Παρελθόν-Παρόν= 1. Στον κουβά.

Ένα παρελθόν πιο λαμπερό από μέλλον. Ένα μέλλον πιο ομιχλώδες από ποτέ – αυτό φοβάμαι. Πώς είναι να ζεις σε μια χώρα, που ότι κι αν συγκρίνεις είναι κατώτερο από το παρελθόν; Τις τελευταίες μέρες διαβάζω ένα εξαιρετικό βιβλίο του McEwan, το “Εξιλέωση”, και μου είναι πολύ δύσκολο να συγκεντρωθώ. Σχεδόν αδύνατο. Περνούν από το μυαλό μου όλα αυτά τα σημεία των καιρών. Με έναν πρωθυπουργό κατώτερο των περιστάσεων -χειρότερο από οποιονδήποτε προηγούμενο (ναι και του Μητσοτάκη)-, με ένα λογοκριμένο βίντεο του σημαντικότερου, ίσως, εν ζωή Έλληνα σκηνοθέτη, με μια γενιά που tagεται και pok(e)άρει, με έναν Δήμαρχο -ή μάλλον από έναν (βλέπε Αθήνα και Θεσσαλονίκη) που έχουν πάρει την ανικανότητα αγκαλιά και της δίνουν φιλιά, με ένα πολιτικό σύστημα πιο φθαρμένο από ποτέ, με μια κοινωνία πιο διεφθαρμένη από ποτέ και από μια απούσα πνευματική ηγεσία, που έχει αντικατασταθεί από ένα τρισάθλιο/γελοίο/αστείο/κωμικοτραγικό/μπερλουσκονικό star system. Ναι, κυρίες και κύριοι, νεο-έλληνες και νέο-ελληνίδες, ας περάσουμε να πάρουμε το βραβείο μας, που από το 1950 μέχρι σήμερα, έχουμε μεταλλαχτεί παντελώς.
Δεν είναι, σχεδόν, τραγικό πως στην δεκαετία του '50, οι αστέρες που απασχολούσαν τα μέσα ήταν ο Σεφέρης, ο Καζαντζάκης, ο Παλαμάς, η Λαμπέτη και ο Χορν, ενώ σήμερα μας απασχολεί η Πετρούλα, ο Ζορό/Νομάρχης, τα στήθη της τάδε και όλοι αυτοί που εμφανίζονται στα τηλεσκουπίδια; Δεν είναι, απλά συνταρακτικό; Δώστε του λίγο χρόνο και είμαι σίγουρος πως θα καταλήξετε στο ίδιο συμπέρασμα. Για σκεφτείτε, μόνο, την απόσταση που χωρίζουν όλους αυτούς, για να μην μιλήσουμε για τις πράξεις τους; Να γράψω ένα δοκίμιο ή να βάλω σιλικόνη στα βυζιά μου; Ιδού η απορία. Δεν ξέρω αν συμφωνείτε, και θα εκτιμούσα την γνώμη σας. Για το δικό μου μυαλό είναι απλά ασύλληπτο, να ασχολούμαι με το αν η συμπαθέστατη, κατά τα άλλα, Χρηστίδου, θήλασε το μωρό της on air ή αν η Τατιάνα υπέγραψε στο τάδε κανάλι. Με μας τί γίνεται ρε παιδιά; Ή για να χρησιμοποιήσω την αγαπημένη μου έκφραση, του λατρεμένου Αυλωνίτη, πού πάμε ωρέ πουουου πάμε; Πουθενά, απαντώ.
Από τη μία, η μεσαία τάξη, που όπως πάντα, φοβάται τις αλλαγές και ικανοποιείτε με την παρούσα κατάσταση στο φόβο μήπως τα πράγματα αλλάξουν και επιστρέψουν στη χαμηλότερη, με μια χαμηλή/εργατική τάξη που μάχεται στον αδυσώπητο αγώνα της επιβίωσης, με μια μεγαλομεσαία τάξη που προσπαθεί να γίνει celebrity και με μια μεγαλοαστική τάξη, που απλά τρίβει τα χέρια της. Δεν ήταν έτσι όμως. Ποτέ δεν ήταν. Ακόμα και στην σκληρή Βρετανική αστική τάξη που περιγράφει ο McEwan, ο πλούσιος γαιοκτήμονας βοηθά τον γιο της παραδουλεύτρας να σπουδάσει – να μορφωθεί-να αλλάξει. Εδώ, σ'αυτή τη νεοελληνική κοινωνία που ζούμε, επιτρέπουμε σε όλους αυτούς να δίνουν στον Τσίλντρες (ή όπως αλλιώς λένε αυτός ο τύπος, που μοιάζει με τον πρωταγωνιστή του Scary movie που όλο την έπινε), αλλά δεν μπορούν να στηρίξουν μια εφημερίδα, να στηρίξουν ένα εργοστάσιο.
Από την άλλη, έχουμε μια κυβέρνηση που με τρομάζει. Με αγχώνει και με τρομοκρατεί. Με έναν επικεφαλή αυτής, που προκαλεί καταιγισμό αρνητικών σχολίων στο Ευρωπαϊκό στερέωμα. Δεν θα πω άλλα. Απλά να ξέρουμε πως είχα διαβάσει μία έρευνα που ανέλυε ότι οι πρωθυπουργοί των χωρών/μελών της ΕΕ είναι κατά κάποιον τρόπο ο καθρέφτης του μέσου πολίτη. Να με συμπαθάτε αλλά εμένα δεν θέλω να με ταυτίζουν με τον Κωστάκη.
Δεν ξέρω το σκοπό αυτού του post. Είναι η πρώτη φορά που ήθελα να κάνω ψυχανάλυση, αλλά μιας και αντιπαθώ τους ψυχαναλυτές, είπα να μιλήσω σ΄εσάς. Καλημέρα. Πέρα, ως πέρα. ( Ελπίζω να μην είναι κανείς ψυχαναλυτής και παρεξηγηθεί. Αν υπάρχει κανείς ανάμεσά σας, εσένα σε συμπαθώ, τους άλλους εννοούσα).