Συν-υπευθυνότητα.

Italy

Είναι φορές που απορώ.

Πως φτάσαμε ως εδώ.

Και μετά πέφτω τυχαία σε κάποια εκπομπή στο ΣΚΑΪ και στο Travel Channel και συνειδητοποιώ πως την πουλήσαμε.

Την χώρα μας.

Φυσικά και διαφωνώ και το φωνάζω πως ΔΕΝ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ ΜΑΖΙ.

Αλλά ΦΤΑΙΜΕ ΟΛΟΙ. 

Φταίμε γιατί βλέπαμε τη λαμογιά και τη δεχόμασταν.

Φταίμε γιατί μέχρι το 2000 ήταν μαγκιά να κλέβεις το κράτος. Αρκούσε να κάνεις τη δουλειά σου και δεν έβλεπες ένα βήμα πιο πέρα.

Φταίμε γιατί δεν αγαπήσαμε πραγματικά τούτη τη χώρα. 

Φταίμε για την έλλειψη στόχων.

Περήφανοι είμαστε για τον τόπο καταγωγής μας.

Δεν τον αγαπάμε.

Οι Ιταλοί αγαπούν τη χώρα τους, εμείς όχι.



Δεν αξιοποιήσαμε κανένα από τα συγκριτικά πλεονεκτήματά της. Δεν αναδείξαμε τα ποιοτικά αγροτικά της προϊόντα, τη γαστρονομία της, τη φιλοξενία της, την μικρή παραγωγή ποιοτικών προϊόντων. Μας αρκούσε να παίρνουμε  τις επιχορηγήσεις και να τις τρώμε σε μπαρ και μπουζούκια.

Δεν συνειδητοποιήσαμε πως μια τόσο μικρή χώρα αφού δεν μπορεί να επενδύσει στη μεγάλη μαζική παραγωγή πρέπει να στηριχτεί στη μικρή ποιοτική παραγωγή.

Θα μου πείτε πως δεν είχαμε καθοδήγηση. Πράγματι. Αλλά αυτό δεν είναι συγχωροχάρτι.

Δεν είναι άλλοθι.

Μέσα μας πρέπει να κοιτάξουμε και να παλέψουμε γιατί αν χάσουμε τώρα το τρένο που τρέχει μπροστά μας ελπίδα δεν έχουμε.    

Greece

Και ξέρετε πως πλέον πρέπει να τρέξουμε για να ανέβουμε στο βαγόνι...