Rocky Horror Show..

Με μεγάλη ανακούφιση παρακολούθησα, το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, τις εκπομπές, τόσο του Σταύρου Θεοδωράκη, όσο και του Τάσου Δούση. Και ένοιωσα, όπως νοιώθεις το κατακαλόκαιρο, όταν επιζητάς λίγη βροχή για να δροσίσει, κι αυτή έρχεται. Γιατί εκεί φτάσαμε. Να αναζητούμε τις ποιοτικές εκπομπές με το ψαροντούφεκο. Που έχει ξεμείνει στο διάδρομο, γιατί δεν χωράει στο πατάρι. Τόσο η συνέντευξη του Χάρη Ρώμα, που θύμιζε γύρισμα κινηματογραφικής ταινίας, όσο και οι «Εικόνες», που βρέθηκαν στη Ρωσία του απόλυτου πλούτου και της απόλυτης φτώχειας, ήταν αριστουργηματικά. Ιδιαίτερα, έπειτα από τις τρομαχτικές δύο εβδομάδες, πριν και μετά το Πολυτεχνείο. Που πριν, μας έλουζε κρύος ιδρώτας για το τι θα γίνει. Και μετά, μας έλουζε κρύος ιδρώτας για το τι έγινε και για το μήπως μπουκάρει σπίτι μας η αστυνομία, και μας συλλάβει για παράνομη κριτική του Υπουργού Δημοσίας Τάξεως.
Rocky Horror Show έχει γίνει η ιδιωτική τηλεόραση. Με φωτεινές εξαιρέσεις, βέβαια. Με πλήθος εκπομπών να βγάζουν τα άπλυτα διασήμων, (που διάσημος= να σε ξέρουν δέκα άνθρωπο εκτός οικογενείας). Με δελτία ειδήσεων που είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικά, στο να χάνονται τα μαλλιά της κεφαλής μας. Με σειρές που, κάνουν μασάζ στον εγκέφαλό μας, με αποτέλεσμα να δεχόμαστε ως απολύτως φυσιολογικές καταστάσεις που, σε μια ευνομούμενη κοινωνία θα ήταν καταδικαστέες. Πορνεία, χρήμα, τζόγος, βία κ.α. Όλα μαζί στο μίξερ της τηλεόρασης. Και μετά σε τάπερ. Για να τα αποθηκεύσουμε και στο ντουλάπι της κουζίνας, σε περίπτωση που δεν προλάβουμε να τα καταπιούμε όλα. Το χειρότερο και πιο καταδικαστέο βέβαια, δεν είναι όλα αυτά που βλέπουμε, αλλά το γεγονός ότι όλα αυτά μας κάνουν ανεκτικούς. Ανεκτικούς σε ανθρώπους χωρίς καθόλου αξία. Και μένουμε στα προσχήματα. Δεν προχωράμε στην ουσία. Και γινόμαστε επιφανειακοί, φαιδροί. Σαν ένα φαινόμενο ντόμινο. Που το ένα, σε οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο άλλο. Σημεία των καιρών, θα μου πεις. Σημεία και τέρατα, θα σου πω εγώ. Κι εσύ στέκεις εκεί. Ανήμπορος να αντιληφθείς τις συνέπειες. Ανήμπορος να πατήσεις το τηλεκοντρόλ και να κλείσεις την τηλεόραση. Και να αρχίσεις να συμβουλεύεσαι το τηλεοπτικό πρόγραμμα, προτού την ξανανοίξεις.
Φωτεινές εξαιρέσεις σε όλη αυτή την κατρακύλα, είναι όλα αυτά τα free press έντυπα, που πέφτουν στα χέρια μας κατά δεκάδες. Και τα ξεφυλλίζουμε με μανία. Και δεν χορταίνουμε να χανόμαστε στις σελίδες τους. Και να ταξιδεύουμε, κάθε λίγο, σε μέρη μακρινά. Που καί ενημερωνόμαστε καί μορφωνόμαστε. Βέβαια, είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό, για να το ομολογήσω, ότι μέχρι ένα χρόνο πριν, αγνοούσα την ύπαρξη των περισσοτέρων. Συνέπειες βλέπεις, του να μένεις στα προάστια. Καλός ο καθαρός ο αέρας και το εύκολο παρκάρισμα, αλλά έχουν και τις θυσίες τους. Ώσπου το κορίτσι μου, ως γνήσια downtowner, με μύησε στη μαγεία. Που λέγεται free press έντυπο. Μάλιστα, δεν πίστευε ότι ένας άνθρωπος που ασχολείται με το γράψιμο, δεν έχει υπόψιν του όλα αυτά τα έντυπα. Που μικρά και μεγάλα, κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Εγώ, για να είμαι ειλικρινείς, αν και τα έβλεπα, τα αντιμετώπιζα απλά σαν έντυπα διαφήμισης. Τι να κάνεις, σημεία των καιρών. Άλλωστε, έπειτα από τόσα διαφημιστικά έντυπα που κυκλοφορούν, είχα αποπροσανατολιστεί . Όχι πια. Τι ωραία εποχή για δωρεάν και άπλετη μόρφωση και ενημέρωση! Από τη μία τα free press έντυπα, από την άλλη τα blogspots! Διπλό το καλό. Δεν είναι κρίμα να στήνεσαι μπροστά στην tv και να βλέπεις τις ζωές άλλων; Ενώ, μπορείς να βλέπεις τη δική σου ζωή να τρέχει; Να τρέχει με φίλους, οικογένεια, δουλειά, βόλτες. Και όχι να ζεις τη ζωή άλλων, αφήνοντας τη δική σου σε δεύτερη μοίρα. Dream! it’s free, θα σου έλεγα. Ονειρέψου και κάνε το ένειρό σου πράξη. Η ζωή δεν είναι τα ακριβά αυτοκίνητα και τα ακριβά ρολόγια. Ζωή είναι η στοιβάδα στιγμών, που αποθηκεύονται στο χρονοντούλαπο της Neverland. Μην τις σπαταλάς. Κάνε να αξίζουν. Εδώ, βάζω άνω τελεία και κάνω τον προσκοπικό μου χαιρετσιμό, μαζί με μια ευχή. Την επόμενη φορά, να σας βρω με λιγότερη σόλα στα παπούτσια, και λιγότερες ώρες σε τηλεθέαση.