Παρίσι. Με άλλα παπούτσια. Με άλλο T-Shirt. Με το ίδιο φουλάρι.

Στο αεροδρόμιο προσγειώθηκα λίγο προτού τις εννέα. Στις δέκα ήταν τα εγκαίνια της έκθεσης του Jean. Είχα ήδη πληροφορηθεί, πώς θα καταλήξω στην gallery, που φιλοξενούσε τα έργα. Ένα αυτοκίνητο θα με περίμενε στο αεροδρόμιο. Τί; Ένα αυτοκίνητο; Τί εννοείς παιδάκι μου, θα με περιμένει ένας οδηγός στο αεροδρόμιο; Άντε μετά να πείσουμε για το σοσιαλιστικό των ιδεών μας. No photos, please. Δεν τα μπορώ εγώ αυτά. Τέλος πάντων, με τα λίγα και τα πολλά, επιλογή δεν είχα. Αν ήθελα να προλάβω την πρόποση στα εγκαίνια της έκθεσης, θα έπρεπε να πάω με το αυτοκίνητο. Και έτσι έγινε.

Σε λιγότερο από μία ώρα βρέθηκα σε ένα πολύ ενδιαφέρον κτίριο, κάπου κοντά στην Gare St Lazare, όπου λάμβανε χώρα το event. Είχα ήδη ενημερώσει, φυσικά, πως είχα επιβιβαστεί στο αυτοκίνητο. Ανέβηκα στα σκαλιά του κτιρίου και έτσι βρέθηκα σε ένα κοσμικότατο παριζιάνικο γκαλά. Δεν συμπαθώ, που δεν συμπαθώ τα δικά μας, μάς ήρθανε και τσουβαλάτα. Τέλος πάντων, η αλήθεια είναι πως το κοσμικό του γεγονότος εδώ, δεν συγκρίνεται με κοσμικά καλέσματα της συμπρωτεύουσας, που ωσάν άλλες εμποροπανήγυρις, καθηγητές Πανεπιστημίου συν-γλεντούν με πολιτικούς και want to be τρίτα ονόματα σε λαϊκά “μπουζουκτσίδικα”. Θα εξηγήσω γιατί.
Ευθύς αμέσως, λοιπόν, με υποδέχθηκαν η Marie, ο Louis και ο Jean Pierre και ξεκίνησαν να με συστήνουν σε κάθε λογής Άγγλο, Γάλλο, Πορτογάλο. Ανάμεσα σε αυτούς, που με σύστησαν, ήταν και ο Δήμαρχος των Παρισίων όπου ο αθεόφοβος, ξεστόμισα πως “ευελπιστώ στο εγγύς μέλλον να αδελφοποιήσουμε τις πόλεις μας”. Πα πα πα. Πώς μου ήρθε. Κάθε τόσο, μου ψιθύριζαν πως αυτός έχει γράψει ετούτο και εκείνος το άλλο. Πολύ διανόηση, βρε παιδάκι μου. Για επίλογο, ο αδερφός του Jean, μάς διάβασε ένα απόσπασμα από τη νέα συλλογή ποιημάτων, που θα εκδοθεί λίαν συντόμως.
Μεγάλη η χαρά, που ξανάβλεπα τους καινούριους μου φίλους, ιδιαίτερα μάλιστα έπειτα από την έκπληξη που μου κάνανε. Μείναμε περίπου μία ώρα στην έκθεση, για την οποία όπως είπα, λέω λίγα, γιατί επιφυλάσσομαι για τον χειμώνα. Στη συνέχεια, μου είπε ο Louis, πως έχει κάνει κράτηση σε ένα φημισμένο Γαλλικό εστιατόριο. To Fontaine Gaillon, που ανήκει κατά το ήμισυ στον Gérard Depardieu και βρίσκεται τόσο, μα τόσο κεντρικά. Κοντά στην Place Madeleine. Για καλή μας τύχη, δεν βρήκαμε κίνηση στον δρόμο, μιας και η κουζίνα έκλεινε στις έντεκα και μισή. Είχαμε μπροστά μας 45 λεπτά, για να απολαύσουμε 3 εκπληκτικά κρασιά, που μας πρότεινε ο sommelier, με συνοδεία φαγητού. Είχαμε την τύχη να καθίσουμε στο δωμάτιο, που είναι αφιερωμένο στον Jean Cocteau και τα πρώτα πιάτα δεν άργησαν να έρθουν. Η δική μου σαλάτα, δεν ήταν άλλο από foie gras με συνοδεία αγκινάρας. Ποίηση. Η συζήτηση είχε, δε, ανάψει, μιας και εγώ επέμενα πως το τραπέζι ήταν δικό μου. Ένοιωθα τόσο υποχρεωμένος με τα εισιτήρια. Ήταν το λιγότερο. Αφού ξεπεράσαμε αυτό και είχαμε ήδη τελειώσει το πρώτο μπουκάλι Gevrey Chambertin, η συζήτηση ξεκίνησε. Όπως ήταν αναμενόμενο αρχίσαμε να αναλύουμε την έκθεση. Όλα τα εικαστικά έργα και οι παρεμβάσεις στο χώρο είχαν μια κοινή θεματική: το παρελθόν. Έτσι, λοιπόν, ξεκίνησε μια μεγάλη κουβέντα, περί πολιτισμού. Πού ανήκει αυτός. Εάν ανήκει. Γάλλοι. Έλληνες. Μπάχαλο. Τέθηκε και το θέμα της επιστροφής της Ζωοφόρου. Εντυπωσιάστηκα πως και οι τρεις τους, έχουν υπογράψει για την επιστροφή.
Στο ενδιάμεσο ήρθε και το κυρίως πιάτο μου, που ήταν βασιλικό λυθρίνι ψημένο με βασιλικό. Βασιλικό πιάτο, αν και είμαι, καθέτως και οριζοντίως, κατά του κληρονομικού χαρίσματος της διαδοχής. Εμένα αυτή η διαδοχή με έχει τρελάνει, τραγουδά η Άλκηστις, αλλά καμία σχέση εδώ. Εμένα το πιάτο μου με τρέλανε. Το πιάτο μοσχομύριζε μεσόγειο και θάλασσα. Εδώ, πρέπει να αναφέρω και το πιάτο της Marie, που δεν ήταν άλλο, από αστακό αργοψημένο στη θράκα, μέσα σε πήλινο σκεύος. Κάτι παρόμοιο είχαμε δοκιμάσει στο L' Atelier, του Joel Robuchon, του Λονδίνου.Το δεύτερο μπουκάλι κρασί, ήταν ένα 2005 Silver Oak Cabernet Sauvignon Alexander Valley. Αν και μη γαλλικό, ο sommelier, μας το πρότεινε, λέγοντας πως αν δεν μας αρέσει θα το πληρώσει αυτός. Σπάνιο κρασί. Δυστυχώς, μας άρεσε. Τα ορεκτικά δεν σας τα περιγράφω, μιας και δεν είμαι fan, απλά αναφέρω, πως περιελάμβαναν σορμπέ φρούτων, φράουλες, κρεμ μπρουλέ και ταρτάκια. Αυτά για το φαγητό.
Το ευτύχημα ήταν, πως παρόλο που η κουζίνα έκλεισε, καταφέραμε και καθίσαμε, για ακόμα ένα μισάωρο με τρία τέταρτα, ανοίγοντας μια σαμπάνια. Ροζέ. Πρώτη φορά δοκίμαζα ροζέ σαμπάνια και κατενθουσιάστηκα. Οι κουβέντες που περιφέρονταν ήταν τόσο μα τόσο έντονες. Τα αγγλικά της Marie και του Louis είχαν τόσο πλάκα, με αυτή την έντονα γαλλική προφορά. Παρόλη την προφορά και το χιούμορ, η συζήτηση κόντευε να εκτιναχθεί όταν ανοίξαμε το θέμα του Σαρκοζί και την ανικανότητά του να αφουγκραστεί οτιδήποτε πέρα από τον ποδόγυρο της Κάρλα. Γι' αυτούς όλα αυτά ήταν ανήκουστα. Η Γαλλική αριστοκρατία επιτέλους ανησυχούσε, λέγανε και ξανα-λέγανε, γιατί βλέπουν το αδιέξοδο.

