Breakfast at Tiffany's!

Καλημέρα. Σε σκεφτόμουν όλη μέρα. Είπε και μου έκλεισε το ακουστικό. Ε; Σκέφτηκα. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο κόσμος φοβάται να εκφράσει τα συναισθήματά του. Βέβαια, εγώ ποτέ δεν κατάλαβα, επίσης, γιατί ο κόσμος καπνίζει χόρτο. Ξέρετε. Το άλλο. Γιατί και το κανονικό, χόρτο είναι. Μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, τον πρώτο μου καιρό στη Μεγάλη Βρετανία, που ο κόσμος «κάπνιζε» και περπατούσε αμέριμνος στο δρόμο. Η πρώτη σκέψη, που μου πέρασε από το μυαλό, ήταν: καλά, αυτοί μάλλον έχουν πολλά προβλήματα, και πίνουν για να ξεχάσουν.. Εγώ μια ζωή, είτε στα γήπεδα είτε στα πολιτικά έδρανα, οτιδήποτε παρόμοιο μου ήταν, απλά, αποκρουστικό.

Ο μήνας που μας πέρασε είχε πολύ θέατρο και πολύ κινηματογράφο/dvd. Είχε και πολύ Ανατολική Θεσσαλονίκη. Ξέρετε, μιας και λόγω κρύου η Vespa είχε παροπλιστεί. Με το αυτοκίνητο, το κέντρο δεν είναι και η καλύτερη λύση. Τουλάχιστον, κατά τη διάρκεια της ημέρας. Τη νύχτα, το Soul είναι μονόδρομος. Πυλαία, Πανόραμα και Καλαμαριά. Από όλα είχε ο μπαξές. Για να δούμε.

Η βόλτα αυτό το μήνα ξεκίνησε από την Πυλαία. Το Cosmos. Εκεί, που κάθε Σαββατοκύριακο όλοι μαζί, desperate housewives και desperate husbands, δίνουν ραντεβού για να κάνουν κόντρα. Ποιος έχει το πιο καινούριο μοντέλο port bebe? Κάθε Σάββατο όλοι οι χαζο-γονείς, μετρούν και συγκρίνουν τα καινούρια δοντάκια των παιδιών τους. Ανταλλάσσουν χρήσιμες πληροφορίες του τύπου: τα κακά σας, πώς μυρίζουν; Εκεί, μέσα σε όλες αυτές τις συζητήσεις, βρίσκεται και ο Χατζηφωτίου, που με το λαχταριστό παγωτό μηχανής μας δίνει την ευκαιρία να γλείφουμε κάτι, ενώ περπατάμε. Και να αντέχουμε, όλοι εμείς που δεν έχουμε κακά να μυρίσουμε. Μπρρρ! Ανατρίχιασα.

Έπειτα από την αγορά παγωτού, οι επιλογές πολλές. Η επιλογή μία. Fenafresh. Pepe. Replay. Peter Sport. Nike. Το “έχω καταντήσει σαν την μάνα μου”, κολλάει γάντι στην εδώ περίπτωσή μου. Ξέρετε τι είναι να μπαίνεις στο Fena, και προτού πας στα αντρικά ήδη, να περνάς από τα είδη σπιτιού; Κάθε φορά που μου συμβαίνει αυτό, θυμάμαι τα πρώτα δώρα που έκανα στη μητέρα μου (περίπου 10 χρονών). Πάντα είδη κουζίνας. Με το μικρό μου μυαλό, τότε, ήμουν σίγουρος πως την έκανα ευτυχισμένη. Εγώ φταίω; Αφού την θυμάμαι στην κουζίνα πάντα χαρούμενη. Που μας φρόντιζε, προφανώς. Έτσι και τώρα. Δεν μπορώ να αντισταθώ και να μην σταματήσω. Τι καινούριο έφερε η Propaganda σκέφτομαι. Για να δω, ο Normann Copenhagen, έβγαλε κάτι πιο εντυπωσιακό από το προηγούμενο; Βέβαια, μιας και συνεχίζω να είμαι θαυμαστής των θηλυκών υπάρξεων, η στάση μου στα είδη σπιτιού δεν διαρκεί πολύ, και κατευθύνομαι στις εκπληκτικές αντρικές συλλογές, που κάθε τόσο η Fena φροντίζει να μας παρουσιάσει. Η ανοιξιάτικη συλλογή των D&G, είναι καταπληκτική. Σουτ! Δεν το ακούσατε από μένα.

