Κάτι είναι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. This is the question. To live or not to live in this country.

Δεν έχουν περάσει πολλές ημέρες από την τελευταία μου επίσκεψη στο Λονδίνο. Οι αποσκευές μου, στην επιστροφή, δεν περιείχαν τίποτα άλλο, πέρα από τις αναμνήσεις της καλύτερης παράστασης των τελευταίων χρόνων. Α! Και από την ανάμνηση της συντροφιάς της Sienna Miller, που συμπτωματικά, έβλεπε την παράσταση από διπλανό κάθισμα. Ο Michael Grandage, σκηνοθέτης και καλλιτεχνικός διευθυντής των Donmar Theatres, μαζί με τον Jude Law, στον πρωταγωνιστικό ρόλο, έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν μία παράσταση που αποτελεί σταθμό στα θεατρικά δρώμενα του Λονδίνου. Εκπληκτικά σκηνικά, φώτα και ειδικά εφέ, που δίνουν μια μοναδική αίσθηση του χώρου και του χρόνου στον οποίο διαδραματίζονται τα γεγονότα. Μου έφερε πολλές φορές μνήμες από Ελλάδα. Όχι θεατρικά, μιας και οι σκηνές μας, κρατικές και μη, υπολείπονται ιδιαίτερα αυτών της Βρετανίας, αλλά κοινωνικοπολιτικά. Εάν ευσταθούν δε, οι φήμες, για τον επόμενο καλλιτεχνικό διευθυντή του ΚΘΒΕ, τότε μάλλον μας καταδικάζουν σε καλλιτεχνική ένδεια και θεατρικό σκοταδισμό. Κάτι είναι σάπιο στο Bασίλειο της Δανιμαρκίας, φαίνεται να λέει το φάντασμα του δολοφονημένου πατέρα του Hamlet, κάτι είναι σάπιο στο κράτος των Ελλήνων, προσθέτω εγώ. Κι ας μην είμαι φάντασμα. Προς το παρόν.

Ο Jude Law, αποδεικνύει το υποκριτικό του υπόβαθρο, με τον καλύτερο τρόπο. Το βάθος και το μέγεθος του ρόλου, είναι εύκολο να οδηγήσουν τον ηθοποιό σε υπερβολές και παραστρατήματα, αλλά υπό την σκηνοθετικές οδηγίες, ενός από τους σημαντικότερους σύγχρονους σκηνοθέτες του West End, ο πρωταγωνιστής απογειώνεται. Η γλώσσα του έργου δεν είναι και η πιο εύκολη. Όμως, το συναισθηματικό ταξίδι, στο οποίο υποβάλλεται ο θεατής, βάζει τη γλώσσα σε δεύτερο πλάνο. Κάποια πράγματα, τα κατανοείς καλύτερα με το συναίσθημα. Αριστουργηματικές οι ερμηνείες ολόκληρου του καστ, που κάνουν το Λονδίνο να παραμιλά. Οι τρεις ώρες και τα σαράντα λεπτά που διαρκεί η παράσταση, περνούν σαν ημίωρο. Η Οφήλια, πραγματική κούκλα, και πρόβατο για σφαγή, θυμίζει όλους αυτούς, που δείχνουν μια διάθεση αυτοθυσίας για να σώσουν, σήμερα, τη χώρα από τη στασιμότητα και τη σαπίλα. Εις μάτην. Στο τέλος θα πνιγούνε, όπως και η αγαπημένη του Hamlet. Ή να γράψω για τον τρόπο διαδοχής στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας; Θυμίζω πως ο αδερφός του Βασιλιά, δολοφονεί τον αδερφό του, παντρεύεται τη νύφη του και βασιλεύει τη χώρα. Σας θυμίζει κάτι; Ή απλά, επειδή εμείς επειδή δεν μετράμε νεκρούς, είμαστε καλύτεροι; Μα εμένα τούτη η διαδοχή με έχει τρομάξει, που τραγουδά και η Άλκηστις. Η ουσία είναι πως στο κορυφαίο αυτό, Σαιξπηρικό έργο, στο τέλος όλοι πεθαίνουν. Ενώ, εμείς, δεν το θέλουμε. Θέλουμε να ζούμε σε μια ευνομούμενη πολιτεία, που εξελίσσεται. Και όχι, μέσο poke και tag.

Εν αναμονή λοιπόν, του Winter’s Tale, με τον Ethan Hawke, σε σκηνοθεσία Sam Mendes στις 21, 22 Αυγούστου και της Φαίδρας, με την Helen Mirren, σε εκδοχή Ted Hughes και σκηνοθεσία Nicholas Hytner, στις 10, 11 Ιουλίου. Στην Αρχαία Επίδαυρο, φυσικά, πού αλλού. Καλό καλοκαίρι.