7 Αυγούστου 2009

Requiem for a dream.

Λυπάμαι. Δυο μέρες πριν. Κατέβαινα το δρόμο. Σε είδα αριστερά να περπατάς. Σκέφτηκα να σταματήσω να σου πω καλημέρα. Είχα καιρό να σε δω. Καλοκαίρι. Μας αποδιοργανώνει. Είπα δεν βαριέσαι. Αύριο. Το αύριο, που ποτέ δεν έφτασε. Σήμερα έφυγες. Δεν υπάρχει Θεός. Όχι για σένα. Γενικά. Για όλους. Δεν μπορεί να υπάρχει. Τέλος. Το τέλος. Πάνε 13 χρόνια πριν. Έκανες μια γενναία πράξη. Πήρες ένα πλάσμα. Η μάνα του δεν το ήθελε. Ή μάλλον στα 17, δεν ξέρεις αν το θέλεις. Κι εσύ το πήρες. Μαζί με κείνη. Πιο καλοί από φυσικοί γονείς. Κανονικοί γονείς. Όπως πρέπει. Και σήμερα έφυγες. Και σ'αγαπούσε τόσο. Πως να πιστέψεις πως υπάρχει Θεός. Ένα πλάσμα διωγμένο από την πρώτη του μάνα. Να χάνει τον πατέρα, που τη μεγάλωσε μέχρι εδώ. Και σου ΄χε αδυναμία. Φοβάμαι να την αντιγκρίσω. Εγώ την βάφτισα. Κούκλα σωστή. Σας αγάπησα και τοςυ δυο. Μόλις έμαθα για την υιοθεσία. Πήδηξα. Ήθελα εγώ να τη βαφτίσω. Να συμμετάσχω. Να το νοιώσω. Να νοιώσω το θαύμα της λύκαινας που μεγαλώνει τα παιδιά του ανθρώπου. Χωρίς ανάγκη για επιβεβαίωση. Αγάπη χωρίς αντάλλαγμα. Αγάπη αληθινή. Αγάπη, σκέτο. Και σήμερα έφυγες. Κι εγώ δεν σταμάτησα να σου πω ένα γεια προχθές. Και τώρα τίποτα. Και τώρα; Τί;
Δεν αντέχω τις κηδείες. Θέλω στη μόνη που θα πάω να είναι η δική μου. Δεν γίνεται αλλιώς. Αλλά και τώρα, δεν μπορώ να μην έρθω. Δεν θέλω να σε δω. Αλλά πρέπει. Πρέπει να αγκαλλιάσω αυτό το πλάσμα που σε λατρεύει. Και σε έχασε. Έχασε τη γη. Έχασε το φεγγάρι. Στην κρίση των 10. Ήσουν εκεί. Όταν έμαθε πως δεν είστε οι φυσικοί της γονείς της. Ένα παιδί στο σχολείο, της το είπε. Το είχε μάθει από τη μαμά του. Μαλώσανε και της το είπε. Ποιον να κατηγορήσεις. Το άλλο παιδί. Μάλλον όχι. Και εσύ ήσουν εκεί. Στα δέκα της ήθελε να φύγει από το σπίτι να βρει τη μαμά της. Να ρωτήσει γιατί την άφησε. Το αίωνιο ερώτημα Γιατί με άφησες; Γιατί; Εγώ θα σ'αγαπούσα. Δεν θα ήμουν βάρος. Τόσα ερωτήματα. Αναπάντητα. Κι εσύ εκεί. Τη στήριξες. Η αγάπη σου την έκανε να ανοίξει και πάλι φτερά. Να φύγει η κατάθλιψη. Να φύγει η πίκρα της απόρριψης από τη φυσική σου μάνα. Την έκανες καλό παιδί. Μέχρι τα 13. Και θα μείνει έτσι. Υπόσχεση. Αλλά γιατί; Ένα απέραντο γιατί. Χωρίς προειδοποίηση. Χωρίς αντίο. Ούτε ένα γεια.
Φοβάμαι να την δω. Φοβάμαι να την αντικρίσω. Τόσα πολλά γυρνούν στο μυαλό. Τόσα πολλά τα δάκρυα. Μουσκεύουν το πληκτρολόγιο. Μουσκεύουν τα δάχτυλα. Δεν ξέρω τί να πω. Δεν ξέρω τί να απαντήσω.

