To be or not to be. This the question.

Hamlet, Jude Law, Ojos de Bruho, Μαραβέγιας, Ακρόπολη, Λεφόκαστρο, Λονδίνο, Μόναχο, Mommys, και κουβέντα σε μια βεράντα με τα πόδια να κρέμονται στο κενό, με κοντό παντελόνι και κουβέντες για ένα ταξίδι που ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν, ο Ιούνιος τα είχε όλα. Αγάπη, έρωτα, μίσος και ξανά από την αρχή, σε ένα ταξίδι με επιστροφή. Αυτό το editorial μου βγήκε με μεγάλη δυσκολία. Χρειάστηκε να καθίσω σε ένα ξύλινο παγκάκι στη γωνία Clement Passage και Mornington Street, στο πίσω μέρος του οποίου είναι χαραγμένη η επιγραφή, In the loving memory of Jonathan Huton, για να αρχίσω να αραδιάζω αυτές τις λέξεις, σε μία μισοβρεγμένη κόλλα χαρτί. Απέναντι, δεσπόζει το εξώφυλλο του The Economist, με μια φωτογραφία των νέων του Ιράν, να μάχονται για κάτι καλύτερο. Πόσο τους ζηλεύω, που μπορούν και ονειρεύονται το καλύτερο. Εμείς, υποθετικά έχουμε φτάσεις εκεί, αλλά αποδεικνύεται πως δεν είναι αρκετά καλό. Έχουμε ακόμα πολύ δρόμο. Αλλά, δείχνουμε, να μην το αντιλαμβανόμαστε. Ο Hamlet δίνει ακόμα ένα μεγάλο αγώνα, στο δρόμο για εξιλέωση.

Με μια κυβέρνηση, που νομίζει πως έχει πάρει συγχωροχάρτι, έπειτα από την χοροεσπερίδα των εγκαινίων του Μουσείου της Ακροπόλεως. Δεν αντιλαμβάνονται, πως γνωρίζουμε, ότι εμείς το χρηματοδοτήσαμε; Με μια μικρο-αστική τάξη, που έχει ξεχάσει να φλερτάρει, να αγαπάει και κρύβεται πίσω από poke και tag. Με μια μεγαλο-αστική τάξη, που βολεύεται έχοντας εγκλωβίσει τους προηγούμενους σε αυτή την κατάσταση. Με ένα φοιτητικό κίνημα, που κρύβεται στα 2 ευρώ προμήθεια, που παίρνουν οι φοιτητοπατέρες, για να οδηγήσουν τον κόσμο στο ένα ή το άλλο μαγαζί. Σε μια κατάσταση πλήρης αμάθειας, που όπως θα συμφωνούσε ο Τούλας, έχει ξεχάσει να ζει, να διαβάζει, να διεκδικεί, να ταρακουνάει το κατεστημένο και να αλλάζει τη ζωή του.
Με τις επιφανειακές σχέσεις, τις σεξουαλικές εναλλαγές, την δυσκολία να εμπιστευτείς, την βιζιτοποίηση των καθημερινών μας σχέσεων, την βιζιτοποίηση γενικώς, δεν οδηγούμαστε πουθενά. Με τους τύπους με τα δανεικά jeep να υπόσχονται καταξίωση. Πώς είναι δυνατόν να υπόσχεσαι κάτι, που δεν κατέχεις εσύ ο ίδιος; Στην περίπτωσή μας, είναι και ο γιαλός στραβός και στραβά αρμενίζουμε. Το θέμα είναι, αν θα το καταλάβουμε, προτού να είναι αργά. Δεν ελπίζω.
Ο πρώτος μήνας του καλοκαιριού είναι ήδη παρελθόν. Ο Ιούλιος, οδεύει ολοταχώς για διακοπές και ελπίζω, πως και εσείς πηγαίνετε σε καάποια παραλία, συντροφιά με αυτούς που αγαπάτε. Εγώ, συνεχίζω να κυνηγάω τη βροχή αλλά, πλέον, έχω πειστεί πως αυτή με αποφεύγει. Μήπως, να το πάρω απόφαση και να απολαύσω το καλοκαίρι; Ιδού η απορία, του μήνα. Καλές διακοπές και όπως έλεγε ο Σακισλόγλου, να προσέχετε αυτούς που αγαπάτε, αλλά πάνω από όλα, να προσέχετε αυτούς που σας αγαπούν. Ακούς; Ακούω να λες.