Εικόνα: Πρωί Παρασκευής. Κακόκεφης. Κατεβαίνοντας στην Τσιμισκή μποτιλιάρισμα. Στα μπαλκόνια ερημιά. Περνάω με τη vespa ανάμεσα από μικρά κλουβιά. Τα λένε αυτοκίνητα. Μέσα τους όλοι μιλούν στα κινητά. Πόσο αβάσταχτη μπορεί να είναι η μοναξιά μας και να μιλάμε στο κινητό. Συνέχεια. Δεν αντέχουμε τις σκέψεις μας. Μας πνίγουν. Κια μιλάμε. Ακατάπαυστα. Το τελευταίο καιρό απολαμβάνω να βάζω το i-phone στο fly mode. Και πράγματι νομίζω πως πετάω. Μόνο στα 30.000 ίσως το κινητό να μην χτυπήσει. Και πάλι το φοβάμαι...
Πόσο θέλουμε να πούμε. Να πούμε, να πούμε. Να μιλήσουμε. Ουδόλως να επικοινωνήσουμε. Να αλλάξουμε μια ματιά. Μια κίνηση. Ένα χάδι. Ήταν που ήταν στραβό το κλίμα, το έφαγε κι η κρίση. Στο ραδιόφωνο ακούω τον Παύλο Παυλίδη. Μαζί του μεγάλωσε η δική μου γενιά. Ξεσσαλονίκη. Τελικά αυτή η πόλη δεν θα σταματήσει ποτέ της, να προσφέρει στη μουσική σκηνή αυτής της χώρας. Κι ονειρεύομαι…Κ-α-τ-α-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ά...
* Σήμερα καθώς περίμενα το φανάρι να ανάψει πράσινο η κυρία στο Mini δεξιά με τη λαμέ τσάντα, το κινητό με Swarovski, το ακριβό δαχτυλίδι-κοτρόνα, κοίταξε δεξιά, είδε τα μαύρα γάντια, το παλτό και κλείδωσε τις πόρτες. Και δεν μοιάζω καθόλου απειλητικός στην όψη σας το εγγυώμαι. Σκέψου να είσαι ξένος σ’ αυτή τη χώρα. Μόνο σκέψου, πως έγινες νεοέλληνα…
..αν κοιτάζαμε όλοι σαν παιδιά, δε θα μας φόβιζαν τα μαύρα γάντια και το παλτό..
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύχομαι η Παρασκευή σου να γίνεται ομορφότερη όσο περνάει η μέρα!
(..αγαπώ καταπληκτικά και "Αντι-καταπληκτικά"!)
:-)