Ο ταχυδρόμο(υ)ς στους δρόμους!

Η Θεσσαλονίκη βρίσκεται πλέον μέσα στους προτεινόμενους τουριστικούς προορισμούς του κόσμου. Σκεφτείτε τι θα είχε καταφέρει αυτή εδώ η πόλη αν δεν κυβερνούταν για πολλές δεκαετίες από ανθρώπους χωρίς φαντασία, ίχνος κουλτούρας και μοναδικό γνώμονα την διατήρηση του παλαιοσυντηρητικού status quo. Μιας ξεπεσμένης νομενκλατούρας που κράτησε την πόλη αναπτυξιακά στάσιμη και εγκλωβισμένη σε ένα συμφεροντολογικό πάρε δώσε μεταξύ κληρονόμων. Δες για παράδειγμα την ακίνητη περιουσία: πόσο κρίσιμη και μοιραία έχει αποβεί στην αναπτυξιακή πορεία αυτής της πόλης, μιας και οι μόνοι που μπορούν (με αποτυχία όπως μας δείχνει η κρίση) να πληρώσουν τον εξωφρενικό αέρα και τα υψηλα ενοίκια είναι οι καφετέριες και τα ψητοπωλεία. Γεμίσαμε από δαύτα, που πλην μερικών εξαιρέσεων, βλέπε Ικτίνου, Ζέυξιδος, Καλαποθάκη, Βαλαωρίτου, δεν προάγουν τίποτα άλλο πέρα από μια μίζερη αναπαραγωγή της θεωρίας του καφέ.

Μόνη απάντηση στην ελεύθερη πτώση στην οποία έχουν καταδικάσει αυτή την πόλη, είναι η ιδιωτική πρωτοβουλία. Άνθρωποι που με το μεράκι τους έδωσαν, κόντρα στους δύσκολους καιρούς, καινούριο αέρα στην πόλη. Τυχαία αναφέρω το Block 33, το Partizan, το Principal, το Μύλο και τη Βίλκα όπου άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο πετυχημένα προσπάθησαν να δώσουν κάτι το διαφορετικό. Να μας προσφέρουν συναυλίες και θεάματα που ποτέ δεν σκέφτηκαν «οι άλλοι». Όπως στο θρίλερ του Amenabar, Οι Άλλοι, οι ήρωες ακούν ψιθύρους που δεν είναι άλλο από τις κουβέντες των ζωντανών, έτσι και σ’ αυτήν εδώ την πόλη κάποιοι ακούν τους ψιθύρους αλλά δε καταλαβαίνουν. Δεν βλέπουν. Που να φανταστούν πως με τα χρήματα που δίνουν στη Βανδή και το Ρουβά θα μπορούσαν να κάνουν ένα ολόκληρο φεστιβάλ με συμμετοχή ολόκληρης της πόλης για ένα ολόκληρο τριήμερο; Κάτι τέτοιο οργανώνεται με μεγάλη μεθοδικότητα για τις αρχές του καλοκαιριού.

Ο μήνας που μας πέρασε είχε ηλιοβασιλέματα στη Νέα παραλία, βόλτες στα στενά της Βαλαωρίτου, σχέδια, σκέψεις και ουζάκι στα στενά των Λαδάδικων. Το Barθελόνικα, το La Rosticceria και το .ES είχαν την τιμητική τους.

