St John restaurant - Spitafields

Το εστιατόριο βρίσκεται στην καρδιά των Spitafields. Μια ανάσα από το City, και το σταθμό του Tube, που έχει το ίδιο όνομα με γνωστή ομάδα του Αγγλικού ποδοσφαίρου. Liverpool street. Ο ταχυδρόμος με τη γνωστή, πλέον, παρέα του Λονδίνου, τον Κλέων, με νέο entry τον Νίκο του Banquet και τον Κάρολο, που απολαμβάνει την οικονομική κρίση του Λονδίνου, απορροφώντας αέρα στα καταπράσσινα πάρκα της πρωτεύουσας της Γηραιάς Αλβιώνας. Η τσαπερδόνα, αυτή τη φορά δεν ήταν εκεί. Η παρέα ήταν πιστή στο ραντεβού της και παρότι σπάνιο για Έλληνες, ήταν όλη εκεί στην ώρα τους. 19.30. Sharp.

Το εστιατόριο, βρίσκεται μια ανάσα από τη θρυλική Brick Lane, ακριβώς απέναντι από την πιο hot αγορά των Spitafields. Εκεί, που νέα ταλέντα γεννιούνται. Ανακαλύπτονται. Ανοίγουν τα φτερά τους για μια μεγάλη καριέρα. Εκεί βρίσκεται και το μεγαλύτερο κάτάστημα των All Saints. Η μόδα, που μεταμόρφωσε τον ταχυδρόμο. Κάπου εκεί, έδωσα και την υπόσχεση πως, στην κεντρική προεκλογική μου ομιλία (όταν με το καλό γίνει), θα εμφανιστώ με starakia. Έτσι, για να σηματοδοτήσουμε την αλλαγή που θα φέρουμε. Το εστιατόριο/φούρνος/brunch βρίσκεται στο 94-96 της Commercial Street, δίπλα ακριβώς από ένα εκπληκτικό νεό σχεδιαστή, το όνομα του οποίου αγνοώ.

Στην είσοδο του εστιατορίου μας περίμενε ο ένας εκ των δύο ιδιοκτητών, ο Fergus Henderson, του οποίου τη φιλοξενία απολαύσαμε δεόντως. Το περιβάλλον, θύμιζε ένα παλίο κρεοπωλείο με τις δαγκάνες να υπάρχουν, ακόμα, στον τοίχο. Η κουζίνα ανοιχτή για το περίεργο κοινό, αν και κρίνοντας από τους πελάτες, όλοι ήταν πεπεισμένοι για την ποιότητα και τις συνθήκες.

Το τραπέζι μας ήταν έτοιμο, στο 14ο καλύτερο εστιατόριο στον κόσμο, κατά τον οδηγό του St Pellegrino. Η so charming σερβιτόρα (έχω διατυπώσει πολλές φορές την πεποίθεσή μου να γράψω ένα βιβλίο, που θα περιγράφει τους τύπους της σερβιτόρας, που ερωτευόμαστε ανά ηλικία - αυτή ήταν παντός καιρού-), μας κατάλαβε από την αρχή, πως είμασταν εκλεκτοί πελάτες. Τουτέστιν θα φάμε καλά. Το εμφιαλωμένο νερό με πολλά παγάκια έφτασε στην ώρα του. Η παραγγελία για το κρασί έγινε σε χρόνο ικανοποιητικό και το πρώτο μπουκάλι μας, ήταν ένα Vin De Pays, Loire (2008). Ιδιαίτερα εύγεστο, φρουτώδες κρασί, με χαμηλή οξύτητα και ιδιαίτερη επίγευση κυρίως βανίλιας και εσπεριδοειδών. Τί λέω τώρα. Ωραίο κρασί.

Με την άφιξη του κρασιού, ήρθε μπροστά μας και η κάρτα με τα φαγητά. Το εστιατόριο φημίζεται για εντόσθια, καρδιές σπλήνες κτλ. Ελληνική ταβέρνα, δηλαδή. Απλά, με προδιαγραφές.

Το πρώτο πιάτο που κατέφτασε ήταν κρύο. Χοιρινή σπλήνα σε ρολό, μαγειρεμένο με βότανα και σερβιρισμένο απευθείας από το ψυγείο. Ενδιαφέρον πιάτο, αλλά δεν μας απογείωσε. Ευτυχώς, τα πιάτα άρχισαν να καταφθάνουν με γεωμετρική άνοδο. Έτσι, σε λίγα λεπτά μπροστά μας βρισκόταν, οι καρδιές πετεινού, το φουά γκρα πάπιας αλειμένο σε φρυγανισμένο ψωμί, συκώτι μαριναρισμένο και σωταρισμένο στο ζουμί του, πράσσινα φασόλια με σαλάτα και χοιρινά φιλετάκια στο αίμα τους. Ταυτόχρονα, ήρθε η πράσσινη σαλάτα, μαζί με τα άγρια βότανα. Κάποιες επαναλήψεις γίνανε. Όλα τα πιάτα, μηδενός εξαιρουμένου ήσαν καταπληκτικά. Πανδαισία γεύσεων, ακόμα και αν ένοιωσα ολίγον ως πρωτόγονος, τρώγοντας τόσα πολλά εντόσθια. Κοντά σε όλα αυτά, έφτασε και το δεύτερο κρασί, ένα Bourgogne Rouge του 2007. Για τέλος, έφτασε η ολόκληρη χήνα, που σιγοβράζονταν σε φούρνο με ξύλα για περισσότερο από μία ώρα, την οποία και τιμήσαμε δεόντως, παρά τα όσα είχαμε φάει μέχρι εκείνη την ώρα.

Έπειτα από δυόμισι ώρες οινοποσίας και κατάνυξης (βλ. φάγαμε τον περίδρομο) το επεισόδιο είχε ολοκληρωθεί. Οι τιμές λογικές, δεδομένου του μεγέθους του δείπνου, και της ιδιαιτερότητας του καταστήματος. Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. (βαθμολογία: 9/10, το απόλυτο χάνεται λόγω ιδιαίτερης κάπνας, που επικρατούσε στο εσωτερικό).

Εν αναμονή στα επόμενα εγχειρήματα, λοιπόν, που όπως φαίνεται θα είναι πολλά,παρέα με τον Κλέων και όποιον άλλον πιστό, ακολουθήσει. Η πρόσκληση είναι ανοιχτή και καλή μας εβδομάδα.