Εικόνα: διασταύρωση Μητροπόλεως με Παύλου Μελά. Ένα ζευγάρι στο μικρό μπαλκόνι του δευτέρου περιποιείται τα μικρά λουλούδια της άνοιξης. Στο κέντρο της πόλης. Ξεσσαλονίκη. Στο ραδιόφωνο ακούω το καινούριο τραγούδι του Monsieur Minimal. Pasta flora. Τελικά αυτή η πόλη δεν θα σταματήσει ποτέ της, να προσφέρει στη μουσική σκηνή αυτής της χώρας. Κι ονειρεύομαι. Ονειρεύομαι το 1998 που ένας Συνδυασμός έφερνε καινούριο αέρα στην πόλη. Θυμάμαι να παίρνω το 11 από την Πυλαία και να κατεβαίνω στο κέντρο. Δύο γιγαντοαφίσες λίγο πιο κάτω από το Θεαγένειο Νοσοκομείο μού είχαν κινήσει το ενδιαφέρον. Δώδεκα χρόνια μετά δουλεύουμε μαζί και προσπαθούμε να αλλάξουμε την πόλη. Τις πόλεις. Την χώρα. Τους ανθρώπους. Τις συνήθειες. Σπάμε τα καθιερωμένα. Δίνουμε άλλο αέρα στην πολιτική. Στην καθημερινότητα. Περπατώντας στα στενά της Προξένου Κορομηλά. Μιλώντας με τον κόσμο, όπως κανείς άλλος.
Και αισιοδοξώ. Μπορούν να αλλάξουν οι πόλεις. Αν εμείς το θέλουμε. Αν το πιστέψουμε. Στα στενά της Ικτίνου. Στο πάστα φλόρα. Στην Καλαποθάκη. Στο Soul. Στο Mini. Στη Βαλαωρίτου. Στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος που ακροβατεί μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Στο νέο Δημαρχείο που στέκει μετέωρο σαν φάντασμα. Στα σκάνδαλα της πόλης που παραμένουν ορφανά. Στα όμορφα δέντρα που όμορφα κόβονται. Στα ναυπηγεία της Πυλαίας. Στο άδικα εγκαταλελειμμένο ΒΙΑΜΥΛ. Στην παραλία που περιμένει τη μαρίνα της. Στην Καλαμαριά. Στον πεζόδρομο. Την ακτογραμμή της. Με ένα κάμπριο και τσίτα το ράδιο να τραγουδάω «χιπ-χοπ χάνομαι μεσ' τα δίχτυα πιάνομαι απόψε πέθανα με βρήκανε στην αμμουδιά δίπλα στα κύματα». Να μην καταλαβαίνουν τα πιτσιρίκια πως ένα ροκ στίχος μιλάει για χιπ χοπ. Αυτοί δυστυχώς δεν ζήσανε το Θέατρο Συκεών να πάλετε. Με τον Παύλο Παυλίδη να μας υπνωτίζει και να πιστεύουμε πως ο κόσμος μας ανήκει. Δεκαεφτά χρόνια μετά, όλοι εμείς που τότε πιστεύαμε πως θα αγγίξουμε το άπειρο, σήμερα αποτελούμε το πιο άγρια χτυπημένο και απογοητευμένο κομμάτι της κοινωνίας. Στο πιο παραγωγικό κομμάτι της ζωής, να μην βρίσκεις δουλειά. Στην ανεργία με δύο πτυχία. Να συνειδητοποιείς πως τα Λαμόγια και τα Τίποτα έχουν μαζέψει τον πλούτο που μας υποσχέθηκαν πως μπορούμε κι εμείς να διεκδικήσουμε.
Μας κάνανε να πιστέψουμε πως έχει μεγαλύτερη αξία ο υλικός πλούτος. Αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος της γενιάς τον γονιών μας. Αντί να μας βοηθήσουν να αποδομήσουμε το χρήμα, το θεοποίησαν. Αντί να μάθουμε να ζούμε με τα λίγα, διεκδικήσαμε ολοένα και περισσότερα, αγνοώντας πως η ευτυχία κρύβεται εκεί έξω. Στις γωνιές. Στις πλατείες. Στο σινεμά. Στα πάρκα. Στα λουλούδια. Στο κορίτσι που σερβίρει το ποτό και με χίλιους τρόπους προσπαθείς να πιάσεις κουβέντα. Στην τράκα για τσιγάρα. Σ’ αυτό που εκείνη η παρέα του 1998 ταξίδεψε την πόλη όλη. Σ’ όλα αυτά χρωστάμε την Αλλαγή. Να τα αλλάξουμε όλα. Να τα ισοπεδώσουμε για να τα ξαναφτιάξουμε. Μα, πρώτα από όλα να αλλάξουμε το μέσα μας..
Εύκολα αλλάζει το μέσα μας; Και εκεί προσπάθεια θέλει..
ΑπάντησηΔιαγραφήτώρα με την καθολική απαγόρευση του τσιγάρου πάει και η τράκα πάει και το τσιγάρο. ;))
ΑπάντησηΔιαγραφήεγώ πάλι νομίζω πως σχετικά εύκολα αλλάζουμε. και στο μέσα μας. αρκεί ίσως να μην νοιώθουμε σταγόνες στον ωκεανό. μα ο ωκεανός ο ίδιος.
καλησπέρα σου!
δεν ξέρω αν αλλάζει το μέσα μας, αλλά εσύ ν' αλλάξεις το μέγεθος των γραμμάτων γιατί μας στράβωσες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή η παρέα του 1998 αλλά και όλες οι άλλες...ακόμα και αυτές που διαλύθηκαν στους 5 ανέμους και πλέον μιλάνε για την αγαπημένη τους πόλη από το skype, άλλος με καφέ γιατί εκεί που κατοικεί είναι πρωί και άλλος βράδυ γατί είναι στο Λονδίνο. Αλλος με τον ελληνικό στο χέρι και άλλος με το κρασί...θα την αλλάξουμε ρε Νικόλα, γιατί είναι η πόλη που κάναμε τα όνειρα μας, η πόλη που μεγαλώσαμε, που έχουμε αφήσει φίλους, κοπελιές, οικογένεια...Εσύ από εκεί και εμείς από όπου είμαστε. Και να ξέρεις ρε συ...ειμαστε πολλοί.
ΑπάντησηΔιαγραφή