Το βράδυ έκλεισε με ένα ωραίο δείπνο στο καινούριο Mare e Monti της Μονής Λαζαριστών. Οι γνωστοί επιχειρηματίες του εστιατορίου, σε συνεργασία με τον όμιλο της οικογένειας Αλεξόπουλου, δημιούργησαν ένα εστιατόριο που έλειπε από τη Δυτική Θεσσαλονίκη. Εκπληκτικά φιλέτα και φυσικά αριστουργηματικές μακαρονάδες. Το περιβάλλον θαυμάσιο, με τα κρεμασμένα υλικά να δημιουργούν την αίσθηση ενός ιταλικού μπακάλικου/εστιατορίου. Η ημέρα έφτασε στο τέλος της.

Τότε, σκέφτηκα πως πρέπει, μάλλον,  να πάω για ύπνο, μπας και συναντήσω τον Μικρό Πρίγκιπα στον πλανήτη Β612. Και εκεί να με συμβουλέψει, γιατί το έχω ανάγκη στην εποχή που ζω..