Ασκαρδαμυκτί*

Ξεκινάω. Φωνάζω. Δεν βλέπω. Κοιτώ το είδωλό μου στον καθρέφτη μιας πολυκατοικίας, που αγχωμένη σηκώνει το βάρος των ενοίκων της. Μιας πόλης που αυτό-περιορίζεται στα συμπλέγματα των αρχόντων της. Μιας πόλης σε κρίση. Μιας κοινωνίας σε κρίση. Μιας σελίδας της ιστορίας σε κρίση. Μιας σειράς - της σελίδας - της Ιστορίας σε κρίση. Αυτό είμαστε. Το κραχ του 1929 δεν καταλαμβάνει παρά μία γραμμή στο βιβλίο της Ιστορίας. Περίπου 8000 αποτελέσματα στη μηχανή αναζήτησης του Google. Αυτό θα θυμούνται από το σήμερα, οι αυριανοί. Είναι σχεδόν αδύνατο, αν ζήσεις μια πλήρη ζωή, να μην ζήσεις και την κρίση. Την οικονομική. Την ηθική τη ζούσαμε και νωρίτερα. Απλά, αυτή δεν μας βγάζει το σπίτι στο σφυρί και μας αγχώνει λιγότερο. Χωρίς ηθική ζεις. Χωρίς λεφτά; Ιδού η απορία.

Ο καιρός της κρίσης είναι η καλύτερη εποχή για να κερδίσεις μπόλικα λεφτά. Αυτό, μου εκμυστηρεύτηκε φίλος καθηγητής της οικονομίας. Να αγοράσεις φτηνό αυτοκίνητο. Να αγοράσεις κοψοχρονιά το διαμέρισμα, που θα βγάλουν στο σφυρί οι τράπεζες. Να κερδίσεις στο Χρηματιστήριο. Επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας. Ή ο νόμος του Μέρφι. Αποφασίστε για να επιλέξουμε να ζήσουμε, είτε τη ζωή στη ζούγκλα, είτε στη γκαντεμιά μας.

Περπατώ στην Τσιμισκή. Περπατώ στην Oxford. Περπατώ στην Place de la Concorde. Περπατώ στην Via Veneto. Περπατώ στην Qeenza. Οι άνθρωποι διαφορετικοί. Οι άνθρωποι ίδιοι. Έλληνα με πληγώνεις. Με πληγώνεις γιατί έχεις χάσει την ελληνικότητά σου. Γι’ αυτήν, που με σταματούσαν κάτι περίεργοι στο Τόκιο και με θαυμασμό με ρωτούσαν αν είμαι Έλληνας. Σου έχει μείνει ένα δαιμόνιο λαμογιάς. Από τον γιατρό που παίρνει το φακελάκι, τον δημόσιο υπάλληλο που λαδώνεται, τον τελωνειακό που κλείνει τα μάτια στα ναρκωτικά και από όλους εμάς, που μπαίνουμε σ’ αυτό το παιχνίδι. Αν κανείς δεν έδινε. Κανείς δεν θα περίμενε πως θα πάρει.

Η κρίση βαθιά. Η ευτυχία απέραντη. Αν καταφέρεις να δεις το λουλούδι που γεννιέται από τις στάχτες. Αν οι στάχτες δεν σε κάψουν. Αν οι στάχτες σου επιτρέψουν να επαναπροσδιοριστείς. Να αναπρογραμματιστείς. Ζωή δεν είναι αυτό που περιμένουμε να ζήσουμε. Ζωή είναι αυτό που ζούμε. Στα άκρα. Με την ίδια χαρά, που υπομένω έναν πονοκέφαλο, έπειτα από ένα ωραίο μεθύσι. Για την ωραία γκόμενα έξω από το Soul. Για τις επόμενες, ωραίες στιγμές που θα ζήσουμε. Ας μας κάνει αυτή η κρίση περισσότερο ηθικούς. Περισσότερο αληθινούς. Περισσότερο ομαδικούς. Μπορεί να ήρθαμε και να φύγουμε μόνοι, όπως είπε ο ποιητής. Αλλά εδώ, θα ζήσουμε παρέα..

* βλέμμα ατενές: με τέτοιο να κοιτάτε, να μην υπάρχει λόγος να χαμηλώνεται τα μάτια, σε κανέναν και για τίποτα.