Το Barθελόνικα βρίσκεται στον πρώτο όροφο ενός ανακαινισμένου κτιρίου που ανοίγει τις πύλες του τόσο από τη Βενιζέλου όσο και από τη Ρογκότη. Επιλέξτε εσείς από πού θα μπείτε, υψώστε τα βλέμμα και θα ξεχωρίσετε ένα πολύ ήπια προσαρμοσμένο χώρο σ’ αυτή τη μαγική στοά της πόλης. Αφού ανεβείτε τα λιγοστά σκαλιά θα μπείτε σε έναν χώρο που ξεχωρίζει η ανοιχτή κουζίνα και τα 50’s έπιπλα. Το μεγάλο μπαρ δεσπόζει στο χώρο και αν δεν είστε πάνω από δύο άτομα σας προτείνω να το επιλέξετε.  Η λίστα των κρασιών δεν είναι μεγάλη μα προσεγμένη. Η σπιτική σαγκριά αποτελεί επίσης μια καλή επιλογή για να ανοίξετε το δείπνο σας. Στα ορεκτικά ξεχώρισα τις ψητές γαρίδες από μαρμελάδα κομπόστα και την ουρά ταύρου. Για σαλάτα επέλεξα το παντζάρι που κρατάει ισορροπημένα μια gourmet και σπιτική ισορροπία. Στα κυρίως, το λαυράκι ψημένο σε κρούστα αλατιού ξεχωρίζει ενώ η παραδοσιακή παέλια είναι μάλλον η καλύτερη στην πόλη. Τα γλυκά που δοκιμάσαμε (σορμπέ παγωτό μάνγκο και σοκολάτα) έκλεισαν ικανοποιητικά ένα δείπνο που μας εντυπωσίασε και υποσχεθήκαμε πως θα επισκεφτούμε σύντομα μαζί με τον Γαλανό για μια πιο αναλυτική παρουσίαση.

Το La Rosticceria, στο 27 της Αρμενοπούλου είναι 20 τετραγωνικά. Κυριολεκτικά. Φιλοξενεί στριμωχτά 8 άτομα στο μπαρ και τα σταντ. Αποτελεί την πιο πρωτότυπη πρόταση της πόλης και μαγικό μυστικό. Πέρα από το ζεστό χώρο, λόγω μεγέθους, οι ιδιοκτήτες κάνουν πράξη την Ιταλική φιλοξενία που συναντάμε στα μικρά εστιατοριάκια της γείτονας χώρας. Τα μακαρόνια με γκοργκοντζόλα και α λα πουτανέσκα γευστικός πειρασμός. Η σπιτική πράσινη σαλάτα με την εκπληκτική μυστική σως πολύ καλή. Τα μανιτάρια, τα τυριά και τα αλλαντικά ψημένα σε φρέσκο ψωμάκι απλή μαγεία. Πρέπει να πάτε.

Το .ES για δύο περίπου εβδομάδες φιλοξένησε στα τραπέζια του τον κύριο Ευρωπαίο (www.mreu.gr) και έτσι ήμασταν εκεί απίκο. Τα σουπλά με εικόνες από το καινούριο παραμύθι που ήρθε να μάθει σε μεγάλους και παιδιά την ιστορία της Ενωμένης Ευρώπης μας άνοιξαν την όρεξη. Έτσι, μια Δευτέρα του Μάρτη, στις καθιερωμένες πλέον γευσιγνωσίες δοκιμάσαμε Beni di Batatsiolo και μοναδικές γεύσεις όπως το τσορίθο με ψητή ντομάτα, τα μύδια escabeche, ο τόνος με τα φρέσκα μυρωδικά και το κατσικίσιο τυρί με την ντομάτα κονφί. Το περιβάλλον όπως πάντα μοναδικό, ο κύριος Ευρωπαίος να μας κοιτά από το τραπέζι και οι πειραματικές γεύσεις μας επιφύλασσαν μια μοναδική βραδιά.     

Προς μεγάλη μου έκπληξη, πρέπει να ομολογήσω, παρακολούθησα την παράσταση του Θοδωρή Αθερίδη «Από Μακριά». Και η έκπληξη έγκειται στο ότι περίμενα να δω μια απλά συμπαθητική παράσταση αλλά τίποτα παραπάνω, όπως με προηγούμενες δουλειές του ηθοποιού. Όμως, ο δημιουργός, πιο ώριμος από ποτέ μας παρουσιάζει στο θέατρο του Αριστοτελείου μια πολύ ευφυής δουλειά που μας αποδεικνύει πως έχει πολλά ακόμα να δώσει στο θέατρο. Οι φιλοσοφικές αναζητήσεις, τα ταξίδια στο μέλλον, ο Λέοντας και πολλά άλλα θα σας προβληματίσουν αλλά και θα σας κάνουν να γελάσετε στο πιο πρόσφατο έργο του δημιουργού.

Κάπου εδώ κι αυτός ο ταχυδρόμος φτάνει στο τέλος του και με ανυπομονησία περιμένει τις πρώτες ζεστές μέρες του Απρίλη για τις εξορμήσεις στη Χαλκιδική.