Φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης.

Στη χώρα του παραλόγου. Για τόσα χρόνια να κλέβεις το κράτος ήταν μαγκιά. Να κλέβεις και να γελάς σε βάρος του συνανθρώπου σου ήταν μαγκιά. Μαγκιά. Τζάμπα μάγκες. Εδώ και μία εβδομάδα, εν μέσω της χειρότερης κρίσης της χώρα, το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους είναι υπό κατάληψη. Οι κεντρικοί άξονες της πρωτεύουσας κλείνουν κάθε μέρα με πορείες. Καταστρέφονται οι επιχειρηματίες. Οι μεταφορικές κλείνουν τους δρόμους σαν να είναι τσιφλίκι τους. Κανείς δεν αντιδρά. Κι αν ακόμα μιλήσεις, είσαι ο περίεργος. Τόσα χρόνια είσαι ο μαλάκας αν δεν τα παίρνεις. ΑΝ δεν κλέβεις την εφορία. Η αυθάδεια έχει γίνει δικαίωμα. Κοινωνική συνείδηση δεν υπάρχει. Ένας Τσίπρας που βάζει πλάτες στους αναρχικούς. Ένα ΚΚΕ που βάζει πλάτες στην μπουρδελοποίηση του κοινωνικού ιστού. Όπως το κάνανε στη Ρωσία. Όλες πουτάνες. Και τους άντρες τους νταβατζήδες.

Πριν μία εβδομάδα ακριβώς έπεσα επάνω σε μια πορεία στην Τσιμισκή. Για καλή μου τύχη έπεσα σε μη αναρχικούς γιατί μάλλον θα με βλέπατε στις ειδήσεις δαρμένο. 12.00 το μεσημέρι. Οι δρόμοι γεμάτοι. Μια ήσυχη πορεία διαμαρτυρίας. Και ξαφνικά δυο μαλακισμένα βγαίνουν και αρχίζουν να γράφουν πάνω στις βιτρίνες του Φωκά τις παπαριές τους. Εγώ νομίζω πως βλέπω ταινία. Πως δεν γίνονται αυτά που αντικρίζω. Κανείς δεν μιλά. Φοβισμένες φιγούρες μιας παρανοϊκής κοινωνίας. Μια κυρία ψιθυρίζει, «τώρα τώρα έρχεται η αστυνομία» και ανοίγει το βήμα της. Τότε γυρνάει και τους λέω « τι κάνετε ρε μπαγλαμάδες? Που νομίζετε πως γράφεται στο τσιφλίκι του πατέρα σας; Ολόκληροι μαντραχαλάδες να γράφετε σε ξένη περιουσία. Δεν ντρέπεστε;;;;;». Η απάντηση αποστομωτική «τι λες ρε; Εσύ θα έπρεπε να ντρέπεσαι που υποστηρίζεις το κεφάλαιο!» εκεί βγήκα από τα ρούχα μου και άρχιζα να φωνάζω  προς έκπληξη των περαστικών, που έκανα κάτι που όλοι θα έπρεπε να κάνουν «Ποιο κεφάλαιο βρε μπαγλαμάδες υποστηρίζω, στ’ αρχίδια μου το κεφάλαιο, εδώ μέσα μπορεί να δουλεύει η μάνα σου ή η αδερφή μου; Αν κλείσει αυτό το κατάστημα 200 άνθρωποι θα μείνουν στο δρόμο ρε τσογλάνια! Μου μάθατε μια πιπίλα και την κοπανάτε». Εκεί τέλος πάντων, και ενώ είχε σταματήσει η πορεία, και κοιτούσαν όλοι παγωμένοι και μετά από ένα σύντομο διάλογο κοσμητικών επίθετων φύγανε. Φτηνά τη γλίτωσα. Μου λένε όλοι. Δυστυχώς η κοινωνία δεν θα τη γλιτώσει αν δεν κάνουμε όλοι έτσι. Το κράτος δεν πρέπει να παραλύει ακόμα και αν η οικονομία παραλύσει. Διαφορετικά δεν έχουμε ελπίδα. Καμία. Ποτέ.

Κάντε επάνταση τώρα. Αλλά με εποικοδομητικό τρόπο.