Ποδηλατώντας στο άπειρο.

Κάπως έτσι νοιώθω κάθε φορά που σελώνω το ποδήλατό μου και ξεχύνομαι στους δρόμους της Πυλαίας για να καταλήξω στην -ομολογουμένως- όμορφη Νέα Παραλία και φτάσω στο σημείο που πρέπει να ευθυγραμμιστώ με τον ποδηλατόδρομο που ξεκινά και τελειώνει στο άπειρο. Γιατί βρε παιδάκι μου σ’ αυτή τη χώρα γίνονται όλα στο πόδι; Ξοδεύτηκαν πάνω κάτω 1,5 εκ. ευρώ για τους ποδηλατόδρομους που σε αφήνουν στη μέση του πουθενά να ψάχνεις πεζοδρόμιο για να μην σε πατήσουν τα λεωφορεία. Για να μην μιλήσω για τις θέσεις στάθμευσης των ποδηλάτων. Είναι Louis Vuitton βρε παιδιά, γιατί κόστισαν τόσο. Ελπίζω πως γι’ αυτά και άλλα πολλά θα έχουμε απαντήσει σύντομα (γράφω τρίβοντας τα χέρια). Επιχείρηση: όλοι στη στενή.

 

Άλλο θέμα, τώρα τα αστικά λεωφορεία που απορώ αν περνάνε ΚΤΕΟ. Γιατί αν περνούν, θα αυτομολήσω. Τόση μαυρίλα και καυσαέριο από τα μπλε του ΟΑΣΘ, ούτε στα εργοστάσια της ΔΕΗ στην Πτολεμαΐδα. Άσε που έχω την αίσθηση πως αν δεν είχαμε ταξί και λεωφορεία ο ουρανός θα ήταν πιο γαλανός. Κι όχι αν κάναμε υπομονή, όπως λέει το άσμα. Εμείς φωνάζαμε για ένα τραμ τύπου Σαν Φρανσίσκο αλλά ποιος να ακούσει..

Και τα παγκάκια; ΤΑ ΠΑΓΚΑΚΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ! Τα παγκάκια θα έπρεπε να είναι δίπλα μας να ξαποσταίνουμε, να παίρνουμε δυνάμεις και να τριγυρνάμε στην πόλη μας. Τη Θεσσαλονίκη που αγαπήσαμε και ονειρευόμαστε. Την οποία περπατάμε και κάνουμε πετάλι. Ας ανοίξει ένας κατάλογος δωρεών και δεσμεύομαι πως το Soul Bar μόνο του θα δωρίσει καμιά δεκαριά..

Με το νέο μου ποδήλατο γυρίσαμε τα στενά της πόλης και κλέψαμε μερικές όμορφες γωνιές που σου δίνουν τη δυνατότητα να ξαποστάσεις. Να πάρεις μερικές ανάσες και ίσως να απολαύσεις τις μυρωδιές του καλοκαιριού που ήρθε! Σε λίγο η ζέστη θα είναι αφόρητη μα μέχρι τότε σκίζουμε τα στενά με ορθοπεταλιές..

Η πρώτη στάση αυτού του μήνα ήταν στη Βαλαωρίτου, στο 37. Στο Coq Au jen. Ένα μοναδικό micro-bistrot που δεν μοιάζει με κανένα άλλο. Τα μεσημέρια μας γεμίζει το στομάχι ενώ το βράδυ μας χαϊδεύει τ’ αυτιά. Αν φτάσετε εκεί με το ποδήλατο σας συμβουλεύω να ζητήσετε μια σπιτική λεμονάδα με φύλλα δυόσμου που εγώ βάφτισα non alcohol mohito. Αν θέλετε τώρα να τσιμπήσετε και το κατιτίς σας προτείνω ανεπιφύλακτα τη φάβα με τα καραμελωμένα κρεμμύδια με επικάλυψη πέρκας και το λουκούλλειο κις λωρέν. Για κυρίως εάν και εφόσον φυσικά η πείνα σας είναι μεγάλη θα σας πρότεινα το Γαλλικό φιλί (με γλώσσα) που δεν είναι άλλο από πάστα με χαβιάρι & μπρικ σε σάλτσα σαμπάνιας. Αν από την άλλη είστε σαν κι εμένα που δεν τρώω μακαρόνια πέρα από τις -ξέρετε ποιας- θα σας πρότεινα το ψαρονέφρι coq au jen γιατί ακόμα γλείφω τα δάχτυλά μου..

Η επόμενη στάση με βρήκε στην Καμάρα. Όχι την ίδια μέρα φυσικά μιας και μετά από τόσο φαγητό δεν κουνιόμουν βήμα. Στην Καμάρα, λοιπόν, δίπλα από την Παναγία Δέξια, βρίσκεται ένα μοναδικό ουζερί με τον διακριτικό τίτλο «Ο Γιάννης». Τον Γιάννη δεν ξέρω αν τον πετύχετε, αλλά τον Αντώνη σίγουρα. Πόσα καλοκαίρια μας περιποιόταν στη Μύκονο μέχρι που σοβαρεύτηκε και αποφάσισε να αναλάβει την οικογενειακή επιχείρηση. Ένα μοναδικό ουζερί με σπεσιαλιτέ την γαριδομακαρονάδα. Δύσκολα θα μπορέσω να μιλήσω για κάτι άλλο μια και μόνο στη σκέψη ανατριχιάζω. Τα φρεσκότατα ψάρια και οι σαλάτες, που ο ίδιος επιλέγει κάθε μέρα, το καθιστούν πρωταρχική επιλογή για ψάρι στο κέντρο..

Στην Τρίτη και τελευταία γι αυτό το μήνα στάση έπεσα επάνω στο Banquet. Αν και κλειστό αυτό το μήνα -εξαιτίας της κατάφορης αδικίας επιτήδειων και ευκαιριάκηδων- εγώ θα συνεχίσω να γράφω. Το περσινό καλοκαίρι αποτέλεσε την καλύτερη συντροφιά όταν το είχαμε ανάγκη και του το χρωστάω. Και απαιτούμε να ξανανοίξει. Μας λείπουν ήδη η Πάβλοβα με τα κομμάτια φράουλας, μας λείπουν οι γνήσια Ιταλικές πίτσες, η μάχη μεταξύ France vs Spain, το μεθυσμένο λαβράκι, το ένα μα τεράστιο ραβιόλι και πόσα άλλα. Μα, πρώτα από όλα μας λείπει ο πιο δροσερός χώρος της πόλης. Τα cocktail του Τέλη, τα κρασιά του Γαλανού και φυσικά την Inedit Estrella που μόνο εκεί απολαμβάναμε..

Κοινωνικό μήνυμα του ταχυδρόμου:

Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η χώρα περνάει μέσα από μια βαθιά και ουσιαστική κρίση. Είναι το λιγότερο ανεύθυνο τώρα, να προσπαθούμε να αποκομίσουμε οφέλη -είτε πολιτικά είτε κοινωνικά. Να ρίξουμε τις τιμές. Να μειώσουμε τους μισθούς. Να μειώσουμε τα κέρδη.. Όλοι πρέπει να συνεισφέρουμε για να βγούμε από την κρίση. Διαφορετικά τα μαντάτα θα είναι κακά. Και δεν είναι ακόμη. Τότε θα είναι πια αργά.. 

*ΥΓ. Και ένα μικρό tip: Ανατρέξτε στην νέα ιστοσελίδα του Κυρίου Ευρωπαίου. Σε λίγο και σε μπλουζάκι..