Big in Japan!

Μούσκεμα. Τα κάναμε μούσκεμα αγαπητέ μου, μου είπε. Όπως τότε το 2002 στο Τόκυο Όταν αγκάλιαζες μια ξένη. Μια από κείνες. Τις κλέφτρες των “μαρμάρινων μνημείων” του Παρθενώνα. Τότε που η βροχή έπεφτε τουλούμι Και είχες μείνει εκεί. Είχες γίνει μούσκεμα από τη βροχή. Της αγκάλιαζες την πλάτη και τη φιλούσες στο λαιμό. Έτσι και τώρα. Σε μια άλλη ζωή. Στην επόμενη. Στη δεύτερη ευκαιρία. Θα γινόμουν κάτι άλλο. Το έχω αποφασίσει. Αρκεί να βρω έναν τρόπο να μου το υπενθυμίσω. Γιατί, ως γνωστόν, στην επόμενη θα ξεχάσουμε την προηγούμενη. Τί άλλο; θα ρωτήσετε και με το δίκιο σας. Πολύ απλά, θα γινόμουν κάτι που θα μου προσέφερε τη δυνατότητα να κάνω αυτά που θέλω, χωρίς αλλά. No matter what. No matter were. Θυμάμαι ένα βράδυ στο Τόκυο. Στο Roppongi. Ανάμεσα σε τόσους διαφορετικούς ανθρώπους. Ανάμεσα σε ανθρώπους 20 εκατοστά κοντύτερους και με σχιστά μάτια. Τόσο, μα τόσο εξωτικούς, στα δικά μου μάτια. Τόσο, μα τόσο, διαφορετικός στα δικά τους μάτια. Αυτό ήμουν. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να με πλησιάζουν και να με ρωτούν από πού είμαι. Από την (Γ)Κα(β)λαμάτα, σκεφτόμουν. Αλλά φυσικά το κρατούσα για μένα. Από την Ελλάδα, έλεγα. Τόσο θαυμασμός χωρίς να κάνω τίποτα. Είναι επειδή δεν έχετε έρθει, έλεγα χαριτολογώντας, και φυσικά το έπαιρναν για αστείο. Ενώ δεν είναι.

Θυμάμαι ένα βράδυ, λοιπόν, σε ένα μπαρ. Όχι το Ναυάγιο. Ούτε ο Ναυαγός. Δεν θυμάμαι το όνομά του. Σ' εκείνο το μέρος έχω γνωρίσει το απόλυτο. Όμορφες βορειοαμερικανίδες, ζάπλουτες, να ξοδεύουν τα χρήματα των συζύγων με άνεση. Αγόρια να πουλούν και να αγοράζουν τον έρωτα. Κι εγώ εκεί. Να μην στέκομαι αλλά να παρακολουθώ. Στο χορό μιας μουσικής που σε ταξιδεύει, με τα τζαπόνια γύρω σε μαι έκσταση. Χωρίς λόγο. Αλλά αλλού. Στο κάτι διαφορετικό. Στο κάτι καινούριο. Πολύ ήθελα να μείνω στο Τόκυο, τότε. Πιο αποφασισμένος Πιο σίγουρος. Σε έναν κοσμοπολίτικο παροξυσμό, που σου αρέσει. Παρασύρεσαι. Ξέρω, δική σου είναι η έκφραση. Μη μου κρατάς κακία, σου δίνω τα εύσημα. Ξέρεις πως θέλω να είμαι εντάξει μαζί σου. Και είμαι. Να ξέρεις. Και όταν θα είμαι, θα είμαι 100%. Σε έναν κοσμοπολίτικο αέρα. Σήμερα εδώ και αύριο εκεί. Σε εκείνο το μπαρ ενηλικιώθηκα ψυχικά, ανάμεσα σε έναν κόσμο, που αμυδρά θυμάμαι, που δεν θα ξαναδώ. Σε έναν αέρα διαφορετικό. Στο Τόκυο, ο αέρας, φυσάει ανατολικός.