Σταυρώστε με..

Η Ελλάδα ματώνει. Η Ελλάδα πονάει. Την κάνουμε να ματώνει. Την κάνουμε να πονάει. Μέχρι χθες έψαχνα να βρω γύρω μου ποιος. Έψαχνα να βρω έναν. Γιατί για να είμαι ειλικρινείς από πέρσι μέχρι και φέτος δεν βρήκα έναν που να με κοιτάξει στα μάτια και να μου πει "ναι ρε μάγκα, ψήφισα Ψωμιάδη γιατί ξέρω ότι θα κάνει έργο και θα πάει το Νομό μπροστά". Απλά, κανείς. Έτσι και φέτος. Δώστε μου μία απάντηση, έλεγα. Αλλά την πήρα. Και θα σας διηγηθώ πως.

"Μιας και το αυτοκίνητό μου είναι στο συνεργείο, πήρα το παλιο αυτοκίνητο του πατέρα μου. Μα, για κακή μου τύχη έμεινε από μπαταρία. Και πήγα έπειτα από μία μέρα να το πάρω. Και βρίσκομαι, που λέτε, πάνω από την Πλατεία Δικαστηρίων, με ανοιχτό το καπό (μιας και τα είχε φτύσει η μπαταρία), καλώδια και δεύτερη μπαταρία έξω από το καπό, ενώ ήταν ανοιχτό και το πορτ-μπαγκαζ, από το οποίο προμηθευόμασταν εργαλεία. Σε ακριβώς αυτή τη στιγμή, και όπως την περιέγραψα, ένα στα δύο αυτοκίνητα που περνούσαν με ρωτούσαν όλο ευγένεια "μήπως φεύγεται; μήπως φεύγεται;". Και πού να πάω βρε άνθρωπέ μου με δύο καπό ανοιχτά και καλωδιομένη μπαταρία; Με βγάλανε από τα ρούχα μου. Έτσι, αποφάσισα πως κάπως έτσι πρέπει να ψηφίζουν οι Έλληνες. Βρίζουν, βρίζουν όλη την τετραετία και μόλις μπαίνουν στο παραβάν-καθαρτήριο-γκισέ-εξομολογητήριο παθαίνουν αμνησία και ξεχνάνε. Και μάλιστα δεν θυμούνται μετά τί ακριβώς ψηφίσανε. Και πονάει. Και πονάμε.

Επιτέλους ας δούμε τί συμβαίνει γύρω μας, ας νοιώσουμε το συνάνθρωπό μας. Θυμάμαι ότι ακόμα και μέχρι το '90, σε μία παρόμοια σκηνή που σας περιέγραψα, οι διερχόμενοι οδηγοί θα έλεγαν: "ρε καρντάσι, θέλεις καμμία βοήθεια" , αυτή ήταν η Ελλάδα, αυτοί είναι οι Έλληνες, και όχι τα μιξιάρικα, παχουλά αγοράκια που με την φιλοδοξία και την πονηριά στο νου ελπίζουν να διοικήσουν την Ελλάδα, ενώ ούτε τα βρακιά τους δεν μπορούν να μαζέψουν... Άντε για να μην αρχίσω τα μπινελίκια.

Αυτά, κι ας ήμουν κακός.