Έπειτα από αρκετές γύρες στους δύο ορόφους του Cosmos και έπειτα από αρκετά τηλεφωνήματα του Πέτρου, η συνάντηση πραγματοποιήθηκε. Στο Garcon Brasserie, φυσικά. Μπορεί, να μην είχαμε τη δυνατότητα για ένα Breakfast at Tiffany’s με την Audrey Hepburn, αλλά ένα πρωινό το χτυπήσαμε. Διπλό καπουτσίνο με λίγη ζάχαρη, παρακαλώ! Α! Και σας συμβουλεύω, αν αποφασίσετε να δείτε την εν λόγω ταινία, να τη συνοδεύσεται με μία δεύτερη: το Love and other Disasters με την Brittany Murphy.

Έπειτα από ένα πλούσιο πρωινό, η βόλτα συνεχίστηκε στην αγορά της Πυλαίας, για τα καθιερωμένα ψώνια του Σαββατοκύριακου. Αν δεν στηρίξεις βλέπεις την γειτονιά σου, δεν θα σε στηρίξει και αυτή. Αν και, ο μόνος λόγος που δεν περπατώ τόσο συχνά στην Πυλαία, είναι γιατί την θέλω καλύτερη. Και θα γίνει καλύτερη. Σύντομα. Με όλους εσάς συμπαραστάτες.

Ο επόμενος καφές είχε σταθμό το Deseo, στα σύνορα Πυλαία με Χαριλάου. Ακριβώς δίπλα στον γνωστό σε όλους, Δημητράτο. Αριστουργηματικός καφές και ότι πρέπει για μια στάση πριν την εξόρμηση στην αγορά της Καλαμαριάς. Στον πεζόδρομο. Εκεί, που ο Δήμαρχος Λαζαρίδης, στο παρελθόν, είχε δώσει μάχη για να πείσει τους καταστηματάρχες, πως ο πεζόδρομος θα έχει οφέλη για όλους. Και επιβεβαιώθηκε. Τώρα, ο πεζόδρομος της Καλαμαριάς, έχει γίνει σήμα κατατεθέν, για όλη την πόλη. Εξαιρετική αγορά, που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από το παραδοσιακό κέντρο της Θεσσαλονίκης. Τα συγχαρητήριά μου στον Δήμαρχο Οικονομίδη για την καθαριότητα της πόλης. Τα καλά να λέγονται.

Από τον πεζόδρομο κατηφορίσαμε στο Χάλαρο, και όλοι μαζί, καταβροχθίσαμε ένα κοπάδι κοτόπουλα. Τόσο το κοτόπουλο στη σχάρα, το Αμερικέν και ο γύρος, μάλλον δεν συγκρίνονται. Τι να πω; Ψέματα; Jamais!

Κλείνοντας, θα ήθελα να αφιερώσω την τελευταία παράγραφο στην μεγάλη μου αγάπη. Όχι Χριστίνα, δεν εννοώ εσένα. Μα, το Θέατρο! Τον μήνα που μας πέρασε, παρακολούθησα το Βασιλιά Ληρ (Βασιλικό Θέατρο), Το Γάλα (Κολοσσαίον), Επιστροφή στον Παράδεισο (Μονή Λαζαριστών) και ο Μπακαλόγατος (Ράδιο Σίτυ). Από αυτές, να τις δείτε.. όλες! Βέβαια δεν είναι όλες για όλους. Το Γάλα, πρέπει να ξέρεται πως είναι μια εκπληκτική παράσταση αλλά λιγάκι βαριά. Να είστε προετοιμασμένοι. Με χαρτομάντιλα. Ο Βασιλιάς Ληρ, με την εκπληκτική σκηνοθεσία του Λιβαθηνού, είναι απλά για όλους. Και ιδιαιτέρους για τους ροκάδες. Το Επιστροφή στον Παράδεισο, αν και δεν παίζεται ακόμα, είναι για τους Αγγλόφιλους. Τέλος, ο Μπακαλόγατος, είναι για όλους και ιδίως αυτούς που θέλουν να γελάσουν με την καρδιά τους. Αντίρρηση κανείς;

Κάπου εδώ ο ταχυδρόμος πρέπει να κλείσει τα κεπέγκια. Ο χρόνος και ο χώρος είναι αδυσώπητοι, βλέπεται.. Σας εύχομαι τα καλύτερα για τον Απρίλιο. Μακριά από εμάς η κρίση και υγεία σε όλους! Καλό μήνα!