Σου αφιερώνω αυτό το χαϊκού. Γιατί οι άνθρωποι σαν κι εσένα, ένας λύκος της ζωής, γράφονται με το πρώτο κεφαλαίο. Άνθρωπος.

Δεν εισαι δώ έμεινένα κομμάτι ψυχή της ψυχής σου.

Αφιερωμένο όλο.

13 σχόλια:

  1. Λυπάμαι πολύ!
    Για εκείνον, για εκείνην και για τη βαφτισιμιά αλλά και για σένα...
    Πάντα πρέπει να κοντοστεκόμαστε και να λέμε ένα γεια. Η στιγμή είναι πρόσκαιρη δεν ξέρεις αν θα υπάρξει ύστερα.
    Εζησα και εγώ παρόμοιες στιγμές με 2 γείτονες αγαπημένους.
    Πόσο σε νοιώθω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ειλικρινά λυπάμαι πάρα πολύ για όλους σας! κουράγιο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Να είσαι εκεί. Με αγκαλιά ανοιχτή και ασφαλή, ακόμα και χωρίς λόγια.

    ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ζωής άδικης
    Οι στοργικές φτερούγες
    Σκληρή απώλεια

    Στήριξε όσο μπορείς το παιδί.
    Είσαι ο πνευματικος του πατέρας και βρίσκεται στη δύσκολη φάση της εφηβείας

    Καλή δύναμη σε όλους σας...

    Φιλί και μεγάλη Γλαρένια αγκαλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. να φοβάσαι. και να χαμογελάς στον φόβο. να χαμογελάσεις.
    να της χαμογελάσεις. με το βλέμμα. ότι θα είσαι εκεί. τριγύρω. θα είσαι εκεί. να είσαι εκεί. να χαμογελάσεις. με το βλέμμα. και την ψυχή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δεν εχω λογια...λυπαμαι!
    Τυχερος ο φιλος σου...εφυγε απο τη ζωη, εχοντας προλαβει να δωσει ζωη, να αναστησει ζωη μεσα στην αγκαλια του!Λιγοι ανθρωποι μπορουν να το πουν αυτο!
    Τυχερη και η βαφτισιμια σου...εχασε το στηριγμα της, αλλα τουλαχιστον για 13 χρονια, το ειχε! Το ειχε, καταλαβαινεις; Υπαρχουν ανθρωποι που δεν το εχουν ποτε...αυτο το στηριγμα θα το εχει παντα..μια ζωη ολοκληρη, μεσα της...
    Και θα εχει κι αλλο ενα...Εσενα!
    Λυπαμαι πολυ...αληθεια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ΚΙ εγώ λυπάμαι πολύ...Στάσου δίπλα στο παιδί, σε χρειάζεται...
    Καλό κουράγιο σε όλους σας...
    Σε φιλώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. αυτες οι στιγμες θελουν δυναμη και κουραγιο να τις αντεξεις , δεν θελουν λυπηση .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Λυπάμαι και εγώ..
    Μακάρι όλες οι απώλειες να ήταν ανώδυνες..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Πολύ κρίμα. Για όλους. Δεν έχω λόγια, από τις πιο μεγάλες αδικίες της ζωής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Μείνε δυνατός, όσο και όπως μπορείς, για να παίρνει δύναμη από σένα..
    Μην κρύβεις τη στενοχώρια σου...
    (να προσέχεις πολύ τον εαυτό σου..)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Το να είσαι παρόν είναι σημαντικό... το να σταθείς με τον δικό σου τρόπο... όποιος και αν είναι αυτός... μία αγκαλιά... ένα χαμόγελο... όλα αυτά που νιώθεις πρέπει να εκφραστούν... δεν αρκούν τα πλήκτρα για να πετάξουν μακριά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Με σκοτώνετε.
    Μη μετανιώνετε, όμως.
    Κάντε αυτό που πρέπει κι αυτό που αισθάνεστε από εδώ κι εμπρός. Καλημέρες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σχολίασαν και τους ευχαριστώ: