Requiem for a dream.

Λυπάμαι. Δυο μέρες πριν. Κατέβαινα το δρόμο. Σε είδα αριστερά να περπατάς. Σκέφτηκα να σταματήσω να σου πω καλημέρα. Είχα καιρό να σε δω. Καλοκαίρι. Μας αποδιοργανώνει. Είπα δεν βαριέσαι. Αύριο. Το αύριο, που ποτέ δεν έφτασε. Σήμερα έφυγες. Δεν υπάρχει Θεός. Όχι για σένα. Γενικά. Για όλους. Δεν μπορεί να υπάρχει. Τέλος. Το τέλος. Πάνε 13 χρόνια πριν. Έκανες μια γενναία πράξη. Πήρες ένα πλάσμα. Η μάνα του δεν το ήθελε. Ή μάλλον στα 17, δεν ξέρεις αν το θέλεις. Κι εσύ το πήρες. Μαζί με κείνη. Πιο καλοί από φυσικοί γονείς. Κανονικοί γονείς. Όπως πρέπει. Και σήμερα έφυγες. Και σ'αγαπούσε τόσο. Πως να πιστέψεις πως υπάρχει Θεός. Ένα πλάσμα διωγμένο από την πρώτη του μάνα. Να χάνει τον πατέρα, που τη μεγάλωσε μέχρι εδώ. Και σου ΄χε αδυναμία. Φοβάμαι να την αντιγκρίσω. Εγώ την βάφτισα. Κούκλα σωστή. Σας αγάπησα και τοςυ δυο. Μόλις έμαθα για την υιοθεσία. Πήδηξα. Ήθελα εγώ να τη βαφτίσω. Να συμμετάσχω. Να το νοιώσω. Να νοιώσω το θαύμα της λύκαινας που μεγαλώνει τα παιδιά του ανθρώπου. Χωρίς ανάγκη για επιβεβαίωση. Αγάπη χωρίς αντάλλαγμα. Αγάπη αληθινή. Αγάπη, σκέτο. Και σήμερα έφυγες. Κι εγώ δεν σταμάτησα να σου πω ένα γεια προχθές. Και τώρα τίποτα. Και τώρα; Τί;

Δεν αντέχω τις κηδείες. Θέλω στη μόνη που θα πάω να είναι η δική μου. Δεν γίνεται αλλιώς. Αλλά και τώρα, δεν μπορώ να μην έρθω. Δεν θέλω να σε δω. Αλλά πρέπει. Πρέπει να αγκαλλιάσω αυτό το πλάσμα που σε λατρεύει. Και σε έχασε. Έχασε τη γη. Έχασε το φεγγάρι. Στην κρίση των 10. Ήσουν εκεί. Όταν έμαθε πως δεν είστε οι φυσικοί της γονείς της. Ένα παιδί στο σχολείο, της το είπε. Το είχε μάθει από τη μαμά του. Μαλώσανε και της το είπε. Ποιον να κατηγορήσεις. Το άλλο παιδί. Μάλλον όχι. Και εσύ ήσουν εκεί. Στα δέκα της ήθελε να φύγει από το σπίτι να βρει τη μαμά της. Να ρωτήσει γιατί την άφησε. Το αίωνιο ερώτημα Γιατί με άφησες; Γιατί; Εγώ θα σ'αγαπούσα. Δεν θα ήμουν βάρος. Τόσα ερωτήματα. Αναπάντητα. Κι εσύ εκεί. Τη στήριξες. Η αγάπη σου την έκανε να ανοίξει και πάλι φτερά. Να φύγει η κατάθλιψη. Να φύγει η πίκρα της απόρριψης από τη φυσική σου μάνα. Την έκανες καλό παιδί. Μέχρι τα 13. Και θα μείνει έτσι. Υπόσχεση. Αλλά γιατί; Ένα απέραντο γιατί. Χωρίς προειδοποίηση. Χωρίς αντίο. Ούτε ένα γεια.

Φοβάμαι να την δω. Φοβάμαι να την αντικρίσω. Τόσα πολλά γυρνούν στο μυαλό. Τόσα πολλά τα δάκρυα. Μουσκεύουν το πληκτρολόγιο. Μουσκεύουν τα δάχτυλα. Δεν ξέρω τί να πω. Δεν ξέρω τί να απαντήσω.

Σου αφιερώνω αυτό το χαϊκού. Γιατί οι άνθρωποι σαν κι εσένα, ένας λύκος της ζωής, γράφονται με το πρώτο κεφαλαίο. Άνθρωπος.

Δεν εισαι δώ έμεινένα κομμάτι ψυχή της ψυχής σου.

Αφιερωμένο όλο.