Advertorial

Κυριακή πρωί. Έστω, μεσημέρι. Στο καινούριο μου πικάπ ακούγεται το καινούριο 45άρι του Ιωάννη Οικονομίδη, με τίτλο Months. Κάθε μήνας και ένα τραγούδι. Ο Ιούνιος πρόλαβε, ήδη, να με ταξιδέψει στη Νότια Γαλλία και τις ατελείωτες οινογευστικές εμπειρίες, ενώ ο γυμνός Αύγουστός σε ηλιοκαμένες παραλίες.

Δε χορταίνω να κοιτάω το αντίτυπο του πρώτου μου βιβλίου, ο Κύριος Ευρωπαίος και η παρέα του, που ψάχνει να βρει τη θέση του πάνω στο τραπέζι. Μπορεί να μάς πήρε έναν ολόκληρο χρόνο, αλλά τα καταφέραμε δίνοντας ζωή σε ένα εγχείρημα που θα μας/σας ταξιδέψει. Πίσω από την εικονογράφηση (και όχι από τις λέξεις) κρύβεται ο Αλέξης ;) . Αυτός είναι που κατάφερε να ντύσει τις σκέψεις μου με τον καλύτερο τρόπο. Κι αυτό είναι το εκπληκτικό.

Το πρώτο ερώτημα του μήνα μου γεννάται ενώ βλέπω ένα τύπο να βουτάει στο κενό με μια σανίδα: Πώς άραγε θα ένοιωθαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι εάν έβλεπαν το snowboard ως ένα από Ολυμπιακά Αθλήματα ? Πώς θα ένοιωθε άραγε, ο Έλληνας φορολογούμενος εάν μάθαινε πως η ανεπανάληπτη συλλογή Κωστάκη, που με τόσο θαυμασμό απολαύσαμε στην Tate Modern, και τόσο αδρά πληρώσαμε ως κράτος, προσπαθεί να βρει το χώρο της σ’αυτήν εδώ την πόλη; Αντί να στρώσουμε κόκκινο χαλί, μας παρακαλάει.

Πόσο ονειρεύομαι τη στιγμή που θα αναπαλαιώσουμε το ιστορικό Μπενεζούλιο στην Πυλαία για να γίνει ένα μικρό Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης. Όλα αυτά, φυσικά, μετά την ανατροπή.... Ανατροπή και πέναλτι στον Δήμαρχο απέναντι. Ή αλλιώς «Περιμένοντας τον Καλλικράτη».

Κατά τα άλλα, εξακολουθώ να παραμένω με ανοιχτό το στόμα κοιτώντας όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου. Τους αγρότες να κλείνουν τους δρόμους -κάθε χρόνο ίδια μέρα- επειδή δεν γίνονται δημόσιοι υπάλληλοι, τους τελωνειακούς να απεργούν γιατί από 4500 ευρώ θα αμείβονται με 4200, τους εφοριακούς (με κατώτερο μισθό 2000) επειδή θα επιβαρυνθούν με αντίστοιχες μειώσεις... Την ίδια στιγμή που κάποιοι αστυνομικοί προκειμένου να φτάσουν τα 1200 ευρώ δουλεύουν 6 μέρες την εβδομάδα.. Ομοίως δάσκαλοι και οι καθηγητές που στην τελική μας κάνουν και ανθρώπους. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Να είστε σίγουροι πως ο επόμενος εμφύλιος στη χώρα θα γίνει μεταξύ δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων. Όπως σας γράφω και με διαβάζετε. Δεν είναι μακριά η επανάσταση της κατσαρόλας, τύπου Αργεντινής, αν δεν αλλάξουν μυαλό οι υπάλληλοι του Δημοσίου. Και οι εργατοπατέρες τους. Ο ανελέητος και άνευ ουσίας συνδικαλισμός βλάπτει σοβαρά τη χώρα. Ή αλλιώς «Πως να διώξετε όλες τις εταιρίες σε δέκα απεργίες» . Και μετά να βγαίνουμε στους δρόμους και να διαμαρτυρόμαστε για την ανεργία. Ε ρε βρεγμένη σανίδα που μας χρειάζεται..

Όπως καταλαβαίνετε ο δεύτερος μήνας του 2010 τα είχε όλα. Ίντριγκες, δολοπλοκίες, απεργίες, μειώσεις μισθών, αύξηση εσόδων, ΦΠΑ, σοκ και δέος.

Με ανυπομονησία θα περιμένουμε να δούμε τί μας επιφυλάσσει ο Μάρτιος.

Γιατί ως γνωστόν Μάρτης, γδάρτης και κακός παλουκοκαύτης..