Την κουβέντα εξαέρωσε ο Louis, προτείνοντας να πιούμε ένα ποτό στο Kong. Μάλλον, το πιο σούπερ ντούπερ ουάου bar, ever. Σχεδιασμένο από τον ίδιο τον Philippe (ε ναι βρε, τον Starck), ήταν μια μοναδική εμπειρία και απόλαυση. Επιλέξαμε ένα σχετικά διακριτικό σημείο και απολαύσαμε καταπληκτικά cocktails για περισσότερες από δύο ώρες. Είχε πολύ ενδιαφέρον να παρακολουθώ τη νέα γενιά των Παρισίων να διασκεδάζει. Μέσα από αυτό, άλλωστε, αναγνωρίζεις πολλά στοιχεία της κοινωνίας και των αντιδράσεών της. Μου έκανε εντύπωση, πως επικρατούσε μια ηρεμία και έντονο φλερτ. Πολύ συμπαθητικό, μόλις που το αντιλαμβανόσουν. Ήταν έντονη η άνεση και το ακομπλεξάριστο του πράγματος. Αυτό ανέδυε η ατμόσφαιρα. Όπως ήταν αναμενόμενο, η Marie γνώριζε τους πάντες. Έχω την εντύπωση, πως γνώρισα το μισό υπουργικό συμβούλιο της Γαλλικής Κυβέρνησης των επόμενων 20 χρόνων. Σύμφωνα, με τα λεγόμενα του Jean-Pierre, που δεν σταμάτησε λεπτό να γκρινιάζει για τις παρέες της φίλης του.

Η ώρα πέρασε, και έπειτα από έντονο socializing και κουβεντούλα αποχωρήσαμε. Έπειτα, straight to heaven και στο κρεβάτι. Το ταξίδι αστραπή με εξουθένωσε, λίγες δυνάμεις για το επόμενο πρωινό μού ήταν απαραίτητες. Είχαμε πρωινό ξύπνημα, όπως είχα πληροφορηθεί.To be continued..