Take a chance!

Περπατούσα αμέριμνος στον κεντρικό σταθμό του Λονδίνου, και παρατηρούσα τους ταξιδιώτες να περιμένουν το τρένο, που σε λίγες ώρες θα τους έβγαζε στο κέντρο της Ευρώπης. Άλλοι Παρίσι, άλλοι Βρυξέλλες. Και άλλοι, ποιος ξέρει που αλλού. Στα ακουστικά μου έπαιζε το Sous Le Cieal De Paris σε εκτέλεση Juliette Greco, τραγούδι που σημάδεψε το φετινό μου κινηματογραφικό καλοκαίρι. Στα μάτια μου περνούσαν εικόνες ανθρώπων που δεν φοβούνται το ταξίδι και που με την πρώτη ευκαιρία παίρνουν ένα από τα πολλά μεταφορικά μέσα για να γνωρίσουν νέα μέρη, νέους τόπους, από ανθρώπους πουν δεν φοβούνται να περιπλανηθούν για ένα καλύτερο μέλλον. Όπου γης πατρίς!

Νέοι γονείς, με τα παιδιά είτε στην αγκαλιά, είτε στην πλάτη, ενώ άλλα δεμένα με ένα σχοινί για να απομακρύνονται αλλά.. ελεγχόμενα. Και μετά, είσαι ξαπλωμένος στη Χαλκιδική και ακούς το διπλανό ζευγάρι να λέει μοιρολατρικά, «πού να πάμε τώρα διακοπές, το παιδί είναι μικρό, δεν μας το κρατάει η μαμά» και όλα αυτά, που όλοι μας έχουμε, είτε πει, είτε ακούσει. Ή ακόμα περισσότερο απεχθάνομαι τη δήλωση «ε, μα Νίκο μου, μόνοι μας, χωρίς τα παιδιά θα πάμε διακοπές, να χαρούμε λίγο ο ένας τον άλλο». Αυτό, ζηλεύω από τις χώρες της Βόρειας Ευρώπης. Δεν ζηλεύω ούτε τους μεγάλους δρόμους, ούτε τα καλύτερα αυτοκίνητα. Τους γονείς που, με μία άλλη μορφή μάρσιπου, κουβαλάνε τα παιδάκια τους μαζί, σε ταξίδια μακρινά που στο μέλλον θα φαντάζουν σαν εικόνες από παραμύθι. Ένα παραμύθι, όπου στα αθώα μάτια των παιδιών οι γονείς θα φαντάζουν ισάξιοι σε γνώσεις με τον Κύριο Ευρωπαίο. Τους ανθρώπους που είναι πρόθυμοι να γυρίσουν τον κόσμο όλο για ένα καλύτερο μέλλον.

Σε μια προσπάθεια να προσεγγίσουμε την κρίση μέσα από τα θετικά που θα αφήσει είναι η επιστροφή στην ουσία των πραγμάτων. Την χρυσόσκονη με την οποία πολλοί επιθυμούσαν να καλύψουν το πραγματικό και ουσιαστικό την πήρε ο βαρδάρης. Σε μια χώρα που βασικό εξαγώγιμο προϊόν ήταν οι αξίες και το αληθινό κατάφερε να επικρατήσει η λογική του life style, του εύκολου και γρήγορου πλουτισμού και της γρήγορης κατανάλωσης. Έτσι, τα χρέη συσσωρεύονταν και φτάσαμε στο σημείο να βλέπουμε εκδότες και επιχειρηματίες να βρίσκονται προ των πυλών -της εξώπορτας-.

Η γενιά μου σπουδάζοντας σε μεγάλο ποσοστό σε πόλεις του εξωτερικού και κυρίως της Αγγλίας, αντίκρισε στα ράφια των Waterstones ένα μόνο βιβλίο να αναφέρει το όνομα Θεσσαλονίκη. Το βιβλίο με τίτλο, «Θεσσαλονίκη, πόλη των φαντασμάτων» του Mark Mazower. Salonica, city of ghosts. Το φάντασμα που κάποιοι δημιούργησαν γιατί έτσι τους βόλευε.

-Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια,

ξανάπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.

-Είναι ο καιρός που έχασες για το τριαντάφυλλό σου,

που το κάνει να 'χει τόση σημασία.

-Είναι ο καιρός που έχασα

για το τριαντάφυλλό μου...είπε ο μικρός πρίγκιπας,

για να το θυμάται.

-Οι άνθρωποι ξέχασαν αυτή την αλήθεια,

είπε η αλεπού.

-Μα εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις.

Γίνεσαι για πάντα υπεύθυνος

για ότι έχεις εξημερώσει.

Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου...

-Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου...

Ξανάπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.... Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια.

Αυτό πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας όταν δίνουμε εξουσία σε ανθρώπους που δεν το αξίζουν. Είμαστε υπεύθυνοι για τις επιλογές μας. Τα βραχυχρόνια οφέλη που ίσως να αποκομίσουμε μπορεί να αποβούν μοιραία για